18 χρονών έφυγα πρώτη φορά από το νησί να πάω για σπουδές και σήμερα είναι επίσης η πρώτη φορά σε αυτά τα 30 χρόνια, που μπαίνω σε ένα πλοίο στο λιμάνι του Πειραιά, έχοντας ψυχολογία επιστροφής στη βάση μου, στους φίλους και στις συνήθειές μου αλλά
ο προορισμός δεν είναι πια το λιμάνι της Χίου μα ο Εύδηλος και η Ικαριά. 26 χρονών ξεκίνησα την ερευνητική εργασία ενστικτωδώς, περπάτησα όλο το νησί από την πιο βόρεια ακτογραμμή ως το πιο νότιο ακρωτήριο και από την πιο ψηλή βουνοκορφή μέχρι το πιο βαθύ σπήλαιο, κατέγραψα εκατοντάδες μαρτυρίες ανθρώπων του στα χωριά και στην πόλη, κάναμε δεκάδες εκδόσεις και δράσεις και εκδηλώσεις μαζί με τους φίλους και συνεργάτες μου, έγραψα λογοτεχνία με έμπνευση από το νησί και τους ανθρώπους του και την ατμόσφαιρά του, με υποστήριξαν ηθικά και οικονομικά ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής κοινωνίας μέσα και έξω από το νησί, αλλά σήμερα, 22 ερευνητικά και συγγραφικά χρόνια μετά, αν και δεν το περίμενα ποτέ μου να συμβεί αυτό, επιστρέφω από την Αθήνα στο νησί μα αυτό δεν είναι η Χίος.
Κάποτε ίσως γράψω κάπου αναλυτικά τους κοινωνικοπολιτικούς λόγους της αυτοεξορίας μου. Δεν ξέρω αν και πότε θα επιστρέψω ξανά, προς το παρόν όμως, όπως ενημέρωσα κι όλους τους ενδιαφερόμενους που πέρασαν από το φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο και ρώτησαν, αλλά κι όποιους ρωτούν με μηνύματα εδώ, τα λογοτεχνικά εργαστήρια ενηλίκων της ερχόμενης άνοιξης και καλοκαιριού αλλά και τα δωρεάν εργαστήρια σε λογοτεχνικές ομάδες μαθητών από σχολεία που σκέφτονται να οργανώσουν εκδρομές προς το νησί, όλα αυτά μετακομίζουν φέτος από τη Χίο στην Ικαρία και από τη Βολισσό στις Ράχες.
Γιάννης Μακριδάκης
(Ανάρτηση του συγγραφέα στο fb)
ο προορισμός δεν είναι πια το λιμάνι της Χίου μα ο Εύδηλος και η Ικαριά. 26 χρονών ξεκίνησα την ερευνητική εργασία ενστικτωδώς, περπάτησα όλο το νησί από την πιο βόρεια ακτογραμμή ως το πιο νότιο ακρωτήριο και από την πιο ψηλή βουνοκορφή μέχρι το πιο βαθύ σπήλαιο, κατέγραψα εκατοντάδες μαρτυρίες ανθρώπων του στα χωριά και στην πόλη, κάναμε δεκάδες εκδόσεις και δράσεις και εκδηλώσεις μαζί με τους φίλους και συνεργάτες μου, έγραψα λογοτεχνία με έμπνευση από το νησί και τους ανθρώπους του και την ατμόσφαιρά του, με υποστήριξαν ηθικά και οικονομικά ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής κοινωνίας μέσα και έξω από το νησί, αλλά σήμερα, 22 ερευνητικά και συγγραφικά χρόνια μετά, αν και δεν το περίμενα ποτέ μου να συμβεί αυτό, επιστρέφω από την Αθήνα στο νησί μα αυτό δεν είναι η Χίος.
Κάποτε ίσως γράψω κάπου αναλυτικά τους κοινωνικοπολιτικούς λόγους της αυτοεξορίας μου. Δεν ξέρω αν και πότε θα επιστρέψω ξανά, προς το παρόν όμως, όπως ενημέρωσα κι όλους τους ενδιαφερόμενους που πέρασαν από το φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο και ρώτησαν, αλλά κι όποιους ρωτούν με μηνύματα εδώ, τα λογοτεχνικά εργαστήρια ενηλίκων της ερχόμενης άνοιξης και καλοκαιριού αλλά και τα δωρεάν εργαστήρια σε λογοτεχνικές ομάδες μαθητών από σχολεία που σκέφτονται να οργανώσουν εκδρομές προς το νησί, όλα αυτά μετακομίζουν φέτος από τη Χίο στην Ικαρία και από τη Βολισσό στις Ράχες.
Γιάννης Μακριδάκης
(Ανάρτηση του συγγραφέα στο fb)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.