«Εγώ είμαι Παναθηναϊκός, αν και όχι απόλυτα Το νιώθω ως τιμή για την οικογένειά μου που ήταν μέλη του Παναθηναϊκού. Εγώ όμως στα βάθη της ψυχής μου είμαι Ολυμπιακός».
Μη βιάζεστε να αναρωτηθείτε ποιος ή ποια έχουν κάνει αυτές τις εντελώς παράλογες δηλώσεις, που πιθανόν να έδιναν έμπνευση στον Ευγένιο Ιονέσκο να γράψει άλλο ένα έργο-σταθμό στο «θέατρο του παραλόγου». Δεν ειπώθηκαν ποτέ αυτά τα λόγια, τουλάχιστον στον αθλητικό χώρο. Αλληγορική
«μεταφορά» στο ποδόσφαιρο είναι των δηλώσεων που έκανε η γνωστή τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου σε συνέντευξή της πριν λίγες ημέρες.
Μα, θα μπορούσε να πει η Μποφίλιου ότι είναι με τον Παναθηναϊκό, αλλά στο βάθος της ψυχής της είναι Ολυμπιακός; Κι όμως, αν το μεταφέρουμε στον αθλητισμό, η διαφορά μεταξύ του σταλινικού κομουνισμού, όπως τον έζησε η ανθρωπότητα τις περασμένες δεκαετίες, και του τροτσκισμού ήταν μάλλον μεγαλύτερη απ’ αυτή των δύο αιωνίων αντιπάλων του αθλητισμού μας.
Ας ρίξουμε, λοιπόν, ομαδικό ανάθεμα στην τραγουδίστρια, επειδή ενδεχομένως τα’ χει μπερδέψει στο κεφάλι της ως «χαζοβιόλα», όπως την αποκάλεσαν. Ας την απαξιώσουμε ως πολιτικό ον, προτρέποντάς της «να μείνει στο τραγούδι», όπως φώναζαν παλιά οι άνδρες οδηγοί στις γυναίκες «άντε σπίτι να πλύνεις κανένα πιάτο κι άσε το τιμόνι».
Πριν, όμως, το κάνουμε, μήπως θα πρέπει να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά; Διότι η απαστράπτουσα επί σκηνής κυρία Μποφίλιου μπορεί να είναι (απόλυτα δίκαια) μια εξαιρετικά προβεβλημένη καλλιτέχνις, αλλά δεν παύει να είναι μια 34χρονη γυναίκα, που εκτός από την τέχνη της εκπροσωπεί, ως άνθρωπος, και τη γενιά της.
Αλήθεια, τι είναι τροτσκισμός; Και ποια η διαφορά του από τον σταλινισμό; Ρωτήστε 100 ανθρώπους στο δρόμο (εξαιρούνται τα… πέριξ του Περισσού!) κι αν πάρετε μία σωστή απάντηση, τηλεφωνήστε στη Live Sport και η στήλη δεσμεύεται προσωπικά για τιμητική δημοσίευση του ονοματεπώνυμου!
Είναι αυτό πρόβλημα γενικό ή δεν είναι; Να πετάμε στον αέρα όρους που δεν ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνουν; Κάποτε οι άνθρωποι είχαν μεγαλύτερη ειλικρίνεια κι έλεγαν «δεν τα ξέρω εγώ αυτά». Τώρα δεν λέει κανείς «δεν ξέρω». Όλοι καμώνονται ότι ξέρουν. Είναι ζήτημα αν το 10% απ’ αυτούς που ειρωνεύτηκαν κι έστησαν στον τοίχο την Μποφίλιου για τη δήλωσή της περί… κατά βάθος τροτσκίστριας που ψηφίζει ΚΚΕ για ιστορικούς λόγους είχαν συναίσθηση πόσο μεγάλη μπαρούφα είναι να υποστηρίζεις κάτι τέτοιο.
Για να απαντήσεις δεν χρειάζεται ούτε να πιστεύεις στην ιδεολογία του κομουνισμού, ούτε να διαβάσεις όλη τη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», ούτε καν τον Μαρξ. Γενική γνώση είναι. Την οποία πρέπει να έχει ο καθένας, για να ξέρει συνειδητά όχι μόνο τι πιστεύει και τι απορρίπτει, αλλά κυρίως γιατί το πιστεύει και γιατί το απορρίπτει.
Έχουμε ξεπεράσει πια ως κοινωνία (σαν πλειοψηφία πάντα) το στάδιο της ημιμάθειας, ή ακόμα και της αμάθειας. Πλέον κινούμαστε χρόνια τώρα στον αστερισμό της «συγκαλυμμένης αμάθειας». Δηλαδή, δεν ξέρουμε τίποτα, αλλά τα λέμε με τέτοιον τρόπο για να πείσουμε τους άλλους ότι τα ξέρουμε όλα.
Κι αν τύχουμε σε κάποια κουβέντα πάνω σε κάποιον από τους λίγους που τα’ χει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, επειδή ασχολήθηκε να διαβάσει πέντε πράγματα, το ρίχνουμε στα στερεότυπα. Σταθερή αξία τα στερεότυπα, ειδικά αυτά που αναφέρονται σε «δικτατορίες της Ε.Ε.» και σε «δράκουλες». Η τίμια Ελλάς, με τον τεράστιο πλούτο στη γη και τα νερά της, που όλοι θέλουν το κακό της, που αυτή τα’ κανε όλα σωστά, αλλά οι ξένοι «δικτάτορες» θέλουν να της πιουν το αίμα και να τη γονατίσουν.
Ξεφύγαμε, όμως. Τι λέγαμε; Α, ναι. Μακάρι να ερχόταν ένας ηγέτης να πάρουμε τα βουνά μαζί του και να ξεκινήσουμε την παγκόσμια επανάσταση. Μα, αυτός ο ηγέτης κάποτε ήλθε, και στο βουνό βγήκε, και πολλοί τον ακολούθησαν. Και όταν τόλμησε να τα βάλει με τους χαρτογιακάδες του κόμματος, κάτι ανθρωπάκια σε σχέση με τη δική του προσωπικότητα, τον απείλησαν, τον πέταξαν έξω και τον οδήγησαν στο θάνατο. Γιατί να έλθει πάλι; Για να τον στείλουμε κι αυτόν αδιάβαστο;
Κι εμείς, ως 34χρονες τραγουδίστριες, δηλώνουμε ρητώς ότι διαφωνούμε μεν, αλλά «για ιστορικούς λόγους» ψηφίζουμε τους απογόνους του κόμματος αυτού, τον οποίο σκότωσε τον ηγέτη που ονειρευόμαστε να ξαναέλθει. Ποιος Ιονέσκο και Άρθουρ Αντάμοφ και Ζαν Ζενέ; Το παράλογο στα καλύτερά του.
Σ’ ένα από τα πολύ δημοφιλή τραγούδια της («Σ’ έχω βρει και σε χάνω»), η Μποφίλιου λέει «σου δανείζω αλήθεια να πληρώνεις το ψέμα». Μακάρι να μην γινόταν ποτέ πράξη ο στίχος, γιατί θα θυμηθούμε άλλον στίχο: «Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολλοί, είναι μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολεί»…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τετάρτης, 7 Δεκεμβρίου)
Μη βιάζεστε να αναρωτηθείτε ποιος ή ποια έχουν κάνει αυτές τις εντελώς παράλογες δηλώσεις, που πιθανόν να έδιναν έμπνευση στον Ευγένιο Ιονέσκο να γράψει άλλο ένα έργο-σταθμό στο «θέατρο του παραλόγου». Δεν ειπώθηκαν ποτέ αυτά τα λόγια, τουλάχιστον στον αθλητικό χώρο. Αλληγορική
«μεταφορά» στο ποδόσφαιρο είναι των δηλώσεων που έκανε η γνωστή τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου σε συνέντευξή της πριν λίγες ημέρες.
Μα, θα μπορούσε να πει η Μποφίλιου ότι είναι με τον Παναθηναϊκό, αλλά στο βάθος της ψυχής της είναι Ολυμπιακός; Κι όμως, αν το μεταφέρουμε στον αθλητισμό, η διαφορά μεταξύ του σταλινικού κομουνισμού, όπως τον έζησε η ανθρωπότητα τις περασμένες δεκαετίες, και του τροτσκισμού ήταν μάλλον μεγαλύτερη απ’ αυτή των δύο αιωνίων αντιπάλων του αθλητισμού μας.
Ας ρίξουμε, λοιπόν, ομαδικό ανάθεμα στην τραγουδίστρια, επειδή ενδεχομένως τα’ χει μπερδέψει στο κεφάλι της ως «χαζοβιόλα», όπως την αποκάλεσαν. Ας την απαξιώσουμε ως πολιτικό ον, προτρέποντάς της «να μείνει στο τραγούδι», όπως φώναζαν παλιά οι άνδρες οδηγοί στις γυναίκες «άντε σπίτι να πλύνεις κανένα πιάτο κι άσε το τιμόνι».
Πριν, όμως, το κάνουμε, μήπως θα πρέπει να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά; Διότι η απαστράπτουσα επί σκηνής κυρία Μποφίλιου μπορεί να είναι (απόλυτα δίκαια) μια εξαιρετικά προβεβλημένη καλλιτέχνις, αλλά δεν παύει να είναι μια 34χρονη γυναίκα, που εκτός από την τέχνη της εκπροσωπεί, ως άνθρωπος, και τη γενιά της.
Αλήθεια, τι είναι τροτσκισμός; Και ποια η διαφορά του από τον σταλινισμό; Ρωτήστε 100 ανθρώπους στο δρόμο (εξαιρούνται τα… πέριξ του Περισσού!) κι αν πάρετε μία σωστή απάντηση, τηλεφωνήστε στη Live Sport και η στήλη δεσμεύεται προσωπικά για τιμητική δημοσίευση του ονοματεπώνυμου!
Είναι αυτό πρόβλημα γενικό ή δεν είναι; Να πετάμε στον αέρα όρους που δεν ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνουν; Κάποτε οι άνθρωποι είχαν μεγαλύτερη ειλικρίνεια κι έλεγαν «δεν τα ξέρω εγώ αυτά». Τώρα δεν λέει κανείς «δεν ξέρω». Όλοι καμώνονται ότι ξέρουν. Είναι ζήτημα αν το 10% απ’ αυτούς που ειρωνεύτηκαν κι έστησαν στον τοίχο την Μποφίλιου για τη δήλωσή της περί… κατά βάθος τροτσκίστριας που ψηφίζει ΚΚΕ για ιστορικούς λόγους είχαν συναίσθηση πόσο μεγάλη μπαρούφα είναι να υποστηρίζεις κάτι τέτοιο.
Για να απαντήσεις δεν χρειάζεται ούτε να πιστεύεις στην ιδεολογία του κομουνισμού, ούτε να διαβάσεις όλη τη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», ούτε καν τον Μαρξ. Γενική γνώση είναι. Την οποία πρέπει να έχει ο καθένας, για να ξέρει συνειδητά όχι μόνο τι πιστεύει και τι απορρίπτει, αλλά κυρίως γιατί το πιστεύει και γιατί το απορρίπτει.
Έχουμε ξεπεράσει πια ως κοινωνία (σαν πλειοψηφία πάντα) το στάδιο της ημιμάθειας, ή ακόμα και της αμάθειας. Πλέον κινούμαστε χρόνια τώρα στον αστερισμό της «συγκαλυμμένης αμάθειας». Δηλαδή, δεν ξέρουμε τίποτα, αλλά τα λέμε με τέτοιον τρόπο για να πείσουμε τους άλλους ότι τα ξέρουμε όλα.
Κι αν τύχουμε σε κάποια κουβέντα πάνω σε κάποιον από τους λίγους που τα’ χει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, επειδή ασχολήθηκε να διαβάσει πέντε πράγματα, το ρίχνουμε στα στερεότυπα. Σταθερή αξία τα στερεότυπα, ειδικά αυτά που αναφέρονται σε «δικτατορίες της Ε.Ε.» και σε «δράκουλες». Η τίμια Ελλάς, με τον τεράστιο πλούτο στη γη και τα νερά της, που όλοι θέλουν το κακό της, που αυτή τα’ κανε όλα σωστά, αλλά οι ξένοι «δικτάτορες» θέλουν να της πιουν το αίμα και να τη γονατίσουν.
Ξεφύγαμε, όμως. Τι λέγαμε; Α, ναι. Μακάρι να ερχόταν ένας ηγέτης να πάρουμε τα βουνά μαζί του και να ξεκινήσουμε την παγκόσμια επανάσταση. Μα, αυτός ο ηγέτης κάποτε ήλθε, και στο βουνό βγήκε, και πολλοί τον ακολούθησαν. Και όταν τόλμησε να τα βάλει με τους χαρτογιακάδες του κόμματος, κάτι ανθρωπάκια σε σχέση με τη δική του προσωπικότητα, τον απείλησαν, τον πέταξαν έξω και τον οδήγησαν στο θάνατο. Γιατί να έλθει πάλι; Για να τον στείλουμε κι αυτόν αδιάβαστο;
Κι εμείς, ως 34χρονες τραγουδίστριες, δηλώνουμε ρητώς ότι διαφωνούμε μεν, αλλά «για ιστορικούς λόγους» ψηφίζουμε τους απογόνους του κόμματος αυτού, τον οποίο σκότωσε τον ηγέτη που ονειρευόμαστε να ξαναέλθει. Ποιος Ιονέσκο και Άρθουρ Αντάμοφ και Ζαν Ζενέ; Το παράλογο στα καλύτερά του.
Σ’ ένα από τα πολύ δημοφιλή τραγούδια της («Σ’ έχω βρει και σε χάνω»), η Μποφίλιου λέει «σου δανείζω αλήθεια να πληρώνεις το ψέμα». Μακάρι να μην γινόταν ποτέ πράξη ο στίχος, γιατί θα θυμηθούμε άλλον στίχο: «Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολλοί, είναι μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολεί»…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τετάρτης, 7 Δεκεμβρίου)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.