Απ' τις αναμνήσεις του Κώστα Ρηγόπουλου για τον Αζναβούρ που έκλεισε τα 94: «Είχε έρθει στην Αθήνα εκείνο τον καιρό ο Αζναβούρ και τραγουδούσε στην Αρζεντίνα. Ήτανε στα μεγάλα του σουξέ τότε και το κέντρο ήτανε φουλ κάθε βράδυ. Μια νύχτα λοιπόν αποφασίσαμε και μεις, όλη η παρέα, Μπότσης, Κοκκινάκης, Γιαννακόπουλος, να πάμε να τον ακούσουμε. Τον Αζναβούρ δεν τον είχα δει ζωντανά ποτέ μου. Τον είχα ακούσει βέβαια στους δίσκους του και ήξερα ότι
ήταν ένας πολύ ωραίος τραγουδιστής αλλά προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίαζε. Άκουγα πράγματι έναν καλό τραγουδιστή που 'χε ένα ρεπερτόριο από ωραία τραγούδια αλλά δεν τρελαινόμουνα ιδιαίτερα μαζί του. Όταν καθίσαμε στο τραπέζι της Αρζεντίνας ήμουνα πεπεισμένος ότι δεν θα μου άρεσε και τόσο πολύ. Και εμφανίστηκε ο Αζναβούρ. Από το πρώτο του κιόλας τραγούδι με καθήλωσε, όχι μόνο με την φωνή του, αλλά με τον τρόπο που ερμήνευε. Και προχωρώντας παρακάτω με συνεπήρε, ενθουσιάστηκα βλέποντας έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου ότι αυτός ο άνθρωπος ήτανε ο ίδιος που άκουγα στους δίσκους. Δεν τραγουδούσε, έκανε παράσταση. Κάθε τραγούδι που έλεγε το 'φτιαχνε σαν ένα μικρό μονόπρακτο και έπαιζε με την φωνή, με το συναίσθημα, με την κίνηση του, δοσμένος ολοκληρωτικά σ' αυτό. Και τι δεν έκανε, τον ερωτευμένο, τον μεθυσμένο, τον μελαγχολικό, τον χαρούμενο. Σπουδαία παρουσία, πάρα πολύ σπουδαία. Είχαμε μείνει όλοι μας μ' ανοιχτό το στόμα».
Ζωή Ρηγοπούλου
(Από το fb)
ήταν ένας πολύ ωραίος τραγουδιστής αλλά προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίαζε. Άκουγα πράγματι έναν καλό τραγουδιστή που 'χε ένα ρεπερτόριο από ωραία τραγούδια αλλά δεν τρελαινόμουνα ιδιαίτερα μαζί του. Όταν καθίσαμε στο τραπέζι της Αρζεντίνας ήμουνα πεπεισμένος ότι δεν θα μου άρεσε και τόσο πολύ. Και εμφανίστηκε ο Αζναβούρ. Από το πρώτο του κιόλας τραγούδι με καθήλωσε, όχι μόνο με την φωνή του, αλλά με τον τρόπο που ερμήνευε. Και προχωρώντας παρακάτω με συνεπήρε, ενθουσιάστηκα βλέποντας έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου ότι αυτός ο άνθρωπος ήτανε ο ίδιος που άκουγα στους δίσκους. Δεν τραγουδούσε, έκανε παράσταση. Κάθε τραγούδι που έλεγε το 'φτιαχνε σαν ένα μικρό μονόπρακτο και έπαιζε με την φωνή, με το συναίσθημα, με την κίνηση του, δοσμένος ολοκληρωτικά σ' αυτό. Και τι δεν έκανε, τον ερωτευμένο, τον μεθυσμένο, τον μελαγχολικό, τον χαρούμενο. Σπουδαία παρουσία, πάρα πολύ σπουδαία. Είχαμε μείνει όλοι μας μ' ανοιχτό το στόμα».
Ζωή Ρηγοπούλου
(Από το fb)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.