Το έχουμε ξαναπεί, το έχουμε ξαναγράψει. Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τη Γνώση και τις γνώσεις τους όπως τα κερασφόρα ζώα τα κέρατά τους: για να κάνουν επίθεση, να πληγώνουν –καμιά φορά και να ξεκοιλιάζουν. Ο Κώστας Ζουράρις είναι ένας από αυτός. Ο μακρύς χαυλιόδοντας της πλατιάς μόρφωσής του, τραυματίζει πρόσωπα και σύνολα.
** Όπως τους μαθητές με την τοποθέτησή του για τις σχολικές εκδρομές.
** Όπως τους πολιτικούς του αντιπάλους.
** Όπως, το Σάββατο, τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Άρη –σύμπαντες
τους οπαδούς (ξύμπαντες, για να το πούμε αρχαϊστί, κύριε Ζουράρι) και όχι κάποιους που έχουν επιτεθεί με ανάλογα χυδαία φρασεολογία στο συλλογικό του «πιστεύω».
Δεν είναι κακό να υπάρχουν Ζουράριδες στη δημόσια ζωή. Προς όφελος της πολυχρωμίας, τουλάχιστον. Είναι κακό άνθρωποι της «ανατροπής», όπως, υποτίθεται είναι αυτός, να παίρνουν θέσεις στο «σύστημα» το οποίο, πάλι υποτίθεται, αντιπαλεύουν. Δεν μπορεί ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος που μιλάει με θαυμασμό για τον Κάστρο («είναι ο σύγχρονος Κολοκοτρώνης», έχει πει), ένας αμφισβητίας που μετείχε στην εξέγερση τού Μάη του ’68 (όταν σπούδαζε στο Παρίσι), να δέχεται θώκους και υπουργικά χαρτοφυλάκια χωρίς να αποδέχεται τις συμβάσεις αυτής της θέσης. Και, το κυριότερο, δεν μπορεί να ορίζεται υφυπουργός Παιδείας που έχει όραμα «μια αληθινή έκρηξη της ελληνικής γλώσσας» (δικά του τα λόγια), αλλά αντ’ αυτής να εκδηλώνει ο ίδιος έκρηξη γλωσσικής χυδαιότητας που προσβάλλει, θίγει, προκαλεί και ρίχνει λάδι στη φωτιά των παθών και της βίας.
Ο Κώστας Ζουράρις, είναι ένας πνευματικός άνθρωπος αλλά και μαζί ένας σόουμαν του Λόγου, ένας εντυπωσιοθήρας, ένας επιδειξίας λέξεων και φράσεων, για να αποσπάσει την προσοχή, να προκαλέσει και να χειροκροτηθεί. Ανακατεμένα (δηλαδή συμμίγδην, κύριε Ζουράρι για να καταλαβαινόμαστε) αραδιάζει λέξεις ψαραμένες από τον Όμηρο, από τους τραγικούς, από τον Θουκυδίδη, από την αρχαία Ελληνική, από τη μεσαιωνική Ελληνική, αλλά, ακόμη, από τις στέρνες της αργκό και από την οπαδική συνθηματολογία της εξέδρας. Και τα εξαγνίζει αυτά, άλλοτε υποστηρίζοντας ότι είναι «αριστοφανικά αριστουργήματα» (όπως δήλωσε στο πρωί της Δευτέρας) και άλλοτε ισορροπώντας στο τεντωμένο σχοινί των εννοιών, λέγοντας –για να δικαιολογήσει την προκλητικότητά του– ότι «η Έρις γίνεται Έρως ελευθερίας».
Ο Κώστας Ζουράρις αυτοπροσδιορίζεται ως «σοφός άνθρωπος» και λέει ότι πρώτα σκέπτεται και μετά μιλάει. Δηλαδή, τα περί «βουντού» και τα «ποιος γ@ τους αρειανούς», είναι προϊόντα σοφίας και σκέψης ενός πανεπιστημιακού δασκάλου που δέχτηκε να είναι υφυπουργός Παιδείας. Δεν μπορείς να το δεχτείς ούτε με βουντού.
Διον. Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται και στη Live Sport της Τρίτης)
Ακολουθήστε το μπλογκ στο facebook και κάνετε like, αν σας αρέσει, πατώντας εδώ
** Όπως τους μαθητές με την τοποθέτησή του για τις σχολικές εκδρομές.
** Όπως τους πολιτικούς του αντιπάλους.
** Όπως, το Σάββατο, τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Άρη –σύμπαντες
τους οπαδούς (ξύμπαντες, για να το πούμε αρχαϊστί, κύριε Ζουράρι) και όχι κάποιους που έχουν επιτεθεί με ανάλογα χυδαία φρασεολογία στο συλλογικό του «πιστεύω».
Δεν είναι κακό να υπάρχουν Ζουράριδες στη δημόσια ζωή. Προς όφελος της πολυχρωμίας, τουλάχιστον. Είναι κακό άνθρωποι της «ανατροπής», όπως, υποτίθεται είναι αυτός, να παίρνουν θέσεις στο «σύστημα» το οποίο, πάλι υποτίθεται, αντιπαλεύουν. Δεν μπορεί ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος που μιλάει με θαυμασμό για τον Κάστρο («είναι ο σύγχρονος Κολοκοτρώνης», έχει πει), ένας αμφισβητίας που μετείχε στην εξέγερση τού Μάη του ’68 (όταν σπούδαζε στο Παρίσι), να δέχεται θώκους και υπουργικά χαρτοφυλάκια χωρίς να αποδέχεται τις συμβάσεις αυτής της θέσης. Και, το κυριότερο, δεν μπορεί να ορίζεται υφυπουργός Παιδείας που έχει όραμα «μια αληθινή έκρηξη της ελληνικής γλώσσας» (δικά του τα λόγια), αλλά αντ’ αυτής να εκδηλώνει ο ίδιος έκρηξη γλωσσικής χυδαιότητας που προσβάλλει, θίγει, προκαλεί και ρίχνει λάδι στη φωτιά των παθών και της βίας.
Ο Κώστας Ζουράρις, είναι ένας πνευματικός άνθρωπος αλλά και μαζί ένας σόουμαν του Λόγου, ένας εντυπωσιοθήρας, ένας επιδειξίας λέξεων και φράσεων, για να αποσπάσει την προσοχή, να προκαλέσει και να χειροκροτηθεί. Ανακατεμένα (δηλαδή συμμίγδην, κύριε Ζουράρι για να καταλαβαινόμαστε) αραδιάζει λέξεις ψαραμένες από τον Όμηρο, από τους τραγικούς, από τον Θουκυδίδη, από την αρχαία Ελληνική, από τη μεσαιωνική Ελληνική, αλλά, ακόμη, από τις στέρνες της αργκό και από την οπαδική συνθηματολογία της εξέδρας. Και τα εξαγνίζει αυτά, άλλοτε υποστηρίζοντας ότι είναι «αριστοφανικά αριστουργήματα» (όπως δήλωσε στο πρωί της Δευτέρας) και άλλοτε ισορροπώντας στο τεντωμένο σχοινί των εννοιών, λέγοντας –για να δικαιολογήσει την προκλητικότητά του– ότι «η Έρις γίνεται Έρως ελευθερίας».
Ο Κώστας Ζουράρις αυτοπροσδιορίζεται ως «σοφός άνθρωπος» και λέει ότι πρώτα σκέπτεται και μετά μιλάει. Δηλαδή, τα περί «βουντού» και τα «ποιος γ@ τους αρειανούς», είναι προϊόντα σοφίας και σκέψης ενός πανεπιστημιακού δασκάλου που δέχτηκε να είναι υφυπουργός Παιδείας. Δεν μπορείς να το δεχτείς ούτε με βουντού.
Διον. Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται και στη Live Sport της Τρίτης)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.