Συχνά το facebook μας τραβάει από το χέρι και μας πάει πίσω· μας δείχνει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, πώς κατρακυλάει στο κενό, πώς καταβαραθρώνεται και βυθίζει πρόσωπα και γεγονότα. Το fb επανέφερε
στη σελίδα τού εικαστικού Τρύφωνα Κόρμπη (σαν κάτι που η άνωση φέρνει από το βυθό στην επιφάνεια) μια ανάρτησή του που είχε γίνει τέτοιο καιρό, πριν από επτά χρόνια: στα τέλη Μαΐου του 2013. Ήταν ένα κείμενό μου, από καρδιάς γραμμένο και δημοσιευμένο σε τούτο το μπλογκ, για τα εγκαίνια της έκθεσής του στη Βίλα Στέλλα του Νέου Ηρακλείου. Τίτλος του: «Αναζητώντας την ομορφιά-ομπρέλα στον κατακλυσμό τής ασχήμιας...»
Πανέμορφη βραδιά, πανέμορφη εικαστική δουλειά, πανέμορφος χώρος (εξαιρετικό το πώς ένα «σπίτι», όχι απλό φυσικά, γίνεται κέντρο Πολιτισμού), πανέμορφη ανάμνηση πλέον. Και μαζί με όλα αυτά, πανέμορφη οργάνωση, με παρεΐστικη διάθεση και κεράσματα, από την, για λίγες ώρες, «οικοδέσποινα», τη σύντροφο, το στήριγμα και τη συνοδοιπόρο του Τρύφωνα στο ταξίδι της ζωής, που δεν είναι πια εδώ, αλλά παραμένει ΕΔΩ, σαν ανάμνηση μιας γυναίκας με πολλαπλή αξία που, ταπεινή ούσα, φρόντιζε σε όλη της τη ζωή να μην προβάλει τα ταλέντα, τα προσόντα και τις βαθιές εικαστικές (και όχι μόνο) γνώσεις της.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα οργανωμένα και συνολικά (όχι αποσπασματικά, στο εργαστήριο) δουλειά τού Τρύφωνα. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις (όπως και του Αλέξη Κόρμπη), το ίδιο ενδιαφέρουσες, αλλά εκείνη, στη Βίλα Στέλλα, ήταν από τις βραδιές που σου θυμίζουν ότι η χαρά και η ευχαρίστηση βρίσκεται στις απλές στιγμές, σε αυτές που λέμε «μικρές» αλλά έχουν κάτι μεγάλο. Και το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν ανοιγοκλείνεις τα μάτια και έχουν περάσει επτά χρόνια· τόσα πολλά, σε τόσο λίγο.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Διάβασα στην παλιά εκείνη αναγγελία της έκθεσης από τον Δήμο Ηρακλείου, ότι η Βίλλα Στέλλα βρίσκεται στις οδούς Γαλήνης και Σοφίας. Μια.... μεταφυσική εξήγηση της ψυχικής ευφορίας σε εκείνη την εκδήλωση.
στη σελίδα τού εικαστικού Τρύφωνα Κόρμπη (σαν κάτι που η άνωση φέρνει από το βυθό στην επιφάνεια) μια ανάρτησή του που είχε γίνει τέτοιο καιρό, πριν από επτά χρόνια: στα τέλη Μαΐου του 2013. Ήταν ένα κείμενό μου, από καρδιάς γραμμένο και δημοσιευμένο σε τούτο το μπλογκ, για τα εγκαίνια της έκθεσής του στη Βίλα Στέλλα του Νέου Ηρακλείου. Τίτλος του: «Αναζητώντας την ομορφιά-ομπρέλα στον κατακλυσμό τής ασχήμιας...»
Πανέμορφη βραδιά, πανέμορφη εικαστική δουλειά, πανέμορφος χώρος (εξαιρετικό το πώς ένα «σπίτι», όχι απλό φυσικά, γίνεται κέντρο Πολιτισμού), πανέμορφη ανάμνηση πλέον. Και μαζί με όλα αυτά, πανέμορφη οργάνωση, με παρεΐστικη διάθεση και κεράσματα, από την, για λίγες ώρες, «οικοδέσποινα», τη σύντροφο, το στήριγμα και τη συνοδοιπόρο του Τρύφωνα στο ταξίδι της ζωής, που δεν είναι πια εδώ, αλλά παραμένει ΕΔΩ, σαν ανάμνηση μιας γυναίκας με πολλαπλή αξία που, ταπεινή ούσα, φρόντιζε σε όλη της τη ζωή να μην προβάλει τα ταλέντα, τα προσόντα και τις βαθιές εικαστικές (και όχι μόνο) γνώσεις της.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα οργανωμένα και συνολικά (όχι αποσπασματικά, στο εργαστήριο) δουλειά τού Τρύφωνα. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις (όπως και του Αλέξη Κόρμπη), το ίδιο ενδιαφέρουσες, αλλά εκείνη, στη Βίλα Στέλλα, ήταν από τις βραδιές που σου θυμίζουν ότι η χαρά και η ευχαρίστηση βρίσκεται στις απλές στιγμές, σε αυτές που λέμε «μικρές» αλλά έχουν κάτι μεγάλο. Και το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν ανοιγοκλείνεις τα μάτια και έχουν περάσει επτά χρόνια· τόσα πολλά, σε τόσο λίγο.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Διάβασα στην παλιά εκείνη αναγγελία της έκθεσης από τον Δήμο Ηρακλείου, ότι η Βίλλα Στέλλα βρίσκεται στις οδούς Γαλήνης και Σοφίας. Μια.... μεταφυσική εξήγηση της ψυχικής ευφορίας σε εκείνη την εκδήλωση.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.