της Μαρίας Δεδούση
Νομίζω ότι πέθανε η κυρία Σ., η διαχειρίστρια, δεν είμαι απολύτως βέβαιη αν ισχύει, διότι το άκουσα να το λένε κάτω από το μπαλκόνι μου το πρωί, αλλά το πρωί ήμουν εντελώς άυπνη, επειδή ξενύχτησα για να γράψω για τα Όσκαρ. Και τώρα είμαι άυπνη, άλλα τώρα είμαι ευτυχής άυπνη, διότι δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πράγματα έχουν δημιουργήσει μια θαυματουργή σύναψη στο μυαλό μου και έχουν παραχωρήσει χώρο το ένα στο άλλο για να εκφραστεί, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν δεν συναντιόντουσαν στον προσωπικό μου εγκεφαλικό χωροχρόνο. Η κυρία Σ. ήταν μια μέγαιρα. Ο ορισμός. Είχα γράψει για τον άντρα της, τον κύριο Μιχάλη, όταν είχε πεθάνει κι αυτός πριν από 4 χρόνια, στο παλιό προφίλ, να που τώρα ήρθε η σειρά της. Παράξενο που οι λάθος άνθρωποι σε κάνουν να θέλεις να γράψεις. Παράξενο; Χμ… Ίσως όχι και τόσο... Η κυρία Σ. ήταν η ιστορία της ζωής μου: Την πρώτη μέρα που ήρθαμε στο σπίτι, πριν από 7 χρόνια, μου χτύπησε την πόρτα για να με επιπλήξει σφοδρά. Σιχαμένη λέξη, αλλά υποθέτω ότι θα την προτιμούσε η κυρία Σ. Δεν θυμάμαι γιατί με (πρωτο)επέπληξε. Επειδή μετακόμισα από το λάθος (κατά την άποψή της) μπαλκόνι, επειδή άφησα ανοιχτή την εξώπορτα και (κατά την άποψή της) θα σπάσει, επειδή, επειδή, επειδή...
Αργότερα κατάλαβα ότι απλώς η κυρία Σ. δεν με χώνευε. Όπως και κανένας στην πολυκατοικία. Το γεγονός ότι είμαι η μόνη ενοικιάστρια σε μια πολυκατοικία ιδιοκτητών, με έκανε παρία στα μάτια της (και όλων). Το γεγονός ότι είμαι μια μόνη γυναίκα με δύο παιδιά, τους καθιστούσε καχύποπτους. Το γεγονός ότι είμαι μια μόνη γυναίκα με δύο παιδιά, η οποία τα καταφέρνει καλύτερα από τους περισσότερους, τους χαλούσε το στερεότυπο. Το γεγονός ότι είμαι όλα τα παραπάνω και όχι ερείπιο, τους έκανε έξαλλους. Το γεγονός ότι είμαι ένα πολύ ήσυχο άτομο με μια πολύ ήσυχη οικογένεια, ενώ θα έπρεπε να είμαι εγκληματίας, να παρατάω τα παιδιά μου, να φέρνω κάθε βράδυ άλλον άντρα στο σπίτι και να κάνω πάρτι με ναρκωτικά, τους εξόργιζε πάντα. Και τους εξοργίζει ακόμη. Πώς τολμάω;
Τα πάντα, επί επτά χρόνια, είναι κάποιου είδους πρόβλημα: Το σημείο που πάρκαρα το αυτοκίνητό μου, η όποια καθυστέρηση στα κοινόχρηστα (τα οποία είναι παγίως και μακράν τα υψηλότερα στην πολυκατοικία -κυριολεκτικά συντηρώ τη θέρμανση). Στον αντίποδα, η κυρία από πάνω μπορεί να πετάει όποτε γουστάρει νερά στο μπαλκόνι μου, καθένας τους μπορεί να παρκάρει όπου γουστάρει, κ.λπ. Όλα αυτά τα χρόνια, εγώ έκανα αυτό που ήξερα πάντα να κάνω: Ήμουν πολύ ευγενής με την κυρία Σ., όταν πέθανε ο άντρας της τη συλλυπήθηκα, τη ρωτούσα πάντα για το εγγόνι της και όταν ξεκίνησε η πανδημία και ήξερα ότι είναι μόνη της, της χτύπησα το κουδούνι και τη ρώτησα αν χρειάζεται κάτι, προτρέποντάς τη να με ενοχλήσει αν χρειαστεί οτιδήποτε. Της τηλεφωνούσα από καιρού εις καιρό να τη ρωτήσω πώς είναι. Το πίστευα αυτό που έκανα. Άλλαξε τη στάση της απέναντί μου;
-----------
Χτες το βράδυ, στα πιο βαρετά Όσκαρ -που είναι ούτως ή άλλως αυτοκτονικά βαρετά- έβερ, υπήρξε μόνο ένα σημείο που με έβγαλε από το λήθαργο: Η Κινέζα σκηνοθέτης του Νόμαντλαντ, Κλόι Ζάο, όταν παρέλαβε το Όσκαρ της, είπε: «Όταν μεγάλωνα στην Κίνα, λέγαμε κάτι ποιηματάκια με τον πατέρα μου. Η πρώτη φράση που θυμάμαι ήταν: "Οι άνθρωποι είναι εκ γενετής καλοί". Αυτό έχει επίδραση σ’ εμένα μέχρι και σήμερα. Έβρισκα πάντα καλοσύνη στους ανθρώπους που συναντούσα. Αυτό το βραβείο ανήκει σε όποιον έχει την πίστη και το κουράγιο να παραμένει καλός προς τον εαυτό του και τους άλλους…».
——————
Λίγες μέρες πριν πεθάνει, η κυρία Σ. μού τηλεφώνησε και μου έβαλε τις φωνές, λέγοντάς μου ότι ως ενοικιάστρια έχω περισσότερες υποχρεώσεις από τους ιδιοκτήτες. Θυμάμαι τι σκέφτηκα, μα πιο πολύ θυμάμαι τι ένοιωσα: * Με πόνεσε (εντάξει, όχι όσο θα με πονούσε παλιότερα) η αχαριστία - Πάντα πονάει η αχαριστία. * Με εξέπληξε (εντάξει, όχι όσο θα με εξέπληττε παλιότερα) η ακαμψία - Πάντα εκπλήσσει η ακαμψία. * Είπα μέσα μου «να πα να γαμηθείς, εγώ είμαι αυτή που είμαι και θα είμαι πάντα». Με όλο το γαμημένο το κόστος.
«Οι άνθρωποι είναι εκ γενετής καλοί». Είχε δίκιο ο Κινεζομπαμπάς της Κλόι Ζάο. Και εκείνη είχε δίκιο που τον πίστεψε κι επιμένει, αλλιώς δεν θα έκανε ταινίες για Όσκαρ, θα ήταν ένα τίποτα στο τίποτα της θεριζοαλωνιστικής που κονιορτοποιεί το βασικό πράγμα που έχουμε ως είδος: την ενσυναίσθηση. Αν είχα χρόνο με την κυρία Σ. θα μπορούσα να ανακαλύψω τι την έκανε να απωλέσει τα όμορφα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, κάτι τους κάνει τέρατα. Δεν είχα χρόνο, όμως, και βασικά δεν είχα και διάθεση. Δεν μπορούμε, εξάλλου, να τους σώσουμε όλους. Μόνο τον εαυτό μας. Ίσως και λίγους ακόμη δίπλα μας. Έχοντας την πίστη και το κουράγιο να παραμένουμε καλοί προς τον εαυτό μας και τους άλλους… Η σειρά δεν έχει σημασία. Αυτά τα δύο είναι στην πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς αλληλένδετα.
**Το κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της Μ.Δ., στο fb
Νομίζω ότι πέθανε η κυρία Σ., η διαχειρίστρια, δεν είμαι απολύτως βέβαιη αν ισχύει, διότι το άκουσα να το λένε κάτω από το μπαλκόνι μου το πρωί, αλλά το πρωί ήμουν εντελώς άυπνη, επειδή ξενύχτησα για να γράψω για τα Όσκαρ. Και τώρα είμαι άυπνη, άλλα τώρα είμαι ευτυχής άυπνη, διότι δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πράγματα έχουν δημιουργήσει μια θαυματουργή σύναψη στο μυαλό μου και έχουν παραχωρήσει χώρο το ένα στο άλλο για να εκφραστεί, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν δεν συναντιόντουσαν στον προσωπικό μου εγκεφαλικό χωροχρόνο. Η κυρία Σ. ήταν μια μέγαιρα. Ο ορισμός. Είχα γράψει για τον άντρα της, τον κύριο Μιχάλη, όταν είχε πεθάνει κι αυτός πριν από 4 χρόνια, στο παλιό προφίλ, να που τώρα ήρθε η σειρά της. Παράξενο που οι λάθος άνθρωποι σε κάνουν να θέλεις να γράψεις. Παράξενο; Χμ… Ίσως όχι και τόσο... Η κυρία Σ. ήταν η ιστορία της ζωής μου: Την πρώτη μέρα που ήρθαμε στο σπίτι, πριν από 7 χρόνια, μου χτύπησε την πόρτα για να με επιπλήξει σφοδρά. Σιχαμένη λέξη, αλλά υποθέτω ότι θα την προτιμούσε η κυρία Σ. Δεν θυμάμαι γιατί με (πρωτο)επέπληξε. Επειδή μετακόμισα από το λάθος (κατά την άποψή της) μπαλκόνι, επειδή άφησα ανοιχτή την εξώπορτα και (κατά την άποψή της) θα σπάσει, επειδή, επειδή, επειδή...
Αργότερα κατάλαβα ότι απλώς η κυρία Σ. δεν με χώνευε. Όπως και κανένας στην πολυκατοικία. Το γεγονός ότι είμαι η μόνη ενοικιάστρια σε μια πολυκατοικία ιδιοκτητών, με έκανε παρία στα μάτια της (και όλων). Το γεγονός ότι είμαι μια μόνη γυναίκα με δύο παιδιά, τους καθιστούσε καχύποπτους. Το γεγονός ότι είμαι μια μόνη γυναίκα με δύο παιδιά, η οποία τα καταφέρνει καλύτερα από τους περισσότερους, τους χαλούσε το στερεότυπο. Το γεγονός ότι είμαι όλα τα παραπάνω και όχι ερείπιο, τους έκανε έξαλλους. Το γεγονός ότι είμαι ένα πολύ ήσυχο άτομο με μια πολύ ήσυχη οικογένεια, ενώ θα έπρεπε να είμαι εγκληματίας, να παρατάω τα παιδιά μου, να φέρνω κάθε βράδυ άλλον άντρα στο σπίτι και να κάνω πάρτι με ναρκωτικά, τους εξόργιζε πάντα. Και τους εξοργίζει ακόμη. Πώς τολμάω;
Τα πάντα, επί επτά χρόνια, είναι κάποιου είδους πρόβλημα: Το σημείο που πάρκαρα το αυτοκίνητό μου, η όποια καθυστέρηση στα κοινόχρηστα (τα οποία είναι παγίως και μακράν τα υψηλότερα στην πολυκατοικία -κυριολεκτικά συντηρώ τη θέρμανση). Στον αντίποδα, η κυρία από πάνω μπορεί να πετάει όποτε γουστάρει νερά στο μπαλκόνι μου, καθένας τους μπορεί να παρκάρει όπου γουστάρει, κ.λπ. Όλα αυτά τα χρόνια, εγώ έκανα αυτό που ήξερα πάντα να κάνω: Ήμουν πολύ ευγενής με την κυρία Σ., όταν πέθανε ο άντρας της τη συλλυπήθηκα, τη ρωτούσα πάντα για το εγγόνι της και όταν ξεκίνησε η πανδημία και ήξερα ότι είναι μόνη της, της χτύπησα το κουδούνι και τη ρώτησα αν χρειάζεται κάτι, προτρέποντάς τη να με ενοχλήσει αν χρειαστεί οτιδήποτε. Της τηλεφωνούσα από καιρού εις καιρό να τη ρωτήσω πώς είναι. Το πίστευα αυτό που έκανα. Άλλαξε τη στάση της απέναντί μου;
-----------
Χτες το βράδυ, στα πιο βαρετά Όσκαρ -που είναι ούτως ή άλλως αυτοκτονικά βαρετά- έβερ, υπήρξε μόνο ένα σημείο που με έβγαλε από το λήθαργο: Η Κινέζα σκηνοθέτης του Νόμαντλαντ, Κλόι Ζάο, όταν παρέλαβε το Όσκαρ της, είπε: «Όταν μεγάλωνα στην Κίνα, λέγαμε κάτι ποιηματάκια με τον πατέρα μου. Η πρώτη φράση που θυμάμαι ήταν: "Οι άνθρωποι είναι εκ γενετής καλοί". Αυτό έχει επίδραση σ’ εμένα μέχρι και σήμερα. Έβρισκα πάντα καλοσύνη στους ανθρώπους που συναντούσα. Αυτό το βραβείο ανήκει σε όποιον έχει την πίστη και το κουράγιο να παραμένει καλός προς τον εαυτό του και τους άλλους…».
——————
Λίγες μέρες πριν πεθάνει, η κυρία Σ. μού τηλεφώνησε και μου έβαλε τις φωνές, λέγοντάς μου ότι ως ενοικιάστρια έχω περισσότερες υποχρεώσεις από τους ιδιοκτήτες. Θυμάμαι τι σκέφτηκα, μα πιο πολύ θυμάμαι τι ένοιωσα: * Με πόνεσε (εντάξει, όχι όσο θα με πονούσε παλιότερα) η αχαριστία - Πάντα πονάει η αχαριστία. * Με εξέπληξε (εντάξει, όχι όσο θα με εξέπληττε παλιότερα) η ακαμψία - Πάντα εκπλήσσει η ακαμψία. * Είπα μέσα μου «να πα να γαμηθείς, εγώ είμαι αυτή που είμαι και θα είμαι πάντα». Με όλο το γαμημένο το κόστος.
«Οι άνθρωποι είναι εκ γενετής καλοί». Είχε δίκιο ο Κινεζομπαμπάς της Κλόι Ζάο. Και εκείνη είχε δίκιο που τον πίστεψε κι επιμένει, αλλιώς δεν θα έκανε ταινίες για Όσκαρ, θα ήταν ένα τίποτα στο τίποτα της θεριζοαλωνιστικής που κονιορτοποιεί το βασικό πράγμα που έχουμε ως είδος: την ενσυναίσθηση. Αν είχα χρόνο με την κυρία Σ. θα μπορούσα να ανακαλύψω τι την έκανε να απωλέσει τα όμορφα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, κάτι τους κάνει τέρατα. Δεν είχα χρόνο, όμως, και βασικά δεν είχα και διάθεση. Δεν μπορούμε, εξάλλου, να τους σώσουμε όλους. Μόνο τον εαυτό μας. Ίσως και λίγους ακόμη δίπλα μας. Έχοντας την πίστη και το κουράγιο να παραμένουμε καλοί προς τον εαυτό μας και τους άλλους… Η σειρά δεν έχει σημασία. Αυτά τα δύο είναι στην πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς αλληλένδετα.
**Το κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της Μ.Δ., στο fb
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.