Πέντε Κυρίες, η Αφροδίτη, η Τζώρτζια, η Μαρίνα, η Ευαγγελία, η Ελένη και ένας Κύριος που το μικρό του όνομα είναι Θόδωρος. Αυτοί οι έξι είναι δημοσιογράφοι, από τη δεκαετία του ογδόντα. Μπορεί και λίγο πιο παλιά.Όταν λέμε
δημοσιογράφοι εννοούμε κανονικοί εργαζόμενοι δημοσιογράφοι, όχι μεγαλοστελέχη ούτε τίποτα τύποι που την είδαν εξουσία, έπιασαν τα σωστά κονέ και έγιναν φίρμες μέσα σε μια Άνοιξη. Καμία σχέση. Μιλάμε για μισθολόγιο από μία δουλειά, κάποιες συνεργασίες ευκαιριακές που είχαν παλιά οι δημοσιογράφοι για την περιστασιακή αύξηση των εισοδημάτων τους και μετά… μετά, υπάρχει ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου που λέει: «Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και καημοί τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή…»
Οι έξι συνάδελφοι βγήκαν πριν σχεδόν ελάχιστα χρόνια στη σύνταξη. Είχαν ας πούμε την τύχη να δουν τη λεγόμενη επικουρική σύνταξη να καταβάλλεται αν και πετσοκομμένη και το Ταμείο τους να προσφέρει μια αξιοπρεπή περίθαλψη. Μετά ήρθε ο καιρός της ανομίας… Οι εργοδότες σταμάτησαν να καταβάλουν το αγγελιόσημο, δηλαδή το έσοδο από τη διαφήμιση με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πια έσοδα για το Ταμείο.
Κάποιοι είχαν από καιρό αποφασίσει ότι ένα ιδιωτικό ασφαλιστικό Ταμείο που ποτέ δεν πήρε ένα κέρμα από τον υπόλοιπο ελληνικό λαό είναι μια περιττή πολυτέλεια και ασφαλώς δεν ταιριάζει ούτε στο προφίλ των ημερών της τρόικας στην Ελλάδα, ούτε όμως και στο προφίλ της «αριστερής» κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Έξι άνθρωποι -για την απόλυτη ακρίβεια πέντε, καθώς η υγεία του Θόδωρου δεν επέτρεψε να μείνει παραπάνω στον δρόμο, κοιμούνται εδώ και λίγες μέρες στον δρόμο, Ακαδημίας 20.
Πέντε Κυρίες, με σπίτι, όνομα και επίθετο, οικογένεια και σύνταξη βρέθηκαν στον δρόμο. Ακραίο θα μου πεις… Πέντε γυναίκες ζουν στον δρόμο, πίνοντας χυμούς και νερό σ΄ έναν αγώνα που μπορεί να φαίνεται χαμένος, ίσως όμως και να μην είναι. Και οι πέντε μαζί, τόσο διαφορετικές μα τόσο ίδιες ψυχικά, κάνουν μια Μπουμπουλίνα, έναν Κολοκοτρώνη και έναν Καραϊσκάκη.
Η στάση ζωής κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά ο ψυχισμός του και η ιδεολογία του… Συμβαίνει συχνά και το αντίθετο. Ο ψυχισμός μας οδηγεί στην στάση ζωής μας. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι απεργία πείνας.
Η Ευαγγελία, η Ελένη, η Τζώρτζια, ο Θοδωρής , η Αφροδίτη και η Μαρίνα είναι έξι πολίτες μιας βουλιαγμένης οικονομικά και αισθητικά χώρας που βάζοντας μπροστά το σώμα τους θέλουν να δηλώσουν non passaran. Είναι οι πρωταγωνιστές των ημερών. Τα πρόσωπά τους, από την πρώτη μέρα της απεργίας ως σήμερα βαθαίνουν όλο και πιο πολύ.
Έχουν αδυνατίσει, είναι κάτωχροι, τα στομάχια τους έχουν κλείσει κι είμαι σίγουρη ότι τις νύχτες εκεί στον πολύβουο δρόμο κάθονται κοντά κοντά και λένε ιστορίες από ωραίες δημοσιογραφικές μέρες.
Στο πλευρό τους, τα παιδιά, οι άντρες, τα αδέλφια τους αγωνιούν και συμπαραστέκονται. Εμείς οι άλλοι βουβοί, ανήμποροι ανοίγουμε το fb για να μάθουμε νέα πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Κάποιοι αυτήν την ώρα συγκεντρώνουν υπογραφές, άλλοι φροντίζουν η ιστορία του ΕΔΟΕΑΠ που καταρρέει (δηλαδή 18.500 εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση και ένας μεγάλος αριθμός χωρίς σύνταξη) να κάνει τον γύρο του κόσμου κι άλλοι κινούνται νομικά. Καμία φορά εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο αδύναμοι στο να επικοινωνήσουμε τα εν οίκω, απ΄ό,τι τα εν δήμω.
Κάθε δρόμος έχει τη δική του ιστορία, πάντα. Την ιστορία που αυτές τις μέρες γράφεται στην Ακαδημίας. Είμαι συναισθηματικά πολύ κοντά και στις πέντε συναδέλφους μου. Δεν είμαι όμως στον δρόμο. Τι λέμε για τις πράξεις ηρωισμού; Οι ήρωες είναι ήρωες επειδή έχουν ηρωική συμπεριφορά, όχι επειδή νίκησαν ή έχασαν. Το ακούτε εκεί έξω; Άσε που καμιά φορά νικούν κιόλας.
Σε λίγες μέρες βγαίνει στις αίθουσες η ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Τελευταίο σημείωμα…Εκεί ο μεγάλος μας σκηνοθέτης με την Ιωάννα Καρυστιάνη -αγωνιστές και οι δυο με… αποσκευές- θέτουν το μέγα ερώτημα της ιστορίας: θα μας ξεχάσουν;
Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
[photo: Gabriele Negri@Flickr]
** Το άρθρο δημοσιεύεται στο Major.gr με τίτλο «Σήμερα θα σας μιλήσω, για έξι ανθρώπους αλλιώτικους από τους άλλους…». Θα το βρείτε εδώ
δημοσιογράφοι εννοούμε κανονικοί εργαζόμενοι δημοσιογράφοι, όχι μεγαλοστελέχη ούτε τίποτα τύποι που την είδαν εξουσία, έπιασαν τα σωστά κονέ και έγιναν φίρμες μέσα σε μια Άνοιξη. Καμία σχέση. Μιλάμε για μισθολόγιο από μία δουλειά, κάποιες συνεργασίες ευκαιριακές που είχαν παλιά οι δημοσιογράφοι για την περιστασιακή αύξηση των εισοδημάτων τους και μετά… μετά, υπάρχει ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου που λέει: «Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και καημοί τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή…»
Οι έξι συνάδελφοι βγήκαν πριν σχεδόν ελάχιστα χρόνια στη σύνταξη. Είχαν ας πούμε την τύχη να δουν τη λεγόμενη επικουρική σύνταξη να καταβάλλεται αν και πετσοκομμένη και το Ταμείο τους να προσφέρει μια αξιοπρεπή περίθαλψη. Μετά ήρθε ο καιρός της ανομίας… Οι εργοδότες σταμάτησαν να καταβάλουν το αγγελιόσημο, δηλαδή το έσοδο από τη διαφήμιση με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πια έσοδα για το Ταμείο.
Κάποιοι είχαν από καιρό αποφασίσει ότι ένα ιδιωτικό ασφαλιστικό Ταμείο που ποτέ δεν πήρε ένα κέρμα από τον υπόλοιπο ελληνικό λαό είναι μια περιττή πολυτέλεια και ασφαλώς δεν ταιριάζει ούτε στο προφίλ των ημερών της τρόικας στην Ελλάδα, ούτε όμως και στο προφίλ της «αριστερής» κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Έξι άνθρωποι -για την απόλυτη ακρίβεια πέντε, καθώς η υγεία του Θόδωρου δεν επέτρεψε να μείνει παραπάνω στον δρόμο, κοιμούνται εδώ και λίγες μέρες στον δρόμο, Ακαδημίας 20.
Πέντε Κυρίες, με σπίτι, όνομα και επίθετο, οικογένεια και σύνταξη βρέθηκαν στον δρόμο. Ακραίο θα μου πεις… Πέντε γυναίκες ζουν στον δρόμο, πίνοντας χυμούς και νερό σ΄ έναν αγώνα που μπορεί να φαίνεται χαμένος, ίσως όμως και να μην είναι. Και οι πέντε μαζί, τόσο διαφορετικές μα τόσο ίδιες ψυχικά, κάνουν μια Μπουμπουλίνα, έναν Κολοκοτρώνη και έναν Καραϊσκάκη.
Η στάση ζωής κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά ο ψυχισμός του και η ιδεολογία του… Συμβαίνει συχνά και το αντίθετο. Ο ψυχισμός μας οδηγεί στην στάση ζωής μας. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι απεργία πείνας.
Η Ευαγγελία, η Ελένη, η Τζώρτζια, ο Θοδωρής , η Αφροδίτη και η Μαρίνα είναι έξι πολίτες μιας βουλιαγμένης οικονομικά και αισθητικά χώρας που βάζοντας μπροστά το σώμα τους θέλουν να δηλώσουν non passaran. Είναι οι πρωταγωνιστές των ημερών. Τα πρόσωπά τους, από την πρώτη μέρα της απεργίας ως σήμερα βαθαίνουν όλο και πιο πολύ.
Έχουν αδυνατίσει, είναι κάτωχροι, τα στομάχια τους έχουν κλείσει κι είμαι σίγουρη ότι τις νύχτες εκεί στον πολύβουο δρόμο κάθονται κοντά κοντά και λένε ιστορίες από ωραίες δημοσιογραφικές μέρες.
Στο πλευρό τους, τα παιδιά, οι άντρες, τα αδέλφια τους αγωνιούν και συμπαραστέκονται. Εμείς οι άλλοι βουβοί, ανήμποροι ανοίγουμε το fb για να μάθουμε νέα πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Κάποιοι αυτήν την ώρα συγκεντρώνουν υπογραφές, άλλοι φροντίζουν η ιστορία του ΕΔΟΕΑΠ που καταρρέει (δηλαδή 18.500 εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση και ένας μεγάλος αριθμός χωρίς σύνταξη) να κάνει τον γύρο του κόσμου κι άλλοι κινούνται νομικά. Καμία φορά εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο αδύναμοι στο να επικοινωνήσουμε τα εν οίκω, απ΄ό,τι τα εν δήμω.
Κάθε δρόμος έχει τη δική του ιστορία, πάντα. Την ιστορία που αυτές τις μέρες γράφεται στην Ακαδημίας. Είμαι συναισθηματικά πολύ κοντά και στις πέντε συναδέλφους μου. Δεν είμαι όμως στον δρόμο. Τι λέμε για τις πράξεις ηρωισμού; Οι ήρωες είναι ήρωες επειδή έχουν ηρωική συμπεριφορά, όχι επειδή νίκησαν ή έχασαν. Το ακούτε εκεί έξω; Άσε που καμιά φορά νικούν κιόλας.
Σε λίγες μέρες βγαίνει στις αίθουσες η ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Τελευταίο σημείωμα…Εκεί ο μεγάλος μας σκηνοθέτης με την Ιωάννα Καρυστιάνη -αγωνιστές και οι δυο με… αποσκευές- θέτουν το μέγα ερώτημα της ιστορίας: θα μας ξεχάσουν;
Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
[photo: Gabriele Negri@Flickr]
** Το άρθρο δημοσιεύεται στο Major.gr με τίτλο «Σήμερα θα σας μιλήσω, για έξι ανθρώπους αλλιώτικους από τους άλλους…». Θα το βρείτε εδώ
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.