Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗ ΕΛΛΗΝΑ
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1955 στην πρώτη σελίδα των σπορ στην εφημερίδα “Adelaide Advertiser” δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Δεν είναι για μας». Σχολίαζε την απογοητευτική εμφάνιση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, η οποία την προηγούμενη ημέρα είχε διαλυθεί με το διόλου κολακευτικό 0-8 από την ομάδα της Νότιας Αφρικής, που έκανε επίσης τα πρώτα της βήματα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Το άρθρο, το οποίο υπέγραφε ο Τσαρλς Μέλβιλ, έπαιρνε αφορμή από την ήττα αυτή για να προτρέψει τους Αυστραλούς να «ασχοληθούν με σπορ που τους ταιριάζου
ν», όπως το δικό τους ποδόσφαιρο και το ράγκμπι, και να «αφήσουν τη μπάλα στους μετανάστες»! Υπήρχαν πολλοί Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Έλληνες που παθιάζονταν με την μπάλα πολύ περισσότερο απ’ όσο οι αγγλοσαξωνικής καταγωγής Αυστραλοί, που μετρούσαν ήδη δύο και τρεις γενιές στο απομακρυσμένο νησί-ήπειρο.
Νέα αποτυχία
Η εφημερίδα αισθάνθηκε δικαιωμένη έναν χρόνο αργότερα, όταν στο Ολυμπιακό Τουρνουά ποδοσφαίρου της Μελβούρνης η εθνική ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, που είχε δημιουργηθεί με στόχο να κατακτήσει ένα μετάλλιο (λόγω και της τεράστιας αποχής πολλών προηγμένων ποδοσφαιρικά κρατών) αποκλείστηκε στα προημιτελικά με ήττα 4-2 από την… Ινδία!
Η επόμενη φορά που η Αυστραλία εμφανίστηκε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν δέκα χρόνια αργότερα, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966. Τότε έπαιξε διπλό μπαράζ στην ουδέτερη Πνομ Πενχ με τη Βόρεια Κορέα και ηττήθηκε και τις δύο από την ομάδα που θα έγραφε ιστορία αργότερα, με τον αποκλεισμό της Ιταλίας.
Τα επεισόδια ήταν αποτρεπτικά
Η μοναδική πρόκριση ως ομάδα της Ωκεανίας, στο Μουντιάλ της Δ.Γερμανίας το 1974, ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα. Η Αυστραλία αποδείχτηκε από ελλιπής μέχρι άτυχη. Ενώ είχε στην ουσία μόνο δύο «σοβαρά» ματς να δώσει (τα μπαράζ της ως νικήτρια της ζώνης της Ωκεανίας με ομάδες διαφορετικής ζώνης) πέτυχε να προκριθεί μόνο μία φορά σε δέκα προσπάθειες.
Η προτροπή της εφημερίδας είχε εισακουστεί εν πολλοίς. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν καν επαγγελματικό, είχε αφεθεί σε πρωτοβουλίες μεταναστών ή παιδιών μεταναστών. Ομάδες όπως Κροατία Σίδνεϊ ή Ελλάς Νότιας Μελβούρνης μεσουρανούσαν σ’ ένα πρωτάθλημα που έμοιαζε περισσότερο με καρικατούρα, για να διατηρήσει εθνικούς δεσμούς με μακρινές πατρίδες, παρά ένα ολοκληρωμένο επαγγελματικό τουρνουά. Τα συχνά επεισόδια που δημιουργούνταν μεταξύ των ομάδων των μεταναστών απέτρεπαν και «ουδέτερους» να ασχοληθούν λίγο περισσότερο.
Ο δύσκολος δρόμος
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το Νοέμβριο του 2001, όταν η Αυστραλία έχασε για έκτη συνεχόμενη φορά ένα μπαράζ πρόκρισης, αυτή τη φορά από την Ουρουγουάη. Η ευκαιρία να εκπροσωπηθεί σε μια διοργάνωση που γινόταν σχετικά κοντά της (Ιαπωνία και Νότια Κορέα) «ανάγκασε», θα’ λεγε κανείς, τους Αυστραλούς να ψάξουν την εναλλακτική λύση.
Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο: Να εγγραφούν στην ομοσπονδία της Ασίας και να παίρνουν μέρος στη δική της προκριματική φάση. Τότε τίποτα δεν εγγυόταν την επιτυχία. Η Αυστραλία ήταν μεν μια κυρίως αγγλοσαξωνική χώρα, όμως πολλές ομάδες από την Ασία θα μπορούσαν να υπερηφανευτούν ότι είχαν πολύ μεγαλύτερη διεθνή εμπειρία από μεγάλες διοργανώσεις. Η «μετακόμιση» έγινε στις αρχές του 2006, και η τραγική ειρωνεία ήταν ότι στην τελευταία της συμμετοχή ως ομάδα της Ωκεανίας η Αυστραλία πέτυχε τελικά να προκριθεί, αφού επικράτησε αυτή τη φορά της Ουρουγουάης σε διπλό μπαράζ.
Το μεσημέρι της Τετάρτης οι Αυστραλοί σφράγισαν το τέταρτο συνεχόμενο εισιτήριό τους για τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και τρίτο συνεχόμενο μέσω της διαδικασίας πρόκρισης της Ασίας. Ήταν η πιο «δύσκολη» πρόκριση σε σχέση με τις περασμένες, αφού η ομάδα αναγκάστηκε να θυμηθεί τα παλιά και να δώσει δύο διπλά μπαράζ (με Συρία και Ονδούρα) για να περάσει.
Το DNA, όμως, φαίνεται ότι έχει αλλάξει. Η Αυστραλία είναι πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα. Ακόμα και στη ζώνη της Ασίας, με πολύ μεγαλύτερο ανταγωνισμό απ’ ό,τι στην Ωκεανία, μετράει ήδη έναν τίτλο (το 2015), και μία συμμετοχή στον τελικό (2011). Αυτή η απόφαση έφερε τους Αυστραλούς πιο κοντά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κι ας φάνηκε ότι τους δυσκόλεψε τη ζωή, με την έννοια ότι θα είχαν πολύ πιο σοβαρούς αντιπάλους να αντιμετωπίσουν.
Η δικαίωση ενός Έλληνα
Η πρόκριση της Αυστραλίας έχει και ελληνική… εσάνς λόγω του προπονητή της Άγγελου Ποστέκογλου. Ο οποίος δέχτηκε ισχυρότατη κριτική για τις επιλογές του, τον τρόπο παιχνιδιού, την προετοιμασία και την επιλογή των αντιπάλων σε φιλικά… Απέδειξε, όμως, ότι φτάνει να σχεδιάσεις ένα πλάνο, να το πιστέψεις και να μείνεις συγκεντρωμένος σ’ αυτό παρά τις αντιξοότητες για να πετύχεις. Όσοι ζητούσαν την απομάκρυνσή του πριν λίγο καιρό, τώρα σπεύδουν να ζητήσουν από την ομοσπονδία να βιαστεί να του ανανεώσει το συμβόλαιο, μήπως και τον προλάβουν άλλοι…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Πέμπτης, 16 Νοεμβρίου, με τίτλο «Ο δύσκολος δρόμος είναι ευκολότερος»)
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1955 στην πρώτη σελίδα των σπορ στην εφημερίδα “Adelaide Advertiser” δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Δεν είναι για μας». Σχολίαζε την απογοητευτική εμφάνιση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, η οποία την προηγούμενη ημέρα είχε διαλυθεί με το διόλου κολακευτικό 0-8 από την ομάδα της Νότιας Αφρικής, που έκανε επίσης τα πρώτα της βήματα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Το άρθρο, το οποίο υπέγραφε ο Τσαρλς Μέλβιλ, έπαιρνε αφορμή από την ήττα αυτή για να προτρέψει τους Αυστραλούς να «ασχοληθούν με σπορ που τους ταιριάζου
ν», όπως το δικό τους ποδόσφαιρο και το ράγκμπι, και να «αφήσουν τη μπάλα στους μετανάστες»! Υπήρχαν πολλοί Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Έλληνες που παθιάζονταν με την μπάλα πολύ περισσότερο απ’ όσο οι αγγλοσαξωνικής καταγωγής Αυστραλοί, που μετρούσαν ήδη δύο και τρεις γενιές στο απομακρυσμένο νησί-ήπειρο.
Νέα αποτυχία
Η εφημερίδα αισθάνθηκε δικαιωμένη έναν χρόνο αργότερα, όταν στο Ολυμπιακό Τουρνουά ποδοσφαίρου της Μελβούρνης η εθνική ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, που είχε δημιουργηθεί με στόχο να κατακτήσει ένα μετάλλιο (λόγω και της τεράστιας αποχής πολλών προηγμένων ποδοσφαιρικά κρατών) αποκλείστηκε στα προημιτελικά με ήττα 4-2 από την… Ινδία!
Η επόμενη φορά που η Αυστραλία εμφανίστηκε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν δέκα χρόνια αργότερα, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966. Τότε έπαιξε διπλό μπαράζ στην ουδέτερη Πνομ Πενχ με τη Βόρεια Κορέα και ηττήθηκε και τις δύο από την ομάδα που θα έγραφε ιστορία αργότερα, με τον αποκλεισμό της Ιταλίας.
Τα επεισόδια ήταν αποτρεπτικά
Η μοναδική πρόκριση ως ομάδα της Ωκεανίας, στο Μουντιάλ της Δ.Γερμανίας το 1974, ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα. Η Αυστραλία αποδείχτηκε από ελλιπής μέχρι άτυχη. Ενώ είχε στην ουσία μόνο δύο «σοβαρά» ματς να δώσει (τα μπαράζ της ως νικήτρια της ζώνης της Ωκεανίας με ομάδες διαφορετικής ζώνης) πέτυχε να προκριθεί μόνο μία φορά σε δέκα προσπάθειες.
Η προτροπή της εφημερίδας είχε εισακουστεί εν πολλοίς. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν καν επαγγελματικό, είχε αφεθεί σε πρωτοβουλίες μεταναστών ή παιδιών μεταναστών. Ομάδες όπως Κροατία Σίδνεϊ ή Ελλάς Νότιας Μελβούρνης μεσουρανούσαν σ’ ένα πρωτάθλημα που έμοιαζε περισσότερο με καρικατούρα, για να διατηρήσει εθνικούς δεσμούς με μακρινές πατρίδες, παρά ένα ολοκληρωμένο επαγγελματικό τουρνουά. Τα συχνά επεισόδια που δημιουργούνταν μεταξύ των ομάδων των μεταναστών απέτρεπαν και «ουδέτερους» να ασχοληθούν λίγο περισσότερο.
Ο δύσκολος δρόμος
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το Νοέμβριο του 2001, όταν η Αυστραλία έχασε για έκτη συνεχόμενη φορά ένα μπαράζ πρόκρισης, αυτή τη φορά από την Ουρουγουάη. Η ευκαιρία να εκπροσωπηθεί σε μια διοργάνωση που γινόταν σχετικά κοντά της (Ιαπωνία και Νότια Κορέα) «ανάγκασε», θα’ λεγε κανείς, τους Αυστραλούς να ψάξουν την εναλλακτική λύση.
Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο: Να εγγραφούν στην ομοσπονδία της Ασίας και να παίρνουν μέρος στη δική της προκριματική φάση. Τότε τίποτα δεν εγγυόταν την επιτυχία. Η Αυστραλία ήταν μεν μια κυρίως αγγλοσαξωνική χώρα, όμως πολλές ομάδες από την Ασία θα μπορούσαν να υπερηφανευτούν ότι είχαν πολύ μεγαλύτερη διεθνή εμπειρία από μεγάλες διοργανώσεις. Η «μετακόμιση» έγινε στις αρχές του 2006, και η τραγική ειρωνεία ήταν ότι στην τελευταία της συμμετοχή ως ομάδα της Ωκεανίας η Αυστραλία πέτυχε τελικά να προκριθεί, αφού επικράτησε αυτή τη φορά της Ουρουγουάης σε διπλό μπαράζ.
Το μεσημέρι της Τετάρτης οι Αυστραλοί σφράγισαν το τέταρτο συνεχόμενο εισιτήριό τους για τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και τρίτο συνεχόμενο μέσω της διαδικασίας πρόκρισης της Ασίας. Ήταν η πιο «δύσκολη» πρόκριση σε σχέση με τις περασμένες, αφού η ομάδα αναγκάστηκε να θυμηθεί τα παλιά και να δώσει δύο διπλά μπαράζ (με Συρία και Ονδούρα) για να περάσει.
Το DNA, όμως, φαίνεται ότι έχει αλλάξει. Η Αυστραλία είναι πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα. Ακόμα και στη ζώνη της Ασίας, με πολύ μεγαλύτερο ανταγωνισμό απ’ ό,τι στην Ωκεανία, μετράει ήδη έναν τίτλο (το 2015), και μία συμμετοχή στον τελικό (2011). Αυτή η απόφαση έφερε τους Αυστραλούς πιο κοντά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κι ας φάνηκε ότι τους δυσκόλεψε τη ζωή, με την έννοια ότι θα είχαν πολύ πιο σοβαρούς αντιπάλους να αντιμετωπίσουν.
Η δικαίωση ενός Έλληνα
Η πρόκριση της Αυστραλίας έχει και ελληνική… εσάνς λόγω του προπονητή της Άγγελου Ποστέκογλου. Ο οποίος δέχτηκε ισχυρότατη κριτική για τις επιλογές του, τον τρόπο παιχνιδιού, την προετοιμασία και την επιλογή των αντιπάλων σε φιλικά… Απέδειξε, όμως, ότι φτάνει να σχεδιάσεις ένα πλάνο, να το πιστέψεις και να μείνεις συγκεντρωμένος σ’ αυτό παρά τις αντιξοότητες για να πετύχεις. Όσοι ζητούσαν την απομάκρυνσή του πριν λίγο καιρό, τώρα σπεύδουν να ζητήσουν από την ομοσπονδία να βιαστεί να του ανανεώσει το συμβόλαιο, μήπως και τον προλάβουν άλλοι…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Πέμπτης, 16 Νοεμβρίου, με τίτλο «Ο δύσκολος δρόμος είναι ευκολότερος»)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.