Στην Ιταλία από τη Ρώμη έως το Μπολτσάνο, πρόσφυγες στους δρόμους. Σε ελεεινή κατάσταση. Η ξενοφοβία διάχυτη στις κουβέντες, ο νεοναζισμός χαμογελούσε σε κάθε στροφή. Πήγαμε στην Βουλή να μιλήσουμε. Στα
πρόσωπα των περισσότερων επισήμων ένα «ναι μεν αλλά» όταν αναφερόμασταν στο ανθρωπιστικό καθήκον της Ευρώπης. Στη συμμετοχή της στον πόλεμο, στο εμπόριο όπλων, στην αρπαγή... Ένα φιλικό πατ πατ στον ώμο και «είναι περίπλοκα αυτά για εσάς, εσείς έχετε το ανθρωπιστικό μέτωπο». Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Καταλαβαίνεις ότι από ευγένεια δε λένε τι σκέφτονται. Στην πραγματικότητα είναι έτοιμοι να γυρίσουν την πλάτη. Την έχουν γυρίσει ήδη και αφήνουν χώρο στο θεριό...
Η πόλη κόλαση τρελή. Μιλάμε να κοιμούνται στο δρόμο σε χαρτόνια και να τους την πέφτουν συνέχεια από την αστυνομία έως το Δήμο. Είκοσι φορές είχαν διαλύσει καταυλισμό αλληλέγγυων. Για αυτό είχαν ξοδέψει αρκετά λεφτά -για το πέσιμο και μόνο- αρκετά για να φτιάξουν μια αξιοπρεπή δομή. Δίχως έλεος. Το πέσιμο συντηρεί περισσότερο κόσμο, κάνει το γρανάζι να κυλάει, μια δομή τώρα... Πού να κοιμηθώ; Ρωτούσε ένας. Του έδειχνε ο άλλος το πεζοδρόμιο. Έκλεβε ένα χυμό να πιεί, ξύλο ανελέητο, μήνες κρατητήριο δίχως κατηγορίες.
Σε πόσα χωριά με άδεια σπίτια, κλειστά τα πάντα, φευγάτοι όλοι εσωτερικοί μετανάστες ή στο εξωτερικό με 100 κατοίκους να έχουν μείνει μετρημένοι. Έπαιζαν χαρτιά κάτι παππούδες στο καφενείο ενώ η Λέγκα είχε στρωσίδια τα πόστερ παντού στην πλατεία «Οι μετανάστες μάς παίρνουν τις δουλειές. Η Ιταλία στους Ιταλούς». Φρικτός σουρεαλισμός. Μα εκεί, επιμονή. Φταίνε οι μετανάστες. Κάτι τρελοί αλληλέγγυοι απεγνωσμένοι με το τέρας απέναντι. «Φίλε δεν είναι οι φασίστες που πετούν πέτρες το θέμα. Κάτι τελειωμένοι είναι με άδεια ζωή. Είναι πίσω τους αυτό που τους βγάζει από τον τάφο», λέει ένας. «Τι είναι αυτό;». «Το ίδιο εδώ και αιώνες. Τα αφεντικά που τα βρίσκουν πάλι σκούρα».
Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν αυτή η κουβέντα είχε κάποια βάση και γιατί ακόμα με τρομάζει. Λέσβος, αρχές καλοκαιριού 2018. Ο σουρεαλισμός κορυφώνεται. Το αφήγημα αντιστρέφεται. Θυμάμαι την κουβέντα που είχαμε κάνει σε ένα συνέδριο με τον πρώην Υπουργό Μεταναστευτικής... «Μια μειοψηφία είναι, δε μιλάμε για εκφασισμό της κοινωνίας». Κάπως έτσι. Δε βαριέσαι...Ήδη είναι στη Βουλή, ήδη συγκυβερνούν στην Ευρώπη, ήδη κάναμε τάματα να μη βγουν πρώτοι στη Γαλλία, τώρα στην Ιταλία λένε να θυμηθούν τα μεγαλεία του Ντούτσε, στην Αμερική έχουν βρει φωνούλα με καροτί μαλλί και δηλώνουν πλανητάρχες... Ετοιμάζονται κιμαδομηχανές και θέλουν κόσμο να τις γεμίσει. Και παίζουν πάλι το χαρτί του φασισμού. Με τις υγιές μας...
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Ο Γ.Τ. δραστηριοποιείται στην Αγκαλιά, μια οργάνωση που εδρεύει στη Λέσβο, προσφέροντας σε προσφυγικές και σε ντόπιες οικογένειες. Στη σελίδα του στο facebook, από όπου και η παραπάνω ανάρτηση, έχει δημοσιεύσει πολλά θέματα γεμάτα ανθρωπιά και αγάπη)
πρόσωπα των περισσότερων επισήμων ένα «ναι μεν αλλά» όταν αναφερόμασταν στο ανθρωπιστικό καθήκον της Ευρώπης. Στη συμμετοχή της στον πόλεμο, στο εμπόριο όπλων, στην αρπαγή... Ένα φιλικό πατ πατ στον ώμο και «είναι περίπλοκα αυτά για εσάς, εσείς έχετε το ανθρωπιστικό μέτωπο». Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Καταλαβαίνεις ότι από ευγένεια δε λένε τι σκέφτονται. Στην πραγματικότητα είναι έτοιμοι να γυρίσουν την πλάτη. Την έχουν γυρίσει ήδη και αφήνουν χώρο στο θεριό...
Η πόλη κόλαση τρελή. Μιλάμε να κοιμούνται στο δρόμο σε χαρτόνια και να τους την πέφτουν συνέχεια από την αστυνομία έως το Δήμο. Είκοσι φορές είχαν διαλύσει καταυλισμό αλληλέγγυων. Για αυτό είχαν ξοδέψει αρκετά λεφτά -για το πέσιμο και μόνο- αρκετά για να φτιάξουν μια αξιοπρεπή δομή. Δίχως έλεος. Το πέσιμο συντηρεί περισσότερο κόσμο, κάνει το γρανάζι να κυλάει, μια δομή τώρα... Πού να κοιμηθώ; Ρωτούσε ένας. Του έδειχνε ο άλλος το πεζοδρόμιο. Έκλεβε ένα χυμό να πιεί, ξύλο ανελέητο, μήνες κρατητήριο δίχως κατηγορίες.
Σε πόσα χωριά με άδεια σπίτια, κλειστά τα πάντα, φευγάτοι όλοι εσωτερικοί μετανάστες ή στο εξωτερικό με 100 κατοίκους να έχουν μείνει μετρημένοι. Έπαιζαν χαρτιά κάτι παππούδες στο καφενείο ενώ η Λέγκα είχε στρωσίδια τα πόστερ παντού στην πλατεία «Οι μετανάστες μάς παίρνουν τις δουλειές. Η Ιταλία στους Ιταλούς». Φρικτός σουρεαλισμός. Μα εκεί, επιμονή. Φταίνε οι μετανάστες. Κάτι τρελοί αλληλέγγυοι απεγνωσμένοι με το τέρας απέναντι. «Φίλε δεν είναι οι φασίστες που πετούν πέτρες το θέμα. Κάτι τελειωμένοι είναι με άδεια ζωή. Είναι πίσω τους αυτό που τους βγάζει από τον τάφο», λέει ένας. «Τι είναι αυτό;». «Το ίδιο εδώ και αιώνες. Τα αφεντικά που τα βρίσκουν πάλι σκούρα».
Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν αυτή η κουβέντα είχε κάποια βάση και γιατί ακόμα με τρομάζει. Λέσβος, αρχές καλοκαιριού 2018. Ο σουρεαλισμός κορυφώνεται. Το αφήγημα αντιστρέφεται. Θυμάμαι την κουβέντα που είχαμε κάνει σε ένα συνέδριο με τον πρώην Υπουργό Μεταναστευτικής... «Μια μειοψηφία είναι, δε μιλάμε για εκφασισμό της κοινωνίας». Κάπως έτσι. Δε βαριέσαι...Ήδη είναι στη Βουλή, ήδη συγκυβερνούν στην Ευρώπη, ήδη κάναμε τάματα να μη βγουν πρώτοι στη Γαλλία, τώρα στην Ιταλία λένε να θυμηθούν τα μεγαλεία του Ντούτσε, στην Αμερική έχουν βρει φωνούλα με καροτί μαλλί και δηλώνουν πλανητάρχες... Ετοιμάζονται κιμαδομηχανές και θέλουν κόσμο να τις γεμίσει. Και παίζουν πάλι το χαρτί του φασισμού. Με τις υγιές μας...
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Ο Γ.Τ. δραστηριοποιείται στην Αγκαλιά, μια οργάνωση που εδρεύει στη Λέσβο, προσφέροντας σε προσφυγικές και σε ντόπιες οικογένειες. Στη σελίδα του στο facebook, από όπου και η παραπάνω ανάρτηση, έχει δημοσιεύσει πολλά θέματα γεμάτα ανθρωπιά και αγάπη)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.