«ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ, Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΓΛΩΣΣΑ, ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ»
Μια φιλόλογος στην Τρίτη Λυκείου με έχει επηρεάσει όσοι λίγοι δάσκαλοί μου. Βασικά όσους σκέφτομαι ακόμα με αγάπη είναι δυο-τρεις, με εκείνη δεν είχα πολλές σχέσεις, αλλά ακούστε. Λίγες μέρες
πριν κλείσουν τα σχολεία και ξεκινήσουν οι Πανελλήνιες. Τελευταία ώρα Κείμενα. Τρίτη Λυκείου. Είμαστε με τα μυαλά στα κάγκελα, δεν προσέχει κανείς, γίνεται πανικός, πετάγονται μπαλάκια με φυσοκάλαμα, γίνεται χαβαλές (όπως γινόταν συνήθως στο μάθημά της) εκείνη με σταθερή, ήρεμη φωνή κάνει μάθημα με τα μπροστινά θρανία που κάπως παρακολουθούν. Ώσπου από τη γαλαρία, όπου καθόμουν, ακούω την πιο καταληκτική φράση της σχολικής μου ζωής. Ίσως τυχαία έστησα αυτί, ίσως ήμουν έτοιμος να την ακούσω. Η καθηγήτρια είπε:
«Σας χαιρετώ, σας εύχομαι καλή επιτυχία στη ζωή σας. Και να θυμάστε, η ποίηση διαβάζεται κυρίως με την καρδιά, είναι μια καινούρια γλώσσα, θέλει κόπο να τη μάθεις, θέλει αγάπη. Μα αν μάθεις να την καταλαβαίνεις και να την μιλάς, σε ανταμείβει με ομορφιά και με παρηγοριά μεγάλη».
Ήταν σα να μου είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Δεν είχα ιδέα γιατί. Στο δρόμο για το σπίτι μέσα σε σκέψεις πως τέλος, αυτό ήταν, τέλειωσα το σχολείο για πάντα, κάθισα στα σκαλιά κάτω από ένα πεύκο και άνοιξα το κείμενο που υποτίθεται διδαχτήκαμε εκείνη τη μέρα. Ήταν ένα ποίημα του Ελύτη. Δε θέλω να γράψω πιο. Το διάβασα ξανά και ξανά και ξανά. Και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα με ένα ποίημα. Ήταν η στιγμή που έμαθα τι σημαίνει να αφήνεις ένα κείμενο να σε αγγίζει.
Μέσα στα δυνατά συναισθήματα της στιγμής ένιωσα μια ξαφνική ενοχή μήπως μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια σχολείου, από παιδάκι, μήπως είχα αφήσει και άλλα τέτοια μυστικά να ξεγλιστρήσουν. Ένιωσα και οργή μήπως δε μου τα έμαθαν. Μετά από χρόνια επισκέφτηκα ξανά το σχολείο μου, σαν υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας και συγγραφέας (στην Τρίτη Λυκείου οι περισσότεροι καθηγητές μου θεωρούσαν ότι είμαι ένα ντουβάρι που ζήτημα αν περάσει σε μια χαμηλή σχολή), για να παρουσιάσω στα παιδιά ένα από τα βιβλία μου.
Ήμουν τυχερός, βρήκα αυτήν την καθηγήτρια και της αφηγήθηκα την εμπειρία μου. Της είπα «ευχαριστώ» από την καρδιά μου. Της είπα πως αυτή της η φράση στάθηκε για μένα ένας σπόρος που κάρπισε. Πως αν δεν την είχα ακούσει, τα πράγματα ίσως και να ήταν διαφορετικά. Νομίζω χάρηκε. Οι Πανελλήνιες είναι ο,τι πιο ανόητο υπάρχει. Το σχολείο δεν θα έπρεπε να είχε καμιά σχέση με τέτοιου είδους αξιολογήσεις. Θα έπρεπε να μας μαθαίνει άλλα πράγματα. Όπως το ότι η ποίηση, ένας σωστός άνθρωπος, μια εμπνευσμένη κουβέντα μπορούν κυριολεκτικά να μας αλλάξουν τη ζωή.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Από το fb)
Μια φιλόλογος στην Τρίτη Λυκείου με έχει επηρεάσει όσοι λίγοι δάσκαλοί μου. Βασικά όσους σκέφτομαι ακόμα με αγάπη είναι δυο-τρεις, με εκείνη δεν είχα πολλές σχέσεις, αλλά ακούστε. Λίγες μέρες
πριν κλείσουν τα σχολεία και ξεκινήσουν οι Πανελλήνιες. Τελευταία ώρα Κείμενα. Τρίτη Λυκείου. Είμαστε με τα μυαλά στα κάγκελα, δεν προσέχει κανείς, γίνεται πανικός, πετάγονται μπαλάκια με φυσοκάλαμα, γίνεται χαβαλές (όπως γινόταν συνήθως στο μάθημά της) εκείνη με σταθερή, ήρεμη φωνή κάνει μάθημα με τα μπροστινά θρανία που κάπως παρακολουθούν. Ώσπου από τη γαλαρία, όπου καθόμουν, ακούω την πιο καταληκτική φράση της σχολικής μου ζωής. Ίσως τυχαία έστησα αυτί, ίσως ήμουν έτοιμος να την ακούσω. Η καθηγήτρια είπε:
«Σας χαιρετώ, σας εύχομαι καλή επιτυχία στη ζωή σας. Και να θυμάστε, η ποίηση διαβάζεται κυρίως με την καρδιά, είναι μια καινούρια γλώσσα, θέλει κόπο να τη μάθεις, θέλει αγάπη. Μα αν μάθεις να την καταλαβαίνεις και να την μιλάς, σε ανταμείβει με ομορφιά και με παρηγοριά μεγάλη».
Ήταν σα να μου είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Δεν είχα ιδέα γιατί. Στο δρόμο για το σπίτι μέσα σε σκέψεις πως τέλος, αυτό ήταν, τέλειωσα το σχολείο για πάντα, κάθισα στα σκαλιά κάτω από ένα πεύκο και άνοιξα το κείμενο που υποτίθεται διδαχτήκαμε εκείνη τη μέρα. Ήταν ένα ποίημα του Ελύτη. Δε θέλω να γράψω πιο. Το διάβασα ξανά και ξανά και ξανά. Και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα με ένα ποίημα. Ήταν η στιγμή που έμαθα τι σημαίνει να αφήνεις ένα κείμενο να σε αγγίζει.
Μέσα στα δυνατά συναισθήματα της στιγμής ένιωσα μια ξαφνική ενοχή μήπως μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια σχολείου, από παιδάκι, μήπως είχα αφήσει και άλλα τέτοια μυστικά να ξεγλιστρήσουν. Ένιωσα και οργή μήπως δε μου τα έμαθαν. Μετά από χρόνια επισκέφτηκα ξανά το σχολείο μου, σαν υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας και συγγραφέας (στην Τρίτη Λυκείου οι περισσότεροι καθηγητές μου θεωρούσαν ότι είμαι ένα ντουβάρι που ζήτημα αν περάσει σε μια χαμηλή σχολή), για να παρουσιάσω στα παιδιά ένα από τα βιβλία μου.
Ήμουν τυχερός, βρήκα αυτήν την καθηγήτρια και της αφηγήθηκα την εμπειρία μου. Της είπα «ευχαριστώ» από την καρδιά μου. Της είπα πως αυτή της η φράση στάθηκε για μένα ένας σπόρος που κάρπισε. Πως αν δεν την είχα ακούσει, τα πράγματα ίσως και να ήταν διαφορετικά. Νομίζω χάρηκε. Οι Πανελλήνιες είναι ο,τι πιο ανόητο υπάρχει. Το σχολείο δεν θα έπρεπε να είχε καμιά σχέση με τέτοιου είδους αξιολογήσεις. Θα έπρεπε να μας μαθαίνει άλλα πράγματα. Όπως το ότι η ποίηση, ένας σωστός άνθρωπος, μια εμπνευσμένη κουβέντα μπορούν κυριολεκτικά να μας αλλάξουν τη ζωή.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Από το fb)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.