Το όνομα του Πελέ δεν αφορά μόνο τον ποδοσφαιριστή Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, αλλά χαρακτηρίζει κάποιον που είναι ο κορυφαίος, ο άσσος στον τομέα της απασχόλησής του, ο πρώτος των πρώτων δηλαδή. Τον «βασιλιά» του ποδοσφαίρου, τον μεγαλύτερο λαϊκό ήρωα της Βραζιλίας, είχα την τύχη να τον συναντήσω τρεις φορές. Η πρώτη συνέπεσε με μια από τις πιο δυσάρεστες στιγμές της ποδοσφαιρικής του ζωής. Ηταν το 1966 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, και συγκεκριμένα στο Λίβερπουλ, όπου η Βραζιλία αντιμετώπιζε την Πορτογαλία στον τρίτο αγώνα του ομίλου. Είχε προηγηθεί ο αγώνας της με τη Βουλγαρία, στον οποίο είχε κερδίσει με 2-0, αλλά ο Πελέ είχε τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο από τον Ζέτσεφ.
Στο δεύτερο παιχνίδι χωρίς τον Πελέ, η Βραζιλία έχασε με 3-1 από την Ουγγαρία, οπότε στο τρίτο της αγώνα με την Πορτογαλία του Εουσέμπιο, έπρεπε να κερδίσει με τρία γκολ διαφορά για να προκριθεί στην επόμενη φάση. Απεσταλμένος της «Απογευματινής», ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος τότε, ήρθα σε επαφή με τον Ντέιβιντ Μίλλερ, που εργαζόταν στην Daily Telegraph και τον ρώτησα αν θα πήγαινε στο Λίβερπουλ και αν θα μπορούσε να με πάρει μαζί του. Πράγματι, φτάσαμε στο Λίβερπουλ με το αυτοκίνητό του, το μεσημέρι της ημέρας του αγώνα (13/7/1966).
Χάρη στη γνωριμία του Μίλλερ με τον τότε πρόεδρο της βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, τον Ζοάο Χαβελάνζε (αργότερα πρόεδρο της FIFA 1974-1998), είμασταν οι μόνοι δημοσιογράφοι που μπορέσαμε να μπούμε στη βίλα όπου έμενε η αποστολή της ομάδας. Ηταν η ώρα που έτρωγαν οι παίκτες το μεσημεριανό τους. Σ′ ένα τραπέζι οι δώδεκα παλιοί, που είχαν κατακτήσει τα δύο προηγούμενα Μουντιάλ το 1958 και το 1962 (Πελέ, Γκαρίντσα, Nτζάλμα Σάντος, Ζίτο, Ζιλμάρ, Mπελίνι, Ορλάντο, Αλταΐρ και άλλοι) και στο άλλο οι έντεκα καινούργιοι της αποστολής.
Στο δεύτερο παιχνίδι χωρίς τον Πελέ, η Βραζιλία έχασε με 3-1 από την Ουγγαρία, οπότε στο τρίτο της αγώνα με την Πορτογαλία του Εουσέμπιο, έπρεπε να κερδίσει με τρία γκολ διαφορά για να προκριθεί στην επόμενη φάση. Απεσταλμένος της «Απογευματινής», ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος τότε, ήρθα σε επαφή με τον Ντέιβιντ Μίλλερ, που εργαζόταν στην Daily Telegraph και τον ρώτησα αν θα πήγαινε στο Λίβερπουλ και αν θα μπορούσε να με πάρει μαζί του. Πράγματι, φτάσαμε στο Λίβερπουλ με το αυτοκίνητό του, το μεσημέρι της ημέρας του αγώνα (13/7/1966).
Χάρη στη γνωριμία του Μίλλερ με τον τότε πρόεδρο της βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, τον Ζοάο Χαβελάνζε (αργότερα πρόεδρο της FIFA 1974-1998), είμασταν οι μόνοι δημοσιογράφοι που μπορέσαμε να μπούμε στη βίλα όπου έμενε η αποστολή της ομάδας. Ηταν η ώρα που έτρωγαν οι παίκτες το μεσημεριανό τους. Σ′ ένα τραπέζι οι δώδεκα παλιοί, που είχαν κατακτήσει τα δύο προηγούμενα Μουντιάλ το 1958 και το 1962 (Πελέ, Γκαρίντσα, Nτζάλμα Σάντος, Ζίτο, Ζιλμάρ, Mπελίνι, Ορλάντο, Αλταΐρ και άλλοι) και στο άλλο οι έντεκα καινούργιοι της αποστολής.
** Ο Νίκος Κατσαρός γράφει στο huffingtonpost.gr για τις τρεις συναντήσεις του με τον Πελέ στη διάρκεια της δημοσιογραφικής του διαδρομής. Διαβάστε εδώ τη συνέχεια.
Πηγή άρθρου
H-D
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.