Θέλω να σας μιλήσω για αυτό που έζησα σήμερα...
Έπρεπε να κατέβω κέντρο και αποφάσισα, όπως συνηθίζω αν χρειαστεί σε καθημερινές υποχρεώσεις, να πάρω το μετρό και όχι το αυτοκίνητο... Ως εδώ καλά ε;
Πάρκαρα στην Δουκίσσης Πλακεντίας και μπήκα με προορισμό το Σύνταγμα και το Παλλάς όπου γινόταν η συνέντευξη τύπου για τις Μάγισσες της Σμύρνης.
Το τρένο που ήρθε από τα παλιά με τα ξεχωριστά βαγόνια. Μπαίνω και δίπλα μου έρχεται ένα κορίτσι «φάντασμα». Από αυτά που θέλεις να κάνεις ότι δεν είδες. Με το χαμένο βλέμμα από την πρέζα, με τα βασανισμένα πρόσωπα που περνάνε δίπλα μας σαν σκιές. Κι εγώ ομολογώ δεν ήμουν σε διάθεση να δώσω ιδιαίτερη σημασία... «Να σου κάνω μια ερώτηση, μπορώ» μου είπε τόσο ψιθυριστά που ίσα που κατάλαβα τι μου έλεγε... Λεφτά θα θέλει σκέφτηκα και απάντησα: «Κοπελιά δεν είναι και πολύ καλή μέρα»
«Το σέβομαι» μου απάντησε κοιτώντας με στα μάτια και ντράπηκα...
Ποια αλήθεια νομίζω πως είμαι που θα αγνοήσω έναν άνθρωπο που κάθε κύτταρό του κραυγάζει για μια ανθρώπινη επαφή;
«Έλα, πες...» της είπα πιο μαλακά «εδώ, είμαι σ' ακούω» και ήταν αυτό το τόσο απλό για μένα που τελικά χρειαζόταν πιο πολύ από τα χρήματα...
Και κάπου εκεί γνώρισα την Στεφανία. Την Στεφανία που είναι μόλις 34 ετών και δείχνει 60... Που κάνει βίζιτες και παίρνει πίπες για να πάρει την πρέζα της... Την Στεφανία που την έχει ξεγράψει και η γιαγιά της που λάτρευε αλλά δεν την αδικεί γιατί της δίνει δίκιο... Που έμπλεξε και το ξέρει αλλά έχει όνειρα και θέλει να ζήσει και να γίνει αεροσυνοδός, όσο ακόμα προλαβαίνει ηλικιακά, αλλά ξέρει ότι έχει «κάψει» το μυαλό της και με ρωτάει με όλη την ψυχή της ζωγραφισμένη στο πρόσωπο: «Πιστεύεις ότι μπορώ;»
Ρωτά, εμένα, την άγνωστη στο τρένο, αν μπορεί να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα... «Μπορείς να κάνεις τα πάντα αν αφήσεις πίσω του το παραμύθι που έχεις μπλέξει», της απαντώ, «τα παραμύθια έχουν και δράκους Στεφανία». Κλαίει... Με λυγμούς... Είπαμε κι άλλα πολλά, ώρα...
Με κοιτάει στα μάτια και κλαίει...
«Έχω ένα γραμμάριο πρέζα στο σπίτι, σου υπόσχομαι να πάω και να το πετάξω... Ή θα το δώσω στη φίλη μου που κάνει κι αυτή βίζιτες και δεν τις περισσεύουν. Εσύ τι λες;»
-Να το πετάξεις αν το εννοείς...
«Το εννοώ, στο υπόσχομαι... Να, πάρε το τηλέφωνό μου, πάρε με όποτε θες και σε έναν χρόνο αν θες, θα χαρώ τόσο που θα κλάψω.. Θα έχω αλλάξει, θα δεις... Σ' ευχαριστώ».
- Για ποιο πράγμα; Έχεις ξεχάσει μάλλον ότι είσαι άνθρωπος... Δεν έκανα κάτι, απλά σε άκουσα...
Φτάνουμε Σύνταγμα, της λέω πως θα την πάρω, όχι σε ένα χρόνο αλλά σε ένα μήνα ακριβώς... 2 Νοεμβρίου, ραντεβού...
«Θα κρατήσω την υπόσχεσή μου, θα δεις» μου λέει πριν φύγει...
Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.... Εγώ πάντως σίγουρα θα κρατήσω την δική μου...
Διονυσία Ζαπατίνα
(Ανάρτηση της δημοσιογράφου στο fb)
Ακολουθήσετε το μπλογκ στη σελίδα του στο faceboook, δηλώστε το αν σας αρέσει
Έπρεπε να κατέβω κέντρο και αποφάσισα, όπως συνηθίζω αν χρειαστεί σε καθημερινές υποχρεώσεις, να πάρω το μετρό και όχι το αυτοκίνητο... Ως εδώ καλά ε;
Πάρκαρα στην Δουκίσσης Πλακεντίας και μπήκα με προορισμό το Σύνταγμα και το Παλλάς όπου γινόταν η συνέντευξη τύπου για τις Μάγισσες της Σμύρνης.
Το τρένο που ήρθε από τα παλιά με τα ξεχωριστά βαγόνια. Μπαίνω και δίπλα μου έρχεται ένα κορίτσι «φάντασμα». Από αυτά που θέλεις να κάνεις ότι δεν είδες. Με το χαμένο βλέμμα από την πρέζα, με τα βασανισμένα πρόσωπα που περνάνε δίπλα μας σαν σκιές. Κι εγώ ομολογώ δεν ήμουν σε διάθεση να δώσω ιδιαίτερη σημασία... «Να σου κάνω μια ερώτηση, μπορώ» μου είπε τόσο ψιθυριστά που ίσα που κατάλαβα τι μου έλεγε... Λεφτά θα θέλει σκέφτηκα και απάντησα: «Κοπελιά δεν είναι και πολύ καλή μέρα»
«Το σέβομαι» μου απάντησε κοιτώντας με στα μάτια και ντράπηκα...
Ποια αλήθεια νομίζω πως είμαι που θα αγνοήσω έναν άνθρωπο που κάθε κύτταρό του κραυγάζει για μια ανθρώπινη επαφή;
«Έλα, πες...» της είπα πιο μαλακά «εδώ, είμαι σ' ακούω» και ήταν αυτό το τόσο απλό για μένα που τελικά χρειαζόταν πιο πολύ από τα χρήματα...
Και κάπου εκεί γνώρισα την Στεφανία. Την Στεφανία που είναι μόλις 34 ετών και δείχνει 60... Που κάνει βίζιτες και παίρνει πίπες για να πάρει την πρέζα της... Την Στεφανία που την έχει ξεγράψει και η γιαγιά της που λάτρευε αλλά δεν την αδικεί γιατί της δίνει δίκιο... Που έμπλεξε και το ξέρει αλλά έχει όνειρα και θέλει να ζήσει και να γίνει αεροσυνοδός, όσο ακόμα προλαβαίνει ηλικιακά, αλλά ξέρει ότι έχει «κάψει» το μυαλό της και με ρωτάει με όλη την ψυχή της ζωγραφισμένη στο πρόσωπο: «Πιστεύεις ότι μπορώ;»
Ρωτά, εμένα, την άγνωστη στο τρένο, αν μπορεί να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα... «Μπορείς να κάνεις τα πάντα αν αφήσεις πίσω του το παραμύθι που έχεις μπλέξει», της απαντώ, «τα παραμύθια έχουν και δράκους Στεφανία». Κλαίει... Με λυγμούς... Είπαμε κι άλλα πολλά, ώρα...
Με κοιτάει στα μάτια και κλαίει...
«Έχω ένα γραμμάριο πρέζα στο σπίτι, σου υπόσχομαι να πάω και να το πετάξω... Ή θα το δώσω στη φίλη μου που κάνει κι αυτή βίζιτες και δεν τις περισσεύουν. Εσύ τι λες;»
-Να το πετάξεις αν το εννοείς...
«Το εννοώ, στο υπόσχομαι... Να, πάρε το τηλέφωνό μου, πάρε με όποτε θες και σε έναν χρόνο αν θες, θα χαρώ τόσο που θα κλάψω.. Θα έχω αλλάξει, θα δεις... Σ' ευχαριστώ».
- Για ποιο πράγμα; Έχεις ξεχάσει μάλλον ότι είσαι άνθρωπος... Δεν έκανα κάτι, απλά σε άκουσα...
Φτάνουμε Σύνταγμα, της λέω πως θα την πάρω, όχι σε ένα χρόνο αλλά σε ένα μήνα ακριβώς... 2 Νοεμβρίου, ραντεβού...
«Θα κρατήσω την υπόσχεσή μου, θα δεις» μου λέει πριν φύγει...
Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.... Εγώ πάντως σίγουρα θα κρατήσω την δική μου...
Διονυσία Ζαπατίνα
(Ανάρτηση της δημοσιογράφου στο fb)
Ακολουθήσετε το μπλογκ στη σελίδα του στο faceboook, δηλώστε το αν σας αρέσει
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.