Η ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΤΑ, ΤΗ ΦΟΥΡΕΪΡΑ, ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗ
Παρακολουθώ κάτι συζητήσεις, κυρίως αντρικές αλλά δυστυχώς όχι μόνο, αν η δυσμορφικά (και ε π ι κ ί ν δ υ ν α) παχύσαρκη και εντελώς ασέξουαλ κατά τη γνώμη μου Νέτα είναι πιο φάκαμπλ από την εξωγήινα φτιαχτή,
πλαστικοποιημένη και εξίσου ασέξουαλ κατά τη γνώμη μου Φουρέιρα, και σκέφτομαι ότι αν ήμουν άντρας και είχα αυτή τη μοναδική επιλογή πιθανώς θα τον έκοβα τελετουργικά και θα τον δώριζα στην επιστήμη. Αλλά βέβαια δεν είμαι άντρας και επειδή είμαι γυναίκα, σκέφτομαι ότι οι γυναίκες καταλήγουμε τελικά να κάνουμε πολύ συχνά τον εαυτό μας καρικατούρα, είτε υπερτονίζοντας κάποια «ατέλεια» είτε επιδιώκοντας και προβάλλοντας μια κατά φαντασίαν «τελειότητα», με μοναδικό σκοπό να αρέσουμε.
Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα των άλλων, φυσικά, αλλά δικό μας.
Άι σιχτίρ, αγάπες, με τις γυναίκες-καρτούν.
Μοντελέ καρτούν vs παχύσαρκο καρτούν, αυτό επίσης που προσπαθούν κάποιοι να κάνουν το πάχος trend στο όνομα της ορθότητας θα το αφήσω με αστερίσκο προσώρας, είναι επικίνδυνο -ξαναλέω- το πάχος, σκοτώνει. Κυριολεκτικά.
Οι γυναίκες ζουν με αυτό
Βγήκε η άλλη να μας πει για «διαφορετικότητα» όταν η ίδια τη δική της υποτιθέμενη διαφορετικότητά την έκανε γελοιογραφία. Τόσο πολύ την αποδέχεται ως κανονική και τη σέβεται… Η αυτογελοιοποίηση δεν είναι σεβασμός στη διαφορετικότητα. Βλακεία είναι.
Έγραψε κάτι ο Κώστας Κωστάκος πριν λίγες μέρες για τον ψυχαναγκασμό του βάρους στις γυναίκες: «Κοιτάω την κοιλιά μου, μ' ενοχλεί, αλλά το επόμενο λεπτό το έχω ξεχάσει, ενώ οι γυναίκες ζουν μ' αυτό», είπε εν ολίγοις αναπτύσσοντας τη σκέψη του, κι εκεί συνοψίζεται όλο λέω εγώ.
Δεν πρόκειται περί του ψυχαναγκασμού του βάρους όμως. Πρόκειται περί του ψυχαναγκασμού της εικόνας. Ένας ψυχαναγκασμός που έχει επιβληθεί lock stock and barrel στις γυναίκες, την ξέρουμε την ανάλυση, οι γυναίκες «αξιολογούνται» με βάση την εμφάνισή τους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι οι άντρες, τελεία.
Μπορώ να σας το κάνω και εικόνα, που σας αρέσει:
Έχω βγει, το πάλαι ποτέ, με ένα ντέιτ κι αυτός φέρνει κι έναν φίλο του που είναι πλαστικός χειρουργός. Κι όπως μιλάγαμε ωραία και καλά, διαπιστώνω αίφνης ότι μιλάμε για μένα. ΜΙΛΑΝΕ για μένα. «Λίγο στο στήθος», έλεγε το ντέιτ, κοιτώντας με «εκεί». «Ναι, όχι πολύ, ίσα να αποκτήσει ντεκολτέ», έλεγε ο άλλος. «Πρόσωπο δεν χρειάζεται», συνέχισε το ντέιτ. «Όχι, όχι ακόμα, κρατάει», απάντησε ο άλλος, δείχνοντας το μάγουλό μου, εκεί υποθέτω που σύντομα θα χρειαστώ τράβηγμα…
Θυμάμαι με πολύ θυμό μια προσβολή
«Νιπ Τακ», κι εγώ στο τραπέζι. Φαντάσου να τους έπεφτε και καμία που όντως έχει θέματα εμφάνισης, θα τη στέλνανε στον ψυχίατρο. Κι αντί να τους κάνω το μοχίτο butt plug και να σηκωθώ να φύγω, καθόμουν κι άκουγα αποσβολωμένη. Και αποκαρδιωμένη βέβαια, τι, ψέμματα να πω;
Με πολύ θυμό το θυμάμαι πάντα αυτό, θυμό κυρίως για το γεγονός ότι δύο μορφωμένοι και ευφυείς άντρες δεν έδιναν δεκάρα για το πώς αισθανόμουν εγώ εκείνη τη στιγμή, δεν τους πέρασε καν από το μυαλό πόσο με υποβίβαζαν στα μούτρα μου μπροστά.
Συνήθεια είναι άλλωστε. Μια ζωή τ' ακούς. Ο ένας σε θέλει πιο αδύνατη, ο άλλος πιο χοντρή, ο άλλος πιο κοντή, ο άλλος πιο ξανθιά, ο άλλος με μακριά μαλλιά, ο άλλος με ξυρισμένο κεφάλι και ο παράλλος με κυτταρίτιδα στο λοβό του αυτιού. Ναι, εσένα θέλει, αλλά διαφορετική. Άρα δεν θέλει εσένα...
Αν ξεκινήσω να σας λέω τι έχω ακούσει εγώ (με τα «μοντελικά» stats) από άντρες, θα σας σηκωθεί η τρίχα. Επειδή έχετε θέματα οι «παχουλές» το λέω. Και επειδή οι άντρες είστε τέτοιοι και πάντα μας βάζετε σε σύγκριση, με μια κίνηση, ένα βλέμμα, μια αναφορά σε κάποια άλλη που σας αρέσει, ή σ' αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε για να σας αρέσουμε περισσότερο.
Μόλις παντρεύτηκαν την έφτιαξε όπως ήθελε
Άμα σ' αρέσει η άλλη, να πας στην άλλη. Τι εννοείς δεν σου κάθεται; Κι εγώ τι είμαι, πεδίο άσκησης της όποιας ανεκπλήρωτης φαντασίωσης; Θυμήθηκα έναν άλλο φίλο τώρα, που παντρεύτηκε μια κοπέλα από το Καζακστάν, Κινεζούλα φάση. Μόλις παντρεύτηκαν την έστειλε να κάνει αυξητική στήθους. Οι κοινοί φίλοι γελούσαν: «Έχει ξοδέψει μια περιουσία στις oriental τσόντες και στις απω-ανατολίτισσες βίζιτες. Ε, τώρα αγόρασε τη δική του και την έφτιαξε όπως ήθελε», λέγανε.
Τέλειο, ε;
Γεμάτη παγίδες, πάντως, και η σεξουαλικότητα των αντρών, δεν την έχουμε φάει μόνο εμείς την πατριαρχία κι αυτοί μέσα στο στερεότυπο ζουν ασφυκτιώντας, μέσα σε μια άβυσσο σύγχυσης. Από τη μια είναι το φαντασιωσικό. Δεν ξέρω ποια σχολή ψυχανάλυσης είναι αυτή, αλλά δική μου γνώμη είναι ότι η βασική φαντασίωση υπάρχει από πολύ νωρίς στο κεφάλι τού καθενός και προσπαθεί να την επιτύχει μια ζωή. Κανείς δεν ξέρει τι του τη δημιούργησε, ούτε ο ψυχαναλυτής του πιστεύω. Όσο πιο εμμονικός είναι με τη βασική του αυτή φαντασίωση, τόσο πιο εμμονικά προσπαθεί και να φέρει την εκάστοτε σύντροφο/γκομενα κοντά σ' αυτήν. Είναι καίριο αυτό: Αντί να εντάξει τη φαντασίωση στο/στη σύντροφο, εντάσσει τον άνθρωπο στη φαντασίωση. Η προσκόλληση στη φαντασίωση είναι αντρικό ιδίωμα, έτσι λέει η εμπειρία μου εμένα, οι γυναίκες είμαστε πολύ πιο φλέξι σ' αυτό και σε όλα, ερωτευόμαστε κατά κανόνα ανθρώπους, όχι προδιαγραφές.
Επειδή έτσι τους είπε ο Κωστόπουλος
Από την άλλη, υπάρχουν τα τρέχοντα στερεότυπα που τον παγιδεύουν, πώς εννοεί η κάθε εποχή την κουκλάρα, ε, καλό είναι γενικά για το βιογραφικό σου να περάσει και μια τέτοια από το πλάι σου, ανεβαίνεις λέβελ... Νομίζουν επίσης ότι οφείλουν να θέλουν να πηδήξουν κάθε κουκλάρα, έτσι τους είπε κι ο Κωστόπουλος, άσε που άμα δε θέλουν είναι κι αδερφές.
Και βέβαια οι άντρες μπορούν να κάθονται στα σκαμπό τους στο μπαρ, στα γραφεία τους, όπου, και να αξιολογούν μια γυναίκα σαν να είναι κρέας στο τσιγκέλι, μπροστά της, πίσω της, καμία σημασία δεν έχει, και να αναζητούν ατέλειες στη γκομενάρα, χαϊδεύοντας οι ίδιοι τις τετράπαχες κοιλιές τους. Η ανάγκη της ψευδαίσθησης ότι επιλέγουν αυτοί, είναι ακόμα μια παγίδα, μην δίνετε μεγάλη σημασία. Δεν επιλέγουν αυτοί, όλοι το ξέρουμε.
Άμα κάθεσαι κι αξιολογείς εσύ τους γκόμενους, φυσικά, είσαι τσούλα, αυτονόητο. Κι άμα του πεις ότι σ' αρέσουν οι κοιλιακοί σε αρνητική γωνία κι όχι σε ελλειπτική καμπύλη με τάση στο συν άπειρο είσαι ανώριμη, αναίσθητη, τον κάνεις σκουπίδι, τον ακυρώνεις και είσαι μια επιφανειακή μαλάκω που τη νοιάζει μόνο η εικόνα. Πού να συνεννοηθούμε ρε, πάτε καλά;
Τώρα, άμα ήμουνα λίγο μπιτς θα σου 'λεγα βγες έξω και παρ’ του το σκαλπ. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και παίξτον σ’ αυτό που έως τώρα ήταν δικό του γήπεδο: Την αξία και τη γοητεία του συνόλου σου, έχεις συγκριτικό πλεονέκτημα, δεν είσαι μόνο εξίσου -ή και περισσότερο- ευφυής και μορφωμένη και ικανή, ετσέτερα, έχεις ΚΑΙ συναισθηματική ευφυΐα και βάθος να αντιπαραβάλεις στο δικό του συναισθηματικό κόσμο που τον έχει εξορθολογίσει σε μια μονή και ρηχή διάσταση. Τον έχεις για πλάκα σε όλα και το ξέρει, με ότι καταπιάνεσαι -τώρα που η εποχή στο επιτρέπει- είσαι ισάξια.
«Σε μια δεκαετία δεν θα σε θέλει κανείς»
Γι αυτό σε κρατάει παγιδευμένη στην εικόνα. Και στο φακαμπίλιτι που προκύπτει απ αυτήν: Άμα είσαι χοντρή δεν θα είσαι φάκαμπλ, άμα είσαι πολύ αδύνατη ομοίως, άμα δεν έχεις βυζί, κώλο, τρίτο μάτι, άμα είσαι πολύ μεγάλη επίσης δεν θα θέλει κανείς να έρθει μαζί σου, από τα 30 μου ακούω εγώ ότι σε μια δεκαετία δεν θα το θέλει κανείς, το άκουσα και πρόσφατα, τέτοιες ανοησίες εκστομίζετε οι άντρες, εδάφους-εδάφους και fully loaded. Εντάξει, στενοχωριέμαι λίγο που δεν θα θέλει κανείς να πλαγιάσει μαζί μου, αλλά οκ, θα ζήσω λέω.
Όμως δεν είμαι μπιτς, είμαι καλό παιδί, γι αυτό θα πω το αυτονόητο: Αν μπορείς αποπαγιδεύσου από τον ψυχαναγκασμό της εικόνας. Μην κάνεις τον εαυτό σου καρτούν. Μην αδυνατίζεις για να θέλει να σε «πάρει» ο Μήτσος. Αδυνάτισε για να είσαι εσύ καλύτερα. Μην βάζεις/βγάζεις βυζιά, κώλους, χείλη, οτιδήποτε για να γίνεις η προσωπική τσόντα τού κάθε πικραμένου που σε θέλει «αλλιώς»
.
Φτιάξε τον εαυτό σου όπως εσύ γουστάρεις. Και μέσα και έξω. Σαν να είσαι εσύ ο εραστής σου, είναι πολύ ωραίο τριπ αυτό και χρήσιμο. Πιστέψτε με, μόνο αν δεις τον εαυτό σου έτσι μπορείς να αντιληφθείς τους λόγους για τους οποίους μπορεί να σε ερωτευτεί και κάποιος άλλος.
Και μετά βγες έξω και παρ’ του το σκαλπ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ HARDDOG ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΟΥΣΗ
1) Αυτός που μου πέταξε το προφυλακτικό δεν θα μάθει ποτέ ποια είμαι εγώ
2) Αγαπώ τους ανθρώπους που παραδέχονται τις μαλακίες τους Παρακολουθώ κάτι συζητήσεις, κυρίως αντρικές αλλά δυστυχώς όχι μόνο, αν η δυσμορφικά (και ε π ι κ ί ν δ υ ν α) παχύσαρκη και εντελώς ασέξουαλ κατά τη γνώμη μου Νέτα είναι πιο φάκαμπλ από την εξωγήινα φτιαχτή,
πλαστικοποιημένη και εξίσου ασέξουαλ κατά τη γνώμη μου Φουρέιρα, και σκέφτομαι ότι αν ήμουν άντρας και είχα αυτή τη μοναδική επιλογή πιθανώς θα τον έκοβα τελετουργικά και θα τον δώριζα στην επιστήμη. Αλλά βέβαια δεν είμαι άντρας και επειδή είμαι γυναίκα, σκέφτομαι ότι οι γυναίκες καταλήγουμε τελικά να κάνουμε πολύ συχνά τον εαυτό μας καρικατούρα, είτε υπερτονίζοντας κάποια «ατέλεια» είτε επιδιώκοντας και προβάλλοντας μια κατά φαντασίαν «τελειότητα», με μοναδικό σκοπό να αρέσουμε.
Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα των άλλων, φυσικά, αλλά δικό μας.
Άι σιχτίρ, αγάπες, με τις γυναίκες-καρτούν.
Μοντελέ καρτούν vs παχύσαρκο καρτούν, αυτό επίσης που προσπαθούν κάποιοι να κάνουν το πάχος trend στο όνομα της ορθότητας θα το αφήσω με αστερίσκο προσώρας, είναι επικίνδυνο -ξαναλέω- το πάχος, σκοτώνει. Κυριολεκτικά.
Οι γυναίκες ζουν με αυτό
Βγήκε η άλλη να μας πει για «διαφορετικότητα» όταν η ίδια τη δική της υποτιθέμενη διαφορετικότητά την έκανε γελοιογραφία. Τόσο πολύ την αποδέχεται ως κανονική και τη σέβεται… Η αυτογελοιοποίηση δεν είναι σεβασμός στη διαφορετικότητα. Βλακεία είναι.
Έγραψε κάτι ο Κώστας Κωστάκος πριν λίγες μέρες για τον ψυχαναγκασμό του βάρους στις γυναίκες: «Κοιτάω την κοιλιά μου, μ' ενοχλεί, αλλά το επόμενο λεπτό το έχω ξεχάσει, ενώ οι γυναίκες ζουν μ' αυτό», είπε εν ολίγοις αναπτύσσοντας τη σκέψη του, κι εκεί συνοψίζεται όλο λέω εγώ.
Δεν πρόκειται περί του ψυχαναγκασμού του βάρους όμως. Πρόκειται περί του ψυχαναγκασμού της εικόνας. Ένας ψυχαναγκασμός που έχει επιβληθεί lock stock and barrel στις γυναίκες, την ξέρουμε την ανάλυση, οι γυναίκες «αξιολογούνται» με βάση την εμφάνισή τους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι οι άντρες, τελεία.
Μπορώ να σας το κάνω και εικόνα, που σας αρέσει:
Έχω βγει, το πάλαι ποτέ, με ένα ντέιτ κι αυτός φέρνει κι έναν φίλο του που είναι πλαστικός χειρουργός. Κι όπως μιλάγαμε ωραία και καλά, διαπιστώνω αίφνης ότι μιλάμε για μένα. ΜΙΛΑΝΕ για μένα. «Λίγο στο στήθος», έλεγε το ντέιτ, κοιτώντας με «εκεί». «Ναι, όχι πολύ, ίσα να αποκτήσει ντεκολτέ», έλεγε ο άλλος. «Πρόσωπο δεν χρειάζεται», συνέχισε το ντέιτ. «Όχι, όχι ακόμα, κρατάει», απάντησε ο άλλος, δείχνοντας το μάγουλό μου, εκεί υποθέτω που σύντομα θα χρειαστώ τράβηγμα…
Θυμάμαι με πολύ θυμό μια προσβολή
«Νιπ Τακ», κι εγώ στο τραπέζι. Φαντάσου να τους έπεφτε και καμία που όντως έχει θέματα εμφάνισης, θα τη στέλνανε στον ψυχίατρο. Κι αντί να τους κάνω το μοχίτο butt plug και να σηκωθώ να φύγω, καθόμουν κι άκουγα αποσβολωμένη. Και αποκαρδιωμένη βέβαια, τι, ψέμματα να πω;
Με πολύ θυμό το θυμάμαι πάντα αυτό, θυμό κυρίως για το γεγονός ότι δύο μορφωμένοι και ευφυείς άντρες δεν έδιναν δεκάρα για το πώς αισθανόμουν εγώ εκείνη τη στιγμή, δεν τους πέρασε καν από το μυαλό πόσο με υποβίβαζαν στα μούτρα μου μπροστά.
Συνήθεια είναι άλλωστε. Μια ζωή τ' ακούς. Ο ένας σε θέλει πιο αδύνατη, ο άλλος πιο χοντρή, ο άλλος πιο κοντή, ο άλλος πιο ξανθιά, ο άλλος με μακριά μαλλιά, ο άλλος με ξυρισμένο κεφάλι και ο παράλλος με κυτταρίτιδα στο λοβό του αυτιού. Ναι, εσένα θέλει, αλλά διαφορετική. Άρα δεν θέλει εσένα...
Αν ξεκινήσω να σας λέω τι έχω ακούσει εγώ (με τα «μοντελικά» stats) από άντρες, θα σας σηκωθεί η τρίχα. Επειδή έχετε θέματα οι «παχουλές» το λέω. Και επειδή οι άντρες είστε τέτοιοι και πάντα μας βάζετε σε σύγκριση, με μια κίνηση, ένα βλέμμα, μια αναφορά σε κάποια άλλη που σας αρέσει, ή σ' αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε για να σας αρέσουμε περισσότερο.
Μόλις παντρεύτηκαν την έφτιαξε όπως ήθελε
Άμα σ' αρέσει η άλλη, να πας στην άλλη. Τι εννοείς δεν σου κάθεται; Κι εγώ τι είμαι, πεδίο άσκησης της όποιας ανεκπλήρωτης φαντασίωσης; Θυμήθηκα έναν άλλο φίλο τώρα, που παντρεύτηκε μια κοπέλα από το Καζακστάν, Κινεζούλα φάση. Μόλις παντρεύτηκαν την έστειλε να κάνει αυξητική στήθους. Οι κοινοί φίλοι γελούσαν: «Έχει ξοδέψει μια περιουσία στις oriental τσόντες και στις απω-ανατολίτισσες βίζιτες. Ε, τώρα αγόρασε τη δική του και την έφτιαξε όπως ήθελε», λέγανε.
Τέλειο, ε;
Γεμάτη παγίδες, πάντως, και η σεξουαλικότητα των αντρών, δεν την έχουμε φάει μόνο εμείς την πατριαρχία κι αυτοί μέσα στο στερεότυπο ζουν ασφυκτιώντας, μέσα σε μια άβυσσο σύγχυσης. Από τη μια είναι το φαντασιωσικό. Δεν ξέρω ποια σχολή ψυχανάλυσης είναι αυτή, αλλά δική μου γνώμη είναι ότι η βασική φαντασίωση υπάρχει από πολύ νωρίς στο κεφάλι τού καθενός και προσπαθεί να την επιτύχει μια ζωή. Κανείς δεν ξέρει τι του τη δημιούργησε, ούτε ο ψυχαναλυτής του πιστεύω. Όσο πιο εμμονικός είναι με τη βασική του αυτή φαντασίωση, τόσο πιο εμμονικά προσπαθεί και να φέρει την εκάστοτε σύντροφο/γκομενα κοντά σ' αυτήν. Είναι καίριο αυτό: Αντί να εντάξει τη φαντασίωση στο/στη σύντροφο, εντάσσει τον άνθρωπο στη φαντασίωση. Η προσκόλληση στη φαντασίωση είναι αντρικό ιδίωμα, έτσι λέει η εμπειρία μου εμένα, οι γυναίκες είμαστε πολύ πιο φλέξι σ' αυτό και σε όλα, ερωτευόμαστε κατά κανόνα ανθρώπους, όχι προδιαγραφές.
Επειδή έτσι τους είπε ο Κωστόπουλος
Από την άλλη, υπάρχουν τα τρέχοντα στερεότυπα που τον παγιδεύουν, πώς εννοεί η κάθε εποχή την κουκλάρα, ε, καλό είναι γενικά για το βιογραφικό σου να περάσει και μια τέτοια από το πλάι σου, ανεβαίνεις λέβελ... Νομίζουν επίσης ότι οφείλουν να θέλουν να πηδήξουν κάθε κουκλάρα, έτσι τους είπε κι ο Κωστόπουλος, άσε που άμα δε θέλουν είναι κι αδερφές.
Και βέβαια οι άντρες μπορούν να κάθονται στα σκαμπό τους στο μπαρ, στα γραφεία τους, όπου, και να αξιολογούν μια γυναίκα σαν να είναι κρέας στο τσιγκέλι, μπροστά της, πίσω της, καμία σημασία δεν έχει, και να αναζητούν ατέλειες στη γκομενάρα, χαϊδεύοντας οι ίδιοι τις τετράπαχες κοιλιές τους. Η ανάγκη της ψευδαίσθησης ότι επιλέγουν αυτοί, είναι ακόμα μια παγίδα, μην δίνετε μεγάλη σημασία. Δεν επιλέγουν αυτοί, όλοι το ξέρουμε.
Άμα κάθεσαι κι αξιολογείς εσύ τους γκόμενους, φυσικά, είσαι τσούλα, αυτονόητο. Κι άμα του πεις ότι σ' αρέσουν οι κοιλιακοί σε αρνητική γωνία κι όχι σε ελλειπτική καμπύλη με τάση στο συν άπειρο είσαι ανώριμη, αναίσθητη, τον κάνεις σκουπίδι, τον ακυρώνεις και είσαι μια επιφανειακή μαλάκω που τη νοιάζει μόνο η εικόνα. Πού να συνεννοηθούμε ρε, πάτε καλά;
Τώρα, άμα ήμουνα λίγο μπιτς θα σου 'λεγα βγες έξω και παρ’ του το σκαλπ. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και παίξτον σ’ αυτό που έως τώρα ήταν δικό του γήπεδο: Την αξία και τη γοητεία του συνόλου σου, έχεις συγκριτικό πλεονέκτημα, δεν είσαι μόνο εξίσου -ή και περισσότερο- ευφυής και μορφωμένη και ικανή, ετσέτερα, έχεις ΚΑΙ συναισθηματική ευφυΐα και βάθος να αντιπαραβάλεις στο δικό του συναισθηματικό κόσμο που τον έχει εξορθολογίσει σε μια μονή και ρηχή διάσταση. Τον έχεις για πλάκα σε όλα και το ξέρει, με ότι καταπιάνεσαι -τώρα που η εποχή στο επιτρέπει- είσαι ισάξια.
«Σε μια δεκαετία δεν θα σε θέλει κανείς»
Γι αυτό σε κρατάει παγιδευμένη στην εικόνα. Και στο φακαμπίλιτι που προκύπτει απ αυτήν: Άμα είσαι χοντρή δεν θα είσαι φάκαμπλ, άμα είσαι πολύ αδύνατη ομοίως, άμα δεν έχεις βυζί, κώλο, τρίτο μάτι, άμα είσαι πολύ μεγάλη επίσης δεν θα θέλει κανείς να έρθει μαζί σου, από τα 30 μου ακούω εγώ ότι σε μια δεκαετία δεν θα το θέλει κανείς, το άκουσα και πρόσφατα, τέτοιες ανοησίες εκστομίζετε οι άντρες, εδάφους-εδάφους και fully loaded. Εντάξει, στενοχωριέμαι λίγο που δεν θα θέλει κανείς να πλαγιάσει μαζί μου, αλλά οκ, θα ζήσω λέω.
Όμως δεν είμαι μπιτς, είμαι καλό παιδί, γι αυτό θα πω το αυτονόητο: Αν μπορείς αποπαγιδεύσου από τον ψυχαναγκασμό της εικόνας. Μην κάνεις τον εαυτό σου καρτούν. Μην αδυνατίζεις για να θέλει να σε «πάρει» ο Μήτσος. Αδυνάτισε για να είσαι εσύ καλύτερα. Μην βάζεις/βγάζεις βυζιά, κώλους, χείλη, οτιδήποτε για να γίνεις η προσωπική τσόντα τού κάθε πικραμένου που σε θέλει «αλλιώς»
.
Φτιάξε τον εαυτό σου όπως εσύ γουστάρεις. Και μέσα και έξω. Σαν να είσαι εσύ ο εραστής σου, είναι πολύ ωραίο τριπ αυτό και χρήσιμο. Πιστέψτε με, μόνο αν δεις τον εαυτό σου έτσι μπορείς να αντιληφθείς τους λόγους για τους οποίους μπορεί να σε ερωτευτεί και κάποιος άλλος.
Και μετά βγες έξω και παρ’ του το σκαλπ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ HARDDOG ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΟΥΣΗ
1) Αυτός που μου πέταξε το προφυλακτικό δεν θα μάθει ποτέ ποια είμαι εγώ
3) Το τανγκό, ξέρετε, θέλει δύο
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.