Το «άχθος αρούρης» του Χωμενίδη...

Ώρες μετά μεσάνυχτα σε μπαρ της Χίου. Θαμώνας πειράζει ή μιλάει άσχημα για την κοπέλα νεαρού εργαζόμενου στο μπαρ, η οποία επίσης εργάζεται στον ίδιο χώρο. Ο νεαρός ζητάει τον λόγο, οι δυο άνδρες έρχονται στα χέρια, ο καυγάς χοντραίνει και τελικά ο θιγόμενος –αυτός του οποίου το κορίτσι είχε προσβληθεί– μπήγει ένα μαχαίρι στην καρδιά τού άλλου. Υπερασπιζόμενος την τιμή και την υπόληψη της αγαπημένης του ξεπέρασε δραματικά αυτό που είχε πει/γράψει ο Χρήστος Χωμενίδης με αφορμή το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ κατά την τελετή απονομής των Όσκαρ: «Ένας άντρας πρέπει να είναι διατεθειμένος και να έρθει στα χέρια, και να φάει ξύλο και να ρίξει ξύλο υπερασπιζόμενος τη γυναίκα που συνοδεύει» υποστήριξε.
Δεν σκέφτηκε τότε ο συγγραφέας ότι όταν «φας και ρίξεις ξύλο» δεν υπάρχουν κανόνες και δεν μπορείς να ξέρεις μέχρι πού θα φτάσει αυτό το «αρχαίο αίσθημα τιμής», όπως το χαρακτήρισε, αλλά και «ανδρείας» και «λεβεντιάς». Τα οποία αν χαθούν «θα καταντήσουμε άχθος αρούρης», είπε. Αλλά, εν τέλει, πόσο άχθος αρούρης (βάρος της γης) γίνεται ένας νέος άνθρωπος πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για την τιμή μιας γυναίκας;