ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ
Μη περιμένετε να πεθάνουν όσοι είναι στην πρώτη γραμμή του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης για να τους πείτε ένα μπράβο και να σταθείτε δίπλα τους. Μη περιμένετε να τους βγάλετε τον επικήδειο και να κλάψετε με emoticons. Δεν το έχουν ανάγκη. Θέλω καιρό να γράψω κάτι σχετικά, αλλά τελικά ξέρω πλέον το πώς διαβάζει
ο καθένας τέτοιες εξομολογήσεις, ας το πω με πολύ λίγα λόγια για να υπάρχει. Όσοι είναι στην πρώτη γραμμή δε θέλουν ούτε να τους έχετε σαν ήρωες και avatars, ούτε και να τους λιβανίζετε. Δε θέλουν καν να είναι στην πρώτη γραμμή μόνοι τους. Δε θα μιλήσω για όλους εσάς που λέτε μπράβο κατόπιν εορτής και όταν πια ο νεκρός δεδικαίωται με την ελπίδα μήπως και αυτό το μπράβο δώσει στη δική σας απραξία μια κάποια αξία, εσάς που όταν ο άλλος ζούσε δεν τον είχατε ούτε για καλημέρα, δεν τον βοηθήσατε ποτέ και πίσω από την πλάτη του κατηγορούσατε ότι έκανε τα μύρια όσα και μόλις εξέπνευσε σπεύσατε να καπηλευτείτε.
Τι να πω για εσάς, πάντοτε ψεύτικα και παρασιτικά ζούσατε. Μιλώ για όσους πραγματικά νοιάζονται. Και αν νοιάζεστε ο άλλος σας θέλει δίπλα του. Δε θέλει να του αναθέσετε το δίπλωμα του ήρωα, δε θέλει καμιά ανάθεση να κάνει τη δουλειά, να σηκώνει μόνος του την αλληλεγγύη και να είστε «στα μετόπισθεν».
Δε θέλει ξερά τα είκοσι ευρώ, τα εκατό σε μια κατάθεση, αναγκαία είναι για να βοηθήσει εκεί που έχει αναλάβει να βοηθήσει, αλλά δεν θέλει αυτό. Αυτός που είναι μπροστά -που βρέθηκε μπροστά ή που έτρεξε μόνος του και πλέον είναι «μπροστά», έχει μεγάλη μοναξιά, πολύ φόβο, μεγάλο άγχος, τον κομματιάζουν χίλια δυο πράγματα. Αυτά δεν είναι «ηρωικά», είναι απολύτως ανθρώπινα. Και σαν άνθρωπος σας θέλει εκεί, στο δρόμο, όταν διαδηλώνει, σας θέλει δίπλα του όταν ταΐζει και γιατροπορεύει, σας θέλει «κοντά του» όταν τον κατηγορούν πίσω από την πλάτη του, σας θέλει συνοδοιπόρους στα δύσκολα και στα καθημερινά.
Σας θέλει κοντά, να είστε ένα όταν πέφτουν κλωτσιές και όταν τα τάγματα εφόδου τον γυρεύουν και του τηλεφωνούν μεσάνυχτα ότι τώρα θα στην πέσουμε ή του μπογιατίζουν με σβάστικες το σπίτι ή του σπάνε το αμάξι. Να ξέρει ότι μπορεί να σας πάρει ένα τηλέφωνο και να είστε εκεί, ότι μπορεί κάπου να είναι μόνος εκείνη τη στιγμή, αλλά έχει δέκα καρντάσια που αν τα θελήσει θα παρατήσουν τα πάντα να τρέξουν, όπως και αυτός θα τρέξει για εκείνους. Να ξέρει πως έχει στήριξη από ανθρώπους το ίδιο δυνατούς αλλά και αδύναμους σαν και αυτόν.
Από το 2007 ήδη, και πιο πριν, πολύς κόσμος στη Λέσβο έχει κάψει τη ζωή του στην πρώτη γραμμή. Όχι γιατί ήταν «ήρωας» αλλά γιατί η συμφορά ήρθε και του χτύπησε την πόρτα και γιατί στην τελική δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο παρά να βοηθήσει, δε μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά μέσα του αν δεν βοηθούσε μπροστά στη τόση δυστυχία.
Τι θα κάνεις δηλαδή, θα το παίξεις ότι δε συμβαίνει τίποτα; Κάποιοι το καταφέρνουν με πολλούς τρόπους άλλοι όμως δεν μπορούν να ησυχάσουν. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν την πλάτη γιατί έτσι έλεγε κάτι μέσα τους. Υπάρχει αυτός ο κόσμος, στέκεται αν και πολύ πληγωμένος και όλοι είναι στα όριά τους ψυχολογικά και σωματικά και όλους, όλο το σύστημα από τους νεοναζί έως τους «νοικοκύρηδες» τους πολεμούν μέρα νύχτα με κάθε τρόπο.
Μην περιμένετε να πεθαίνει ένας ένας για να τους σφίξετε στην αγκαλιά σας. Να προχωράτε μαζί όσο γίνεται, όχι ως υποτακτικοί και θαυμαστές, μαζί. Δεν έχει σημασία τότε όταν φύγουν, τώρα που είναι ζωντανοί πείτε ό,τι πείτε και κάντε ό,τι κάνετε. Βγείτε μπροστά, τώρα είναι ο πιο δύσκολος καιρός, βγείτε με αγάπη και θάρρος, δεν έχει «μετά».
Αυτά είχα ανάγκη να βγάλω από μέσα μου, ας καταλάβει ο καθένας μέχρι εκεί που θέλει και μπορεί.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Ο Γ.Τ. δραστηριοποιείται στην Αγκαλιά, μια οργάνωση που εδρεύει στη Λέσβο, προσφέροντας σε προσφυγικές και σε ντόπιες οικογένειες. Στη σελίδα του στο facebook, από όπου και η παραπάνω ανάρτηση, έχει δημοσιεύσει πολλά θέματα γεμάτα ανθρωπιά και αγάπη.)
Μη περιμένετε να πεθάνουν όσοι είναι στην πρώτη γραμμή του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης για να τους πείτε ένα μπράβο και να σταθείτε δίπλα τους. Μη περιμένετε να τους βγάλετε τον επικήδειο και να κλάψετε με emoticons. Δεν το έχουν ανάγκη. Θέλω καιρό να γράψω κάτι σχετικά, αλλά τελικά ξέρω πλέον το πώς διαβάζει
ο καθένας τέτοιες εξομολογήσεις, ας το πω με πολύ λίγα λόγια για να υπάρχει. Όσοι είναι στην πρώτη γραμμή δε θέλουν ούτε να τους έχετε σαν ήρωες και avatars, ούτε και να τους λιβανίζετε. Δε θέλουν καν να είναι στην πρώτη γραμμή μόνοι τους. Δε θα μιλήσω για όλους εσάς που λέτε μπράβο κατόπιν εορτής και όταν πια ο νεκρός δεδικαίωται με την ελπίδα μήπως και αυτό το μπράβο δώσει στη δική σας απραξία μια κάποια αξία, εσάς που όταν ο άλλος ζούσε δεν τον είχατε ούτε για καλημέρα, δεν τον βοηθήσατε ποτέ και πίσω από την πλάτη του κατηγορούσατε ότι έκανε τα μύρια όσα και μόλις εξέπνευσε σπεύσατε να καπηλευτείτε.
Τι να πω για εσάς, πάντοτε ψεύτικα και παρασιτικά ζούσατε. Μιλώ για όσους πραγματικά νοιάζονται. Και αν νοιάζεστε ο άλλος σας θέλει δίπλα του. Δε θέλει να του αναθέσετε το δίπλωμα του ήρωα, δε θέλει καμιά ανάθεση να κάνει τη δουλειά, να σηκώνει μόνος του την αλληλεγγύη και να είστε «στα μετόπισθεν».
Δε θέλει ξερά τα είκοσι ευρώ, τα εκατό σε μια κατάθεση, αναγκαία είναι για να βοηθήσει εκεί που έχει αναλάβει να βοηθήσει, αλλά δεν θέλει αυτό. Αυτός που είναι μπροστά -που βρέθηκε μπροστά ή που έτρεξε μόνος του και πλέον είναι «μπροστά», έχει μεγάλη μοναξιά, πολύ φόβο, μεγάλο άγχος, τον κομματιάζουν χίλια δυο πράγματα. Αυτά δεν είναι «ηρωικά», είναι απολύτως ανθρώπινα. Και σαν άνθρωπος σας θέλει εκεί, στο δρόμο, όταν διαδηλώνει, σας θέλει δίπλα του όταν ταΐζει και γιατροπορεύει, σας θέλει «κοντά του» όταν τον κατηγορούν πίσω από την πλάτη του, σας θέλει συνοδοιπόρους στα δύσκολα και στα καθημερινά.
Σας θέλει κοντά, να είστε ένα όταν πέφτουν κλωτσιές και όταν τα τάγματα εφόδου τον γυρεύουν και του τηλεφωνούν μεσάνυχτα ότι τώρα θα στην πέσουμε ή του μπογιατίζουν με σβάστικες το σπίτι ή του σπάνε το αμάξι. Να ξέρει ότι μπορεί να σας πάρει ένα τηλέφωνο και να είστε εκεί, ότι μπορεί κάπου να είναι μόνος εκείνη τη στιγμή, αλλά έχει δέκα καρντάσια που αν τα θελήσει θα παρατήσουν τα πάντα να τρέξουν, όπως και αυτός θα τρέξει για εκείνους. Να ξέρει πως έχει στήριξη από ανθρώπους το ίδιο δυνατούς αλλά και αδύναμους σαν και αυτόν.
Από το 2007 ήδη, και πιο πριν, πολύς κόσμος στη Λέσβο έχει κάψει τη ζωή του στην πρώτη γραμμή. Όχι γιατί ήταν «ήρωας» αλλά γιατί η συμφορά ήρθε και του χτύπησε την πόρτα και γιατί στην τελική δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο παρά να βοηθήσει, δε μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά μέσα του αν δεν βοηθούσε μπροστά στη τόση δυστυχία.
Τι θα κάνεις δηλαδή, θα το παίξεις ότι δε συμβαίνει τίποτα; Κάποιοι το καταφέρνουν με πολλούς τρόπους άλλοι όμως δεν μπορούν να ησυχάσουν. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν την πλάτη γιατί έτσι έλεγε κάτι μέσα τους. Υπάρχει αυτός ο κόσμος, στέκεται αν και πολύ πληγωμένος και όλοι είναι στα όριά τους ψυχολογικά και σωματικά και όλους, όλο το σύστημα από τους νεοναζί έως τους «νοικοκύρηδες» τους πολεμούν μέρα νύχτα με κάθε τρόπο.
Μην περιμένετε να πεθαίνει ένας ένας για να τους σφίξετε στην αγκαλιά σας. Να προχωράτε μαζί όσο γίνεται, όχι ως υποτακτικοί και θαυμαστές, μαζί. Δεν έχει σημασία τότε όταν φύγουν, τώρα που είναι ζωντανοί πείτε ό,τι πείτε και κάντε ό,τι κάνετε. Βγείτε μπροστά, τώρα είναι ο πιο δύσκολος καιρός, βγείτε με αγάπη και θάρρος, δεν έχει «μετά».
Αυτά είχα ανάγκη να βγάλω από μέσα μου, ας καταλάβει ο καθένας μέχρι εκεί που θέλει και μπορεί.
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
(Ο Γ.Τ. δραστηριοποιείται στην Αγκαλιά, μια οργάνωση που εδρεύει στη Λέσβο, προσφέροντας σε προσφυγικές και σε ντόπιες οικογένειες. Στη σελίδα του στο facebook, από όπου και η παραπάνω ανάρτηση, έχει δημοσιεύσει πολλά θέματα γεμάτα ανθρωπιά και αγάπη.)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.