Η ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ ΦΩΤΙΖΕΙ ΕΝΑ «ΑΦΑΝΕΣ» ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ - Η ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΚΡΩ- ΤΗΡΙΑΣΜΟΣ
Χτες ήπια καφέ με μια γυναίκα που συναντώ συχνά -λόγω συναναστροφής των παιδιών μας- αλλά δεν είχαμε κουβεντιάσει ποτέ. Τη ρώτησα ευθέως κάτι που μου ήταν ασαφές: Εάν έχει χωρίσει. Ήταν σαν να πάτησα ένα κουμπί και ξεχύθηκε
ένας χείμαρρος. Είμαστε πέντε χρόνια σε διάσταση, μου είπε, αλλά εκείνος έρχεται διαρκώς στο σπίτι, δεν είμαστε μαζί αλλά είναι σαν να είμαστε, επειδή στην πραγματικότητα δεν έχω σύντροφο αλλά δεν είμαι και ελεύθερη.
Την κοιτούσα.
Συνέχισε να μου διηγείται την ιστορία με λεπτομέρειες, γεγονότα, συμπεριφορές, η απομάκρυνση, περιστασιακά φλερτ χωρίς καμία ουσία και μέλλον, τα παιδιά ξέρουν τα πάντα αλλά είναι καλά σ αυτήν την κατάσταση, μπλα μπλα μπλα, πλήρης εξορθολογισμός...
Κι όπως μου τα ΄λεγε, ξαφνικά ξέσπασε σε κλάματα, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι καλά μέσα στην παγίδα που έχει στήσει στον εαυτό της.
Της λέω γιατί δεν χωρίζεις, να τελειώνεις, να πας παρακάτω, να διεκδικήσεις ένα δικαίωμα στην ευτυχία ρε παιδί μου, στη χαρά εν πάση περιπτώσει;
Μου λέει, έχουμε συνηθίσει όλοι σ' αυτή την κατάσταση κι εγώ φοβάμαι να πάω τα πράγματα πίσω, αλλά να τα πάω και μπροστά...
Δεν μίλησα. Τι να πω; Εγώ θα πείσω αυτόν τον άνθρωπο, που το κάνει αυτό πέντε χρόνια, ότι πρέπει να σταματήσει να το κάνει;
Αποκλείεται...
Φύγαμε από το καφέ, την είδα να κουτσαίνει. Μου λέει ένα αυτοάνοσο μου δημιούργησε πρόβλημα στο γοφό, κάποια στιγμή θα το χειρουργήσω.
Τη ρώτησα αν πονάει.
Όχι, μου είπε, δεν πονάω, απλώς επειδή κάποτε πονούσα πολύ έχω συνηθίσει να περπατάω έτσι...
Πήγα σπίτι και ανάμεσα σε βάριους παιδάκια που γελούσαν και χοροπηδούσαν σκέφτηκα ότι δεν είναι η εξαίρεση αυτή γυναίκα.
Ο κανόνας είναι.
Όλοι στήνουμε παγίδες στον εαυτό μας, τις οποίες δικαιολογούμε με διάφορους τρόπους. Πάντα υπάρχει μια καλή δικαιολογία.
Και βολευόμαστε μέσα σε αυτές και παρασύρουμε κι άλλους μέσα σε αυτές και οι άλλοι παρασύρουν εμάς...
Αυτοακρωτηριαζόμαστε, δημιουργούμε αυτο-αναπηρίες, συνηθίζουμε σε αυτές, κρυβόμαστε πίσω απ' αυτές, βολικές οι αναπηρίες, «μην περιμένεις πολλά από μένα, είμαι χάντικαπντ», ευκολότερος ο φόβος, δυσκολότερη η γενναιότητα, περνάει εξάλλου η ζωή -δεν θα κρατήσει για πάντα, θ' απαλλαγείς από την παγίδα μια και καλή, θα τελειώσει το μαρτύριο.
Ωραία μέρα σήμερα.
Ιδανική για να σύρεις τον εαυτό σου στη λιακάδα και να ξεχάσεις για λίγο ότι είσαι ανάπηρος.
Χτες ήπια καφέ με μια γυναίκα που συναντώ συχνά -λόγω συναναστροφής των παιδιών μας- αλλά δεν είχαμε κουβεντιάσει ποτέ. Τη ρώτησα ευθέως κάτι που μου ήταν ασαφές: Εάν έχει χωρίσει. Ήταν σαν να πάτησα ένα κουμπί και ξεχύθηκε
ένας χείμαρρος. Είμαστε πέντε χρόνια σε διάσταση, μου είπε, αλλά εκείνος έρχεται διαρκώς στο σπίτι, δεν είμαστε μαζί αλλά είναι σαν να είμαστε, επειδή στην πραγματικότητα δεν έχω σύντροφο αλλά δεν είμαι και ελεύθερη.
Την κοιτούσα.
Συνέχισε να μου διηγείται την ιστορία με λεπτομέρειες, γεγονότα, συμπεριφορές, η απομάκρυνση, περιστασιακά φλερτ χωρίς καμία ουσία και μέλλον, τα παιδιά ξέρουν τα πάντα αλλά είναι καλά σ αυτήν την κατάσταση, μπλα μπλα μπλα, πλήρης εξορθολογισμός...
Κι όπως μου τα ΄λεγε, ξαφνικά ξέσπασε σε κλάματα, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι καλά μέσα στην παγίδα που έχει στήσει στον εαυτό της.
Της λέω γιατί δεν χωρίζεις, να τελειώνεις, να πας παρακάτω, να διεκδικήσεις ένα δικαίωμα στην ευτυχία ρε παιδί μου, στη χαρά εν πάση περιπτώσει;
Μου λέει, έχουμε συνηθίσει όλοι σ' αυτή την κατάσταση κι εγώ φοβάμαι να πάω τα πράγματα πίσω, αλλά να τα πάω και μπροστά...
Δεν μίλησα. Τι να πω; Εγώ θα πείσω αυτόν τον άνθρωπο, που το κάνει αυτό πέντε χρόνια, ότι πρέπει να σταματήσει να το κάνει;
Αποκλείεται...
Φύγαμε από το καφέ, την είδα να κουτσαίνει. Μου λέει ένα αυτοάνοσο μου δημιούργησε πρόβλημα στο γοφό, κάποια στιγμή θα το χειρουργήσω.
Τη ρώτησα αν πονάει.
Όχι, μου είπε, δεν πονάω, απλώς επειδή κάποτε πονούσα πολύ έχω συνηθίσει να περπατάω έτσι...
Πήγα σπίτι και ανάμεσα σε βάριους παιδάκια που γελούσαν και χοροπηδούσαν σκέφτηκα ότι δεν είναι η εξαίρεση αυτή γυναίκα.
Ο κανόνας είναι.
Όλοι στήνουμε παγίδες στον εαυτό μας, τις οποίες δικαιολογούμε με διάφορους τρόπους. Πάντα υπάρχει μια καλή δικαιολογία.
Και βολευόμαστε μέσα σε αυτές και παρασύρουμε κι άλλους μέσα σε αυτές και οι άλλοι παρασύρουν εμάς...
Αυτοακρωτηριαζόμαστε, δημιουργούμε αυτο-αναπηρίες, συνηθίζουμε σε αυτές, κρυβόμαστε πίσω απ' αυτές, βολικές οι αναπηρίες, «μην περιμένεις πολλά από μένα, είμαι χάντικαπντ», ευκολότερος ο φόβος, δυσκολότερη η γενναιότητα, περνάει εξάλλου η ζωή -δεν θα κρατήσει για πάντα, θ' απαλλαγείς από την παγίδα μια και καλή, θα τελειώσει το μαρτύριο.
Ωραία μέρα σήμερα.
Ιδανική για να σύρεις τον εαυτό σου στη λιακάδα και να ξεχάσεις για λίγο ότι είσαι ανάπηρος.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.