Σήμερα είχαμε παρεξηγήσεις με τον μικρό Ραφαήλ, τον φίλο μου τον Ρομά που νόμιζα ότι είχαμε καλογνωριστεί. Παρεξηγήθηκε λοιπόν. Όταν έρχεται, για να μην φανεί πως του δίνω ελεημοσύνη, παίζουμε «ίσο-ανάποδο» με
κέρματα. Του αρέσει πολύ, διασκεδάζει και θεωρεί ότι έχει γίνει ειδικός στο παιχνίδι. Επειδή από μικρός έχω μάθει όλα τα κόλπα εκεί στις γειτονιές της Καλύμνου (μαζί και την «κόκχα») φροντίζω να χάνω στην αρχή, αλλά τελικά ο Ραφαήλ να φεύγει πάντα με τα ψιλά του περισσότερα. Σήμερα παίζαμε ένα ολόκληρο πενηντάλεπτο, μισό ευρώ, περιουσία ολόκληρη. Κάνω λάθος στην ριξιά, κερδίζω, μου δίνει το δικό του πενηντάλεπτο. Άντε του λέω, δεν πειράζει, πάρτα. Σκυθρώπιασε, σπρώχνει τα λεφτά προς το μέρος μου με δύναμη, «δεν είσαι δίκαιος, έχασα, τα παίρνεις εσύ. Πάω να βρω άλλο πενηντάλεπτο να παίξουμε μεθαύριο». Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τίποτα.
Με τα πολλά συμφώνησε να του πάρω ένα σάντουιτς δεδομένου ότι «τα πληρώσαμε μισά μισά». Γλίτωσα στο παρά τρίχα που είναι ακόμα πέντε χρονώ εκεί και δεν έχει μάθει επακριβώς την αξία των χρημάτων. Προσπαθώ να του μάθω, καταλαβαίνει μέχρι το δέκα αλλά όταν πάμε στις δεκάδες, ζορίζεται. Ο Ραφαήλ έχει φιλότιμο. Να ξέρετε μου έχει αγοράσει τυρόπιτα με ολοδικά του (αλήθεια αυτή τη φορά λεφτά) μια μέρα που του είπα ότι ακόμα δεν έχει φάει πρωινό. Έφυγε σφαίρα και γύρισε. Είναι καματερός όσο δεν πάει και κάθε φορά που μας βλέπει να ξεφορτώνουμε ορμάει να κουβαλήσει γομάρια διπλάσια από εκείνον.
Εννοείται δεν τον αφήνω και ηρεμεί μόνο όταν του λέω πως ο λόγος είναι πως θέλω να μεγαλώσει δυνατός να με βοηθήσει αργότερα πιο πολύ. Είναι χαμογελαστός, τραγουδάει όμορφα και αν κάποτε βγάλει ένα εκατομμύριο ευρώ θέλει να πάρει μαγαζί για να δουλεύει. Αλλά πρώτα από όλα θέλει να πάρει «πολλά φαγητά, τόσα που να μην τελειώνουν» όπως μου είπε μια μέρα. Είναι ένα από τα παιδιά που μεγαλώνουν με τεράστιο σωματικό και ψυχικό κόστος, στους δρόμους. Είναι από αυτά που όταν τα βιάζουμε, ψυχικά και σωματικά, ακόμα και όταν τα κυνηγάμε με καραμπίνες δεν ανοίγει ρουθούνι. Γιατί έτυχε να γεννηθούν Ρομά.
Κι όμως δε μπορώ να βρω σε τι ο Ραφαήλ είναι καλύτερος ή χειρότερος από τον μικρό γιο μου...Και είτε κάποιος το πιστεύει είτε όχι, με διαλύει καθημερινά η σκέψη πως δίπλα μου έχει παιδιά που μεγαλώνουν στο σκοτάδι και εγώ δε θα μπορέσω παρά να παιζογελώ λιγάκι τον πόνο τους. Γιατί στο κεφαλάκι τους, βλέπω το τρισαγαπημένο κεφάλι του γιου μου. Στα χεράκια τους, τα χεράκια του, στο χαμόγελο τους, το χαμογελό του. Και ώρες ώρες δε με χωράει ούτε το πετσί μου.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Από το fb)
κέρματα. Του αρέσει πολύ, διασκεδάζει και θεωρεί ότι έχει γίνει ειδικός στο παιχνίδι. Επειδή από μικρός έχω μάθει όλα τα κόλπα εκεί στις γειτονιές της Καλύμνου (μαζί και την «κόκχα») φροντίζω να χάνω στην αρχή, αλλά τελικά ο Ραφαήλ να φεύγει πάντα με τα ψιλά του περισσότερα. Σήμερα παίζαμε ένα ολόκληρο πενηντάλεπτο, μισό ευρώ, περιουσία ολόκληρη. Κάνω λάθος στην ριξιά, κερδίζω, μου δίνει το δικό του πενηντάλεπτο. Άντε του λέω, δεν πειράζει, πάρτα. Σκυθρώπιασε, σπρώχνει τα λεφτά προς το μέρος μου με δύναμη, «δεν είσαι δίκαιος, έχασα, τα παίρνεις εσύ. Πάω να βρω άλλο πενηντάλεπτο να παίξουμε μεθαύριο». Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τίποτα.
Με τα πολλά συμφώνησε να του πάρω ένα σάντουιτς δεδομένου ότι «τα πληρώσαμε μισά μισά». Γλίτωσα στο παρά τρίχα που είναι ακόμα πέντε χρονώ εκεί και δεν έχει μάθει επακριβώς την αξία των χρημάτων. Προσπαθώ να του μάθω, καταλαβαίνει μέχρι το δέκα αλλά όταν πάμε στις δεκάδες, ζορίζεται. Ο Ραφαήλ έχει φιλότιμο. Να ξέρετε μου έχει αγοράσει τυρόπιτα με ολοδικά του (αλήθεια αυτή τη φορά λεφτά) μια μέρα που του είπα ότι ακόμα δεν έχει φάει πρωινό. Έφυγε σφαίρα και γύρισε. Είναι καματερός όσο δεν πάει και κάθε φορά που μας βλέπει να ξεφορτώνουμε ορμάει να κουβαλήσει γομάρια διπλάσια από εκείνον.
Εννοείται δεν τον αφήνω και ηρεμεί μόνο όταν του λέω πως ο λόγος είναι πως θέλω να μεγαλώσει δυνατός να με βοηθήσει αργότερα πιο πολύ. Είναι χαμογελαστός, τραγουδάει όμορφα και αν κάποτε βγάλει ένα εκατομμύριο ευρώ θέλει να πάρει μαγαζί για να δουλεύει. Αλλά πρώτα από όλα θέλει να πάρει «πολλά φαγητά, τόσα που να μην τελειώνουν» όπως μου είπε μια μέρα. Είναι ένα από τα παιδιά που μεγαλώνουν με τεράστιο σωματικό και ψυχικό κόστος, στους δρόμους. Είναι από αυτά που όταν τα βιάζουμε, ψυχικά και σωματικά, ακόμα και όταν τα κυνηγάμε με καραμπίνες δεν ανοίγει ρουθούνι. Γιατί έτυχε να γεννηθούν Ρομά.
Κι όμως δε μπορώ να βρω σε τι ο Ραφαήλ είναι καλύτερος ή χειρότερος από τον μικρό γιο μου...Και είτε κάποιος το πιστεύει είτε όχι, με διαλύει καθημερινά η σκέψη πως δίπλα μου έχει παιδιά που μεγαλώνουν στο σκοτάδι και εγώ δε θα μπορέσω παρά να παιζογελώ λιγάκι τον πόνο τους. Γιατί στο κεφαλάκι τους, βλέπω το τρισαγαπημένο κεφάλι του γιου μου. Στα χεράκια τους, τα χεράκια του, στο χαμόγελο τους, το χαμογελό του. Και ώρες ώρες δε με χωράει ούτε το πετσί μου.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Από το fb)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.