Το αίμα παγώνει...

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μας ενδιέφερε να χτίσουμε σχολεία. Μας ενδιέφερε να χτιστούν πολυκαταστήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια και φαστ φουντ, καφετέριες, κομμωτήρια και κέντρα αισθητικής. Αυτά υπάρχουν παντού γύρω μας κι αυτά απολαμβάνουμε.
Η δημόσια παιδεία δεν είναι κάτι που μπορεί ποτέ να αποβεί κερδοφόρα και ούτε ενέχει κάποια απόλαυση για το υπερτροφικό μας εγώ. Οπότε δεν τη διεκδικούμε και αποδεχόμαστε την κατάντια της. Με κάθε σεβασμό σε όσους πάλεψαν για την ελευθερία κάποτε εναντίον της χούντας, οφείλουμε να πούμε πως την παιδεία που ζητούσαν στο σύνθημά τους την ξέχασαν εντελώς.
Αντίθετα, η άνθιση της παραπαιδείας τώρα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που τα παιδιά κάνουν ιδιαίτερα από την πρώτη δημοτικού. Κι αυτό γιατί ξαφνικά αποφασίστηκε πως τα παιδιά πρέπει να γίνουν παντογνώστες από το νηπιαγωγείο χωρίς κανένα έλεγχο για το αν η ύλη που διδάσκεται τελικά μπορεί να εμπεδωθεί {...}

{...} Όταν όμως ένα παιδί πηγαίνει το πρωί στο σχολείο του και το απόγευμα είναι νεκρό από έκρηξη, το αίμα κάθε γονιού και κάθε δασκάλου παγώνει. Ως κόρη εκπαιδευτικού και επειδή δουλεύω με παιδιά γνωρίζω καλά την αγωνία και τον τρόμο που νιώθεις όταν είναι υπό την εποπτεία σου παιδιά και έφηβοι. Ως γονιός προσπαθώ να μην σκέφτομαι πως κάποιο κακό θα συμβεί στο παιδί μου αλλά με όσα γίνονται σήμερα στα σχολεία, δεν είναι εύκολο. Το δημόσιο γυμνάσιο, στο οποίο φοίτησα, ήταν πολύ καλό μα στεγαζόταν σε πολυκατοικία. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ένας συμμαθητής μου έπεσε με το κεφάλι σε μια τζαμαρία. Η τζαμαρία κατέρρευσε κι αυτός σώθηκε από θαύμα. Όμως, δεν γίνονται θαύματα κάθε μέρα {...}

** Αποσπάσματα από άρθρο της Κατερίνας Τζωρυζάκη στο huffingtonpost.gr. Τίτλος του «Όχι, ο άγιος Βασίλης δεν θα μας σώσει». Ολόκληρο εδώ