«Να πάει και να μην ξανάρθει» σκέφτεται για το Σαββατοκύριακο που πέρασε ο Σεμπάστιαν Κόου. Ή, μάλλον, ο λόρδος Κόου, όπως τον αποκαλούν πια οι τυπολάτρες Βρετανοί. Δεν είναι λίγο να είσαι πρόεδρος της ΙΑΑΦ, να έχεις κηρύξει ανένδοτο αγώνα απέναντι στο ντόπινγκ και στις αθρόες αλλαγές εθνικότητας και να τρως τη μία καρπαζιά μετά την άλλη ακριβώς την ώρα που όλος ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του
στη γιορτή σου. «Be the next» είναι το μότο του 16ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου. Να είσαι ο επόμενος. Να βγει, δηλαδή, μια καινούργια φουρνιά αθλητών, χωρίς σκιές και λοβιτούρες. Ψηλότεροι, γρηγορότεροι, δυνατότεροι, χωρίς χάπια, ενέσεις και μεταγγίσεις. Και περήφανοι για τη χώρα που εκπροσωπούν, να ακούνε τον εθνικό της ύμνο και να δακρύζουν, όχι να σκέφτονται πόσο θα αυξηθεί ο τραπεζικός τους λογαριασμός με το μετάλλιο που πήραν.
Η νίκη του Γκάτλιν επί του Μπολτ στον τελικό των 100 μ. ήταν ένα ξεβράκωμα, που η ΙΑΑΦ μάλλον δεν περίμενε, αλλιώς θα’ χε λάβει τα μέτρα της. Τόσα χρόνια, άλλωστε, ο Αμερικάνος συμμετείχε κανονικά στις διοργανώσεις, σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Και λειτουργούσε ως ο… απαραίτητος κακός. Διότι σε μια ιστορία πάντα πρέπει να υπάρχει ο κακός.
Ήταν απαραίτητο το ηθικό δίδαγμα: Ο Γκάτλιν, που έκανε του κόσμου τις… ματσακουλιές, δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του «καθαρού» Μπολτ. Όσο έβγαινε δεύτερος, ο Γκάτλιν δεν ενοχλούσε. Τώρα που, με συμπληρωμένα τα 35 του χρόνια, έκανε το απίθανο, έβαλε τα πόδια στο κεφάλι και πήρε το χρυσό, ανάγκασε τον λόρδο Κόου να παραδεχτεί ότι… «κάπου το χάσαμε».
Η αμηχανία του λόρδου
Με την παραδειγματική βρετανική του φλεγματικότητα ο Κόου είπε ότι έκανε λάθος η ΙΑΑΦ που δεν επέμεινε στον οκταετή αποκλεισμό του Γκάτλιν από τους στίβους μετά τη δεύτερη τιμωρία του. Μια οκταετής ποινή θα ισοδυναμούσε με ισόβιο αποκλεισμό. Η τετραετία πέρασε πιο εύκολα, πείσμωσε τον Αμερικάνο και… ιδού το αποτέλεσμα. Μέχρι και η τελετή απονομής των μεταλλίων μεταφέρθηκε για πιο νωρίς, πριν την έναρξη του αγωνιστικού προγράμματος, έτσι ώστε ακόμα λιγότερα τηλεοπτικά δίκτυα να δείχνουν τον αμήχανο λόρδο να κρεμάει το μετάλλιο στο στήθος του (δις) παραβάτη Γκάτλιν.
Λίγες ώρες αργότερα από το θρίαμβο του Γκάτλιν, ήλθε και ένα ακόμα χαστούκι στον μαραθώνιο γυναικών. Όπου το σκηνικό είχε στηθεί για την Έντνα Κιπλάγκατ, την 37χρονη συμπαθέστατη αστυνομικίνα από την Κένυα, η οποία διεκδικούσε το τρίτο της χρυσό μετάλλιο σε μαραθώνιο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Η Κιπλάγκατ, όμως, έχασε για επτά δευτερόλεπτα από την Ρόουζ Τσελίμο, η οποία εδώ και δύο χρόνια «εργάζεται» για λογαριασμό του Μπαχρέιν. Ήταν, μάλιστα, από τις λίγες που παραδέχτηκαν ότι δεν τη συνδέει τίποτα άλλο με το νησιώτικο κρατίδιο του Περσικού Κόλπου παρά μόνο τα πετροδολάρια, που ρέουν άφθονα στο λογαριασμό της, και η περιποίηση που έχει στην προπόνησή της και στη ζωή της.
Προφανώς η Τσελίμο δεν είναι η πρώτη αθλήτρια που αποφασίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε άλλο κράτος από αυτό που γεννήθηκε. Στο μυαλό μας γυρίζουν και δικές μας ιστορίες, όχι πολύ παλιές, και στον στίβο και σε άλλα σπορ, μάλιστα με αθλητές που δεν θα μπορούσαν καν να υπαινιχθούν σχέση με τη χώρα μας. Αποτελεί, όμως, μια «συμβολική» ήττα τόσο του Κόου, όσο και της ΙΑΑΦ.
Αγοράζουν ταλέντα
Τον Φεβρουάριο η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου αποφάσισε να «παγώσει» όλες τις αλλαγές υπηκοότητας που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Κι αυτό, διότι ο Κόου είδε ότι οι ομοσπονδίες όσων έχουν λεφτά και πληρώνουν αδρά για διακρίσεις (Αράβων, Αζέρων και Τούρκων κυρίως) δεν επιλέγουν πια «έτοιμους» αθλητές, αλλά έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε νέα ταλέντα. Όταν ένα παιδί από την Αφρική διακρίνεται σ’ ένα σπορ, αμέσως ηχούν στ’ αυτιά του σειρήνες.
Για τους τύπους, ο Κόου είπε ότι η διαδικασία αλλαγής υπηκοότητας θα επαναρχίσει μόνο όταν «οι αθλητές, ιδίως οι νεαροί, θα ενημερωθούν σωστά για το πόσο επιβλαβές είναι γι’ αυτούς να απαρνούνται την πατρίδα τους». Ουσιαστικά, η ΙΑΑΦ θέλει να βάλει πιο γερά εμπόδια, κυρίως την μακρόχρονη παρουσία στη χώρα, για να επιτρέπει αλλαγές υπηκοότητας.
Η «κόκκινη φανέλα»
Υπάρχει και η σκέψη της «κόκκινης φανέλας», ενός κανόνα που ισχύει στους αθλητές των αμερικάνικων πανεπιστημίων. Όποιος θέλει να μεταγραφεί από ένα κολέγιο σ’ ένα άλλο μένει υποχρεωτικά έξω έναν χρόνο από τα τέσσερα της «θητείας» του. Ελάχιστοι το κάνουν. Και ποιος, στο κάτω-κάτω, θα αποφανθεί αν μια αλλαγή υπηκοότητας είναι επιβεβλημένη λόγω συνθηκών ή αποσκοπεί μόνο στα λεφτά;
Όπως και να’ χει, η εικόνα της Τσελίμο να στέκεται αδιάφορα με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος όσο παιάνιζε η «Μπαχρεϊνόνα», ο εθνικός ύμνος της νέας της πατρίδας, ήταν ένα ακόμα αγκάθι στο κάθισμα του Κόου.
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Τρίτης με τίτλο «Τα απανωτά χαστούκια στο πρόσωπο του λόρδου»)
στη γιορτή σου. «Be the next» είναι το μότο του 16ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου. Να είσαι ο επόμενος. Να βγει, δηλαδή, μια καινούργια φουρνιά αθλητών, χωρίς σκιές και λοβιτούρες. Ψηλότεροι, γρηγορότεροι, δυνατότεροι, χωρίς χάπια, ενέσεις και μεταγγίσεις. Και περήφανοι για τη χώρα που εκπροσωπούν, να ακούνε τον εθνικό της ύμνο και να δακρύζουν, όχι να σκέφτονται πόσο θα αυξηθεί ο τραπεζικός τους λογαριασμός με το μετάλλιο που πήραν.
Η νίκη του Γκάτλιν επί του Μπολτ στον τελικό των 100 μ. ήταν ένα ξεβράκωμα, που η ΙΑΑΦ μάλλον δεν περίμενε, αλλιώς θα’ χε λάβει τα μέτρα της. Τόσα χρόνια, άλλωστε, ο Αμερικάνος συμμετείχε κανονικά στις διοργανώσεις, σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Και λειτουργούσε ως ο… απαραίτητος κακός. Διότι σε μια ιστορία πάντα πρέπει να υπάρχει ο κακός.
Ήταν απαραίτητο το ηθικό δίδαγμα: Ο Γκάτλιν, που έκανε του κόσμου τις… ματσακουλιές, δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του «καθαρού» Μπολτ. Όσο έβγαινε δεύτερος, ο Γκάτλιν δεν ενοχλούσε. Τώρα που, με συμπληρωμένα τα 35 του χρόνια, έκανε το απίθανο, έβαλε τα πόδια στο κεφάλι και πήρε το χρυσό, ανάγκασε τον λόρδο Κόου να παραδεχτεί ότι… «κάπου το χάσαμε».
Η αμηχανία του λόρδου
Με την παραδειγματική βρετανική του φλεγματικότητα ο Κόου είπε ότι έκανε λάθος η ΙΑΑΦ που δεν επέμεινε στον οκταετή αποκλεισμό του Γκάτλιν από τους στίβους μετά τη δεύτερη τιμωρία του. Μια οκταετής ποινή θα ισοδυναμούσε με ισόβιο αποκλεισμό. Η τετραετία πέρασε πιο εύκολα, πείσμωσε τον Αμερικάνο και… ιδού το αποτέλεσμα. Μέχρι και η τελετή απονομής των μεταλλίων μεταφέρθηκε για πιο νωρίς, πριν την έναρξη του αγωνιστικού προγράμματος, έτσι ώστε ακόμα λιγότερα τηλεοπτικά δίκτυα να δείχνουν τον αμήχανο λόρδο να κρεμάει το μετάλλιο στο στήθος του (δις) παραβάτη Γκάτλιν.
Λίγες ώρες αργότερα από το θρίαμβο του Γκάτλιν, ήλθε και ένα ακόμα χαστούκι στον μαραθώνιο γυναικών. Όπου το σκηνικό είχε στηθεί για την Έντνα Κιπλάγκατ, την 37χρονη συμπαθέστατη αστυνομικίνα από την Κένυα, η οποία διεκδικούσε το τρίτο της χρυσό μετάλλιο σε μαραθώνιο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Η Κιπλάγκατ, όμως, έχασε για επτά δευτερόλεπτα από την Ρόουζ Τσελίμο, η οποία εδώ και δύο χρόνια «εργάζεται» για λογαριασμό του Μπαχρέιν. Ήταν, μάλιστα, από τις λίγες που παραδέχτηκαν ότι δεν τη συνδέει τίποτα άλλο με το νησιώτικο κρατίδιο του Περσικού Κόλπου παρά μόνο τα πετροδολάρια, που ρέουν άφθονα στο λογαριασμό της, και η περιποίηση που έχει στην προπόνησή της και στη ζωή της.
Προφανώς η Τσελίμο δεν είναι η πρώτη αθλήτρια που αποφασίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε άλλο κράτος από αυτό που γεννήθηκε. Στο μυαλό μας γυρίζουν και δικές μας ιστορίες, όχι πολύ παλιές, και στον στίβο και σε άλλα σπορ, μάλιστα με αθλητές που δεν θα μπορούσαν καν να υπαινιχθούν σχέση με τη χώρα μας. Αποτελεί, όμως, μια «συμβολική» ήττα τόσο του Κόου, όσο και της ΙΑΑΦ.
Αγοράζουν ταλέντα
Τον Φεβρουάριο η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου αποφάσισε να «παγώσει» όλες τις αλλαγές υπηκοότητας που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Κι αυτό, διότι ο Κόου είδε ότι οι ομοσπονδίες όσων έχουν λεφτά και πληρώνουν αδρά για διακρίσεις (Αράβων, Αζέρων και Τούρκων κυρίως) δεν επιλέγουν πια «έτοιμους» αθλητές, αλλά έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε νέα ταλέντα. Όταν ένα παιδί από την Αφρική διακρίνεται σ’ ένα σπορ, αμέσως ηχούν στ’ αυτιά του σειρήνες.
Για τους τύπους, ο Κόου είπε ότι η διαδικασία αλλαγής υπηκοότητας θα επαναρχίσει μόνο όταν «οι αθλητές, ιδίως οι νεαροί, θα ενημερωθούν σωστά για το πόσο επιβλαβές είναι γι’ αυτούς να απαρνούνται την πατρίδα τους». Ουσιαστικά, η ΙΑΑΦ θέλει να βάλει πιο γερά εμπόδια, κυρίως την μακρόχρονη παρουσία στη χώρα, για να επιτρέπει αλλαγές υπηκοότητας.
Η «κόκκινη φανέλα»
Υπάρχει και η σκέψη της «κόκκινης φανέλας», ενός κανόνα που ισχύει στους αθλητές των αμερικάνικων πανεπιστημίων. Όποιος θέλει να μεταγραφεί από ένα κολέγιο σ’ ένα άλλο μένει υποχρεωτικά έξω έναν χρόνο από τα τέσσερα της «θητείας» του. Ελάχιστοι το κάνουν. Και ποιος, στο κάτω-κάτω, θα αποφανθεί αν μια αλλαγή υπηκοότητας είναι επιβεβλημένη λόγω συνθηκών ή αποσκοπεί μόνο στα λεφτά;
Όπως και να’ χει, η εικόνα της Τσελίμο να στέκεται αδιάφορα με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος όσο παιάνιζε η «Μπαχρεϊνόνα», ο εθνικός ύμνος της νέας της πατρίδας, ήταν ένα ακόμα αγκάθι στο κάθισμα του Κόου.
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Τρίτης με τίτλο «Τα απανωτά χαστούκια στο πρόσωπο του λόρδου»)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.