Παρακολουθήσαμε από πολύ κοντά το «Δέντρο», τη σύλληψή του ως ιδέα, το μεγάλωμά του, τα πρώτα του φύλλα –αλλά τώρα πια το χάσαμε, και αυτό είναι καλό, πολύ καλό. Για το Ένα Δέντρο Θυμάται ο λόγος, το ντοκιμαντέρ του καλού μας φίλου, συνάδελφου και συνεργάτη, του Κώστα Φόλλα. Είναι μια δουλειά την εξέλιξη της οποίας είδαμε από τα πρώτα βήματά της: από τη συγκέντρωση του υλικού, τα ταξίδια του Κώστα στην Τσεχία –και δεν ήταν ένα– την επικοινωνία του με μουσεία, τοπικές αρχές, ιδιώτες και φορείς.
Είμαστε και στην πρώτη επαφή της ταινίας με το
κοινό (και την καλύψαμε από το μπλογκ), δηλαδή στην εξαιρετική εμφάνισή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου –νομίζαμε– ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κάθε στόχο με τη βράβευσή της. Αλλά το Δέντρο φαίνεται πως συναρπάζει (όχι άδικα) και προσκαλείται παντού. Σε κλειστές προβολές, σε ανοικτές προβολές, σε ιστορικές επετείους, σε Λέσχες, στην Αθήνα, στην Κέρκυρα, στην Άρτα –χώρια η πρόταση που έχει να διασκευαστεί σε θεατρικό έργο.
Όλα αυτά χωρίς προγραμματισμό, χωρίς «άκρες», χωρίς εμπειρία, χωρίς κεφάλαια. Το ιστορικό ντοκιμαντέρ έγινε δίχως να έχει στόχο πέρα από την ολοκλήρωσή του «και μετά βλέπουμε». Η επιλογή για τη Θεσσαλονίκη και όλα όσα ακολούθησαν ήταν απρόοπτα. Αλλά να που τώρα τα αργά βήματα εξελίχθηκαν σε τρέξιμο και δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε τη διαδρομή του.
Το τελευταίο που ξέραμε για το Δέντρο (μια ιδιωτική παραγωγή από έναν μη επαγγελματία του κινηματογράφου, αφού ο Κώστας ήταν ως τώρα μόνο δημοσιογράφος) είναι ότι προκρίθηκε για το Φεστιβάλ του Καστελόριζου, στα τέλη Αυγούστου, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή το φεστιβάλ έχει κύρος, είναι διεθνές και η ταινία επελέγη μέσα από πάρα πολλές υποψηφιότητες. Αλλά το δέντρο πλέον τρέχει ερήμην μας!
Γιατί ξαφνικά μαθαίνουμε –αφού ο σεμνός φίλος δεν μιλάει πολύ για τον εαυτό του, είναι αθόρυβος και λιγόλογος– ότι ο Δέντρο μετέχει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, στη Ρώμη! Τι άλλο;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ HARDDOG:
Οι δυο βραδιές δικαίωσης ενός δημοσιογράφου
Είμαστε και στην πρώτη επαφή της ταινίας με το
κοινό (και την καλύψαμε από το μπλογκ), δηλαδή στην εξαιρετική εμφάνισή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου –νομίζαμε– ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κάθε στόχο με τη βράβευσή της. Αλλά το Δέντρο φαίνεται πως συναρπάζει (όχι άδικα) και προσκαλείται παντού. Σε κλειστές προβολές, σε ανοικτές προβολές, σε ιστορικές επετείους, σε Λέσχες, στην Αθήνα, στην Κέρκυρα, στην Άρτα –χώρια η πρόταση που έχει να διασκευαστεί σε θεατρικό έργο.
Όλα αυτά χωρίς προγραμματισμό, χωρίς «άκρες», χωρίς εμπειρία, χωρίς κεφάλαια. Το ιστορικό ντοκιμαντέρ έγινε δίχως να έχει στόχο πέρα από την ολοκλήρωσή του «και μετά βλέπουμε». Η επιλογή για τη Θεσσαλονίκη και όλα όσα ακολούθησαν ήταν απρόοπτα. Αλλά να που τώρα τα αργά βήματα εξελίχθηκαν σε τρέξιμο και δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε τη διαδρομή του.
Το τελευταίο που ξέραμε για το Δέντρο (μια ιδιωτική παραγωγή από έναν μη επαγγελματία του κινηματογράφου, αφού ο Κώστας ήταν ως τώρα μόνο δημοσιογράφος) είναι ότι προκρίθηκε για το Φεστιβάλ του Καστελόριζου, στα τέλη Αυγούστου, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή το φεστιβάλ έχει κύρος, είναι διεθνές και η ταινία επελέγη μέσα από πάρα πολλές υποψηφιότητες. Αλλά το δέντρο πλέον τρέχει ερήμην μας!
Γιατί ξαφνικά μαθαίνουμε –αφού ο σεμνός φίλος δεν μιλάει πολύ για τον εαυτό του, είναι αθόρυβος και λιγόλογος– ότι ο Δέντρο μετέχει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, στη Ρώμη! Τι άλλο;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ HARDDOG:
Οι δυο βραδιές δικαίωσης ενός δημοσιογράφου
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.