ΚΑΙ Ο… ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου (ηθοποιός, τραγουδιστής και εικαστικός) αγαπούσε από παιδί τον «Αύγουστο των φτωχών» επειδή του άφηνε ελεύθερο πεδίο η οικογένειά του «καθώς σύσσωμη έπεφτε ξερή στα μέσα δροσερά δωμάτια για τη μεσημεριανή σιέστα» και εκείνος ανενόχλητος γύριζε «σαν τη σβούρα, αενάως, ντάλα μεσημέρι». Εξακολουθεί να αγαπάει αυτόν τον μήνα γιατί «μετά τα εξήντα είμαστε όλοι φτωχοί». Και χαίρεται που τον περνάει στην Αθήνα, την πόλη
που θεωρεί σπίτι του γι αυτό περιμένει τον αγαπημένο μήνα για να μείνει μόνος, «μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να φύγουν». Ολομόναχος και το Δεκαπενταύγουστο στην Πανεπιστήμιου, όπου ξυπολήθηκε και φωτογραφήθηκε σε στάση διαλογισμού!
«Δεκαπενταύγουστο 2018, Πανεπιστημίου, Διαλογισμός.Τάμα!» σχολίασε στο fb όπου ανέβασε τη φωτογραφία τής ερήμου στην άσφαλτο! Έξυπνο και παραστατικό. Μια φωτογραφία που δίνει συνολικά την αυγουστιάτικη εικόνα της Αθήνας. Ακόμα, είναι έξυπνο, χιουμοριστικό και συναισθηματικά φορτισμένο, ένα πρωθύστερο κείμενό του στο lifo.gr όπου γράφει για εκείνα τα παιδικά χρόνια, αλλά και για τα σημερινά.
Ένα μικρό δείγμα:
«(…) Κι όλο εξελίσσεσαι κι όλο αλλάζουν οι συνθήκες, να, εγώ δεν έχω πια σπίτι, σπίτι μου είναι όλη η Αθήνα, και περιμένω να έρθει ο Αύγουστος, να αδειάσει από όλους τους ομοίους μου, τη σημερινή μου «οικογένεια» δηλαδή, που φυσικά έχουν ιερό καθήκον να φύγουν για διακοπές.
Έτσι θα μείνω μόνος μου εδώ μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να φύγουν, φτωχός κι εγώ (μετά τα εξήντα είμαστε όλοι φτωχοί), απολαμβάνοντας πραγματικά τη ζωή μου με βάθος, χωρίς μέσον, μυστικά, δημιουργικά, δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω, χωρίς μπερδέματα, εκεί που μετρά ακριβώς αυτό που είσαι. Λέω τώρα, κοίταξε, μετά από τόσα χρόνια, πόσο βαθιά ξέρουν οι γονείς τα παιδιά τους!
Οτιδήποτε ανήκει στη σφαίρα του πλούτου και της ευμάρειας το βλέπω σαν κάτι ξένο, μολονότι γεννήθηκα μέσα σ' αυτό. Ποτέ όμως, όταν το έχασα, δεν το ζήλεψα, δεν το αντιπάθησα, δεν το μετασχημάτισα σε ιδεολογία, μη σας πω ότι το συμπαθώ κιόλας, ενώ αυτή την αυγουστιάτικη φτώχεια που μας χωράει όλους σαν ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας τη λατρεύω, με βοηθά να είμαι καλλιτέχνης, όπως με δέχεται ορθάνοιχτη λόγω ζέστης, αναγνωρίζοντάς με σαν δικό της παιδί με όλα μου τα πρόσωπα».
** Ολόκληρο το κείμενο του Άγγελου Παπαδημητρίου στο lifo.gr θα το βρείτε εδώ.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου (ηθοποιός, τραγουδιστής και εικαστικός) αγαπούσε από παιδί τον «Αύγουστο των φτωχών» επειδή του άφηνε ελεύθερο πεδίο η οικογένειά του «καθώς σύσσωμη έπεφτε ξερή στα μέσα δροσερά δωμάτια για τη μεσημεριανή σιέστα» και εκείνος ανενόχλητος γύριζε «σαν τη σβούρα, αενάως, ντάλα μεσημέρι». Εξακολουθεί να αγαπάει αυτόν τον μήνα γιατί «μετά τα εξήντα είμαστε όλοι φτωχοί». Και χαίρεται που τον περνάει στην Αθήνα, την πόλη
που θεωρεί σπίτι του γι αυτό περιμένει τον αγαπημένο μήνα για να μείνει μόνος, «μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να φύγουν». Ολομόναχος και το Δεκαπενταύγουστο στην Πανεπιστήμιου, όπου ξυπολήθηκε και φωτογραφήθηκε σε στάση διαλογισμού!
«Δεκαπενταύγουστο 2018, Πανεπιστημίου, Διαλογισμός.Τάμα!» σχολίασε στο fb όπου ανέβασε τη φωτογραφία τής ερήμου στην άσφαλτο! Έξυπνο και παραστατικό. Μια φωτογραφία που δίνει συνολικά την αυγουστιάτικη εικόνα της Αθήνας. Ακόμα, είναι έξυπνο, χιουμοριστικό και συναισθηματικά φορτισμένο, ένα πρωθύστερο κείμενό του στο lifo.gr όπου γράφει για εκείνα τα παιδικά χρόνια, αλλά και για τα σημερινά.
Ένα μικρό δείγμα:
«(…) Κι όλο εξελίσσεσαι κι όλο αλλάζουν οι συνθήκες, να, εγώ δεν έχω πια σπίτι, σπίτι μου είναι όλη η Αθήνα, και περιμένω να έρθει ο Αύγουστος, να αδειάσει από όλους τους ομοίους μου, τη σημερινή μου «οικογένεια» δηλαδή, που φυσικά έχουν ιερό καθήκον να φύγουν για διακοπές.
Έτσι θα μείνω μόνος μου εδώ μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να φύγουν, φτωχός κι εγώ (μετά τα εξήντα είμαστε όλοι φτωχοί), απολαμβάνοντας πραγματικά τη ζωή μου με βάθος, χωρίς μέσον, μυστικά, δημιουργικά, δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω, χωρίς μπερδέματα, εκεί που μετρά ακριβώς αυτό που είσαι. Λέω τώρα, κοίταξε, μετά από τόσα χρόνια, πόσο βαθιά ξέρουν οι γονείς τα παιδιά τους!
Οτιδήποτε ανήκει στη σφαίρα του πλούτου και της ευμάρειας το βλέπω σαν κάτι ξένο, μολονότι γεννήθηκα μέσα σ' αυτό. Ποτέ όμως, όταν το έχασα, δεν το ζήλεψα, δεν το αντιπάθησα, δεν το μετασχημάτισα σε ιδεολογία, μη σας πω ότι το συμπαθώ κιόλας, ενώ αυτή την αυγουστιάτικη φτώχεια που μας χωράει όλους σαν ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας τη λατρεύω, με βοηθά να είμαι καλλιτέχνης, όπως με δέχεται ορθάνοιχτη λόγω ζέστης, αναγνωρίζοντάς με σαν δικό της παιδί με όλα μου τα πρόσωπα».
** Ολόκληρο το κείμενο του Άγγελου Παπαδημητρίου στο lifo.gr θα το βρείτε εδώ.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.