Ένα παλαιότερα κείμενο του Στέλιου Σοφιανού για τις ευκαιρίες που έδιναν άλλοτε οι εκδότες στους νέους ώστε να γίνουν στελέχη, κάτι που άλλαξε στη συνέχεια από τους «αμετακίνητους» 55αρηδες – «Από αυτό χάνουμε όλοι»
Ας μιλήσουμε μόνο γι' αυτά που ξέρουμε... Εκδότες εμπιστεύθηκαν κατά καιρούς (ούτε) 30άρηδες για να τρέξουν, ως επικεφαλής, δύσκολα πρότζεκτ σε περιβάλλοντα ανταγωνιστικά ως εκεί που δεν μπορείτε να σκεφτείτε... Αγόρια και κορίτσια, προτού ακόμη ή έχοντας μόλις βάλει το 3 μπροστά από την ηλικία τους, κλήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια (που γνωρίζω από πρώτο χέρι), να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά - ή απλώς να τα ψήσουν όσο πρέπει... Αρκετοί από τους φίλους μου -και στο Facebook- βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Και ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Και με το παραπάνω. πολύ καλά, κάποια πάτωσαν.
Το "περίεργο" είναι πως όλες οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν έπειτα από αποτυχίες. Εκείνοι το γνώριζαν. Εγώ το έμαθα. Και τους το οφείλω - εκτός πολλών άλλων. Σήμερα -και μιλάω πάντα για τα δικά μας- αυτό συμβαίνει πολύ πιο δύσκολα. Θέλεις γιατί οι παλιότερες γενιές δίνουν/δίνουμε αγώνα επιβίωσης και δεν λέμε να ξεκουμπιστούμε; Θέλεις γιατί τα αφεντικά του Τύπου δεν έχουν (πια) τα αντανακλαστικά και τις (δημιουργικές) ανησυχίες ή "τρέλες" που είχαν οι παλαιότεροι; Ότι τους νοιάζουν περισσότερο τα "κονέ" και οι "ατζέντες", από το ταλέντο και την αγνή, ανεπιτήδευτη τρέλα του "πιτσιρικά"; Θες επειδή και αυτοί οι παλαιότεροι βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - όσοι, τέλος πάντων, ακόμη βρίσκονται;
Προσωπικά είχα την τύχη να με εμπιστευθούν σε "μικρή" ηλικία κολοσσοί του Τύπου. Κάποια πρότζεκτ πήγαν καλά, κάποια
Σήμερα, οι 25-30άρηδες δεν είναι ότι είναι άνεργοι. Είναι ότι οι 55άρηδες δεν τους αφήνουν πια δρόμους, δύσβατους βεβαίως αλλά ανοιχτούς, για να διαβούν. Ακόμη χειρότερα, αν καμιά φορά τους βάλουν σε τέτοιους δρόμους, τους δένουν με αλυσίδες βαριές, καταδικάζοντάς τους σε καταναγκαστικά έργα, ξένα με το ταλέντο τους, μακριά από τα όνειρα και τις δυνατότητές τους. Τους πίνουν, εν ολίγοις, το αίμα... Και χάνουν όλοι. Χάνουμε όλοι.
Διότι αν δεν αξιοποιήσεις τη δίψα και την καύλα του πιτσιρικά και της πιτσιρίκας, του 30άρη έστω, που όχι μόνο γνωρίζει τι αληθινά συμβαίνει εκεί έξω, όχι μόνο καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα τι "είναι" και τι έρχεται, αλλά έχει και τη δύναμη την εσωτερική να το ορίσει, να το κάνει δικό του, να το μεταδώσει, τότε θα μείνεις και άλλο πίσω, ο θάνατός σου είναι βέβαιος και θα είναι βασανιστικά αργός ή σοκαριστικά γρήγορος. Το είδαμε να συμβαίνει, το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται...
Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι 30πάνω-κάτω)άρηδες άξιοι και ικανοί να ανταποκριθούν, ποτέ δεν ήταν. Ασφαλώς και πολλοί άξιοι και ικανοί βρίσκουν διεξόδους, ανοίγουν μόνοι τους τούς δρόμους τους, και δεν περιμένουν τους "κολοσσούς" του σήμερα ή του χθες για να διοχετεύσουν το ταλέντο, τις γνώσεις και τον δυναμισμό τους. Αν, όμως, υπάρχει μια ελπίδα για να φτάσεις με καλύτερους όρους στο 2020, είναι εκεί, όχι εδώ.
Το έλεγα και πριν από 10 χρόνια. Θα το λέω και σε 10 χρόνια. Και δεν το λέω, ανόητε, υπέρ της επιλογής Αχτσιόγλου. Αν ήσουν 25-30 δεν θα χρειαζόταν να το διευκρινίσω. Αυτό, αν με καταλαβαίνεις, είναι το πρόβλημά μας.
*Δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 11 Νοεμβρίου 2016. Ο Στέλιος Σοφιανός υπήρξε στέλεχος του ΔΟΛ (είχε, με επιτυχία, την ευθύνη των ένθετων περιοδικών τού Οργανισμού και των ηλεκτρονικών σελίδων), διετέλεσε Διευθυντής Σύνταξης στο Βήμα, δούλεψε ως επιτελικός στις εκδόσεις Λυμπέρη (μεταξύ άλλων ήταν Διευθυντής στο Men's Health), στην ΙΜΑΚΟ (με την οποία εξέδωσε αθλητική εφημερίδα) και αλλού, ενώ έχει μακρά θητεία στον αθλητικό Τύπο ως συντάκτης του λεγόμενου «κυβερνητικού» ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης της Αθλητικής Ηχούς και διευθυντικό στέλεχος της Εξέδρας του ΔΟΛ. Πέρα από όλα αυτά, ο Στέλιος είναι παλιός καλός φίλος μας και συνυπήρξε με κάποιους από εμάς σε κοινά δημοσιογραφικά μετερίζια. Το κείμενο-ανάλυση για τους νέους στον Τύπο αναρτήθηκε fb.
Ας μιλήσουμε μόνο γι' αυτά που ξέρουμε... Εκδότες εμπιστεύθηκαν κατά καιρούς (ούτε) 30άρηδες για να τρέξουν, ως επικεφαλής, δύσκολα πρότζεκτ σε περιβάλλοντα ανταγωνιστικά ως εκεί που δεν μπορείτε να σκεφτείτε... Αγόρια και κορίτσια, προτού ακόμη ή έχοντας μόλις βάλει το 3 μπροστά από την ηλικία τους, κλήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια (που γνωρίζω από πρώτο χέρι), να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά - ή απλώς να τα ψήσουν όσο πρέπει... Αρκετοί από τους φίλους μου -και στο Facebook- βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Και ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Και με το παραπάνω. πολύ καλά, κάποια πάτωσαν.
Το "περίεργο" είναι πως όλες οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν έπειτα από αποτυχίες. Εκείνοι το γνώριζαν. Εγώ το έμαθα. Και τους το οφείλω - εκτός πολλών άλλων. Σήμερα -και μιλάω πάντα για τα δικά μας- αυτό συμβαίνει πολύ πιο δύσκολα. Θέλεις γιατί οι παλιότερες γενιές δίνουν/δίνουμε αγώνα επιβίωσης και δεν λέμε να ξεκουμπιστούμε; Θέλεις γιατί τα αφεντικά του Τύπου δεν έχουν (πια) τα αντανακλαστικά και τις (δημιουργικές) ανησυχίες ή "τρέλες" που είχαν οι παλαιότεροι; Ότι τους νοιάζουν περισσότερο τα "κονέ" και οι "ατζέντες", από το ταλέντο και την αγνή, ανεπιτήδευτη τρέλα του "πιτσιρικά"; Θες επειδή και αυτοί οι παλαιότεροι βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - όσοι, τέλος πάντων, ακόμη βρίσκονται;
Προσωπικά είχα την τύχη να με εμπιστευθούν σε "μικρή" ηλικία κολοσσοί του Τύπου. Κάποια πρότζεκτ πήγαν καλά, κάποια
Σήμερα, οι 25-30άρηδες δεν είναι ότι είναι άνεργοι. Είναι ότι οι 55άρηδες δεν τους αφήνουν πια δρόμους, δύσβατους βεβαίως αλλά ανοιχτούς, για να διαβούν. Ακόμη χειρότερα, αν καμιά φορά τους βάλουν σε τέτοιους δρόμους, τους δένουν με αλυσίδες βαριές, καταδικάζοντάς τους σε καταναγκαστικά έργα, ξένα με το ταλέντο τους, μακριά από τα όνειρα και τις δυνατότητές τους. Τους πίνουν, εν ολίγοις, το αίμα... Και χάνουν όλοι. Χάνουμε όλοι.
Διότι αν δεν αξιοποιήσεις τη δίψα και την καύλα του πιτσιρικά και της πιτσιρίκας, του 30άρη έστω, που όχι μόνο γνωρίζει τι αληθινά συμβαίνει εκεί έξω, όχι μόνο καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα τι "είναι" και τι έρχεται, αλλά έχει και τη δύναμη την εσωτερική να το ορίσει, να το κάνει δικό του, να το μεταδώσει, τότε θα μείνεις και άλλο πίσω, ο θάνατός σου είναι βέβαιος και θα είναι βασανιστικά αργός ή σοκαριστικά γρήγορος. Το είδαμε να συμβαίνει, το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται...
Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι 30πάνω-κάτω)άρηδες άξιοι και ικανοί να ανταποκριθούν, ποτέ δεν ήταν. Ασφαλώς και πολλοί άξιοι και ικανοί βρίσκουν διεξόδους, ανοίγουν μόνοι τους τούς δρόμους τους, και δεν περιμένουν τους "κολοσσούς" του σήμερα ή του χθες για να διοχετεύσουν το ταλέντο, τις γνώσεις και τον δυναμισμό τους. Αν, όμως, υπάρχει μια ελπίδα για να φτάσεις με καλύτερους όρους στο 2020, είναι εκεί, όχι εδώ.
Το έλεγα και πριν από 10 χρόνια. Θα το λέω και σε 10 χρόνια. Και δεν το λέω, ανόητε, υπέρ της επιλογής Αχτσιόγλου. Αν ήσουν 25-30 δεν θα χρειαζόταν να το διευκρινίσω. Αυτό, αν με καταλαβαίνεις, είναι το πρόβλημά μας.
*Δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 11 Νοεμβρίου 2016. Ο Στέλιος Σοφιανός υπήρξε στέλεχος του ΔΟΛ (είχε, με επιτυχία, την ευθύνη των ένθετων περιοδικών τού Οργανισμού και των ηλεκτρονικών σελίδων), διετέλεσε Διευθυντής Σύνταξης στο Βήμα, δούλεψε ως επιτελικός στις εκδόσεις Λυμπέρη (μεταξύ άλλων ήταν Διευθυντής στο Men's Health), στην ΙΜΑΚΟ (με την οποία εξέδωσε αθλητική εφημερίδα) και αλλού, ενώ έχει μακρά θητεία στον αθλητικό Τύπο ως συντάκτης του λεγόμενου «κυβερνητικού» ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης της Αθλητικής Ηχούς και διευθυντικό στέλεχος της Εξέδρας του ΔΟΛ. Πέρα από όλα αυτά, ο Στέλιος είναι παλιός καλός φίλος μας και συνυπήρξε με κάποιους από εμάς σε κοινά δημοσιογραφικά μετερίζια. Το κείμενο-ανάλυση για τους νέους στον Τύπο αναρτήθηκε fb.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.