ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟΛΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ «ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΕΛΕΤΟΥΣ ΤΗΣ»
Το άρθρο είναι από αυτά που κυκλοφορούν πολύ στο Διαδίκτυο με αλλεπάλληλες αναρτήσεις, κοινοποιήσεις και αναδημοσιεύσεις σε ιστοσελίδες και μπλογκ. Δικαιολογημένη αυτή η διάδοση, αυτή η διάχυση
στους υπολογιστές των Ελλήνων, γιατί είναι ό,τι ωραιότερο έχουμε διαβάσει αυτόν το καιρό με αφορμή την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Συντάκτης τού άρθρου ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Η πρώτη δημοσίευση (με τίτλο «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη») έγινε στο Protagon – το καλύτερο σάιτ ελεύθερης άποψης και πλουραλιστικής αρθρογραφίας στην ελληνική «μπάντα» του Διαδικτύου. Ένα άρθρο γραμμένο (με περίσσευμα τόλμης αν σκεφτούμε τους καιρούς στους οποίους ζούμε) από Θεσσαλονικιό που αναφέρεται σε Θεσσαλονικιούς και στις αγκυλώσεις –κοινωνικές, ιστορικές, ακόμα και ποδοσφαιρικές– της ίδιας του της πόλης.
Ο Ν.Μ. μιλάει για «τη Θεσσαλονίκη των τραμπούκων», για το «βαρύ πνιγηρό κλίμα» και την «ακροδεξιίλα», για τη «βαθιά Θεσσαλονίκη (…) που μασκαρεύεται», για τους σκελετούς της πόλης –μιας πόλης που «αντιπαθεί να της θυμίζουν το παρελθόν της» και που «υποκρίνεται πως ξέρει απέξω και ανακατωτά την ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων»–, για το κλαψούρισμά της «μόνο για τα ελληνικά σύμβολά της και τους νεκρούς που αναγνωρίζει για δικούς της» κ.λπ.
Αν και το άρθρο έχει διαδοθεί και διαβαστεί πολύ, το αναδημοσιεύουμε για όσους δεν το συνάντησαν στο διαδικτυακό δρόμο τους και, ακόμα, για να υπάρχει ως αρχειακό υλικό και στο δικό μας μπλογκ, στην ενότητα «Τα ωραία κείμενα»:
Ακολουθήστε το μπλογκ στο facebook και κάνετε like, αν σας αρέσει, πατώντας εδώ Το άρθρο είναι από αυτά που κυκλοφορούν πολύ στο Διαδίκτυο με αλλεπάλληλες αναρτήσεις, κοινοποιήσεις και αναδημοσιεύσεις σε ιστοσελίδες και μπλογκ. Δικαιολογημένη αυτή η διάδοση, αυτή η διάχυση
στους υπολογιστές των Ελλήνων, γιατί είναι ό,τι ωραιότερο έχουμε διαβάσει αυτόν το καιρό με αφορμή την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Συντάκτης τού άρθρου ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Η πρώτη δημοσίευση (με τίτλο «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη») έγινε στο Protagon – το καλύτερο σάιτ ελεύθερης άποψης και πλουραλιστικής αρθρογραφίας στην ελληνική «μπάντα» του Διαδικτύου. Ένα άρθρο γραμμένο (με περίσσευμα τόλμης αν σκεφτούμε τους καιρούς στους οποίους ζούμε) από Θεσσαλονικιό που αναφέρεται σε Θεσσαλονικιούς και στις αγκυλώσεις –κοινωνικές, ιστορικές, ακόμα και ποδοσφαιρικές– της ίδιας του της πόλης.
Ο Ν.Μ. μιλάει για «τη Θεσσαλονίκη των τραμπούκων», για το «βαρύ πνιγηρό κλίμα» και την «ακροδεξιίλα», για τη «βαθιά Θεσσαλονίκη (…) που μασκαρεύεται», για τους σκελετούς της πόλης –μιας πόλης που «αντιπαθεί να της θυμίζουν το παρελθόν της» και που «υποκρίνεται πως ξέρει απέξω και ανακατωτά την ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων»–, για το κλαψούρισμά της «μόνο για τα ελληνικά σύμβολά της και τους νεκρούς που αναγνωρίζει για δικούς της» κ.λπ.
Αν και το άρθρο έχει διαδοθεί και διαβαστεί πολύ, το αναδημοσιεύουμε για όσους δεν το συνάντησαν στο διαδικτυακό δρόμο τους και, ακόμα, για να υπάρχει ως αρχειακό υλικό και στο δικό μας μπλογκ, στην ενότητα «Τα ωραία κείμενα»:
«Γεννήθηκα στη Σαλονίκη»
Αυτή η Θεσσαλονίκη των δοσιλόγων και μαυραγοριτών που έγιναν σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης, αυτή η Θεσσαλονίκη των τραμπούκων που πέταγαν με τις κλωτσιές από τις σκάλες ή από τα μπαλκόνια όσους δεν «συμμορφώνονταν», αυτή η Θεσσαλονίκη της «καρφίτσας» και των χαφιέδων, ναι υπάρχει ακόμη και διαμορφώνει ή έστω επηρεάζει το κλίμα.
Αυτό το βαρύ πνιγηρό κλίμα, την «ακροδεξιίλα» που όσοι γεννηθήκαμε στη Σαλονίκη ξέρουμε να ξεχωρίζουμε από χιλιόμετρα μακριά. Τώρα η βαθιά Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται, μασκαρεύεται για την ακρίβεια, σε μια νέα εθνικοφροσύνη, που τρέχει με αλαλαγμούς στα συλλαλητήρια για τη «Μακεδονία μας» και στα διάφορα «εθνικά» μνημόσυνα, φοράει αρχαίες πανοπλίες, ορθόδοξους ή ρωσόφιλους μανδύες και βγαίνει δημόσια για να βρίσει χυδαία και να απειλήσει όποιον της αντιμιλά.
Αυτή η Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μόνο στα στέκια των αλητών που χτύπησαν τον δήμαρχο, υπάρχει και στις καθωσπρέπει συνάξεις της καλής κοινωνίας. Την βρίσκεις παντού, ακόμη και εκεί που δεν φαντάζεσαι, ακόμη και σε αθλητικά ραδιόφωνα που μόνο σ’ αυτή την πόλη παίζουν ρόλο διαμορφωτή κοινής γνώμης.
Αυτή η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει να μιλά για τους σκελετούς της. Η βαθιά Θεσσαλονίκη αντιπαθεί να της θυμίζουν το παρελθόν της. Δεν θέλει να ξέρει ούτε που βρίσκονταν τα εβραϊκά σπίτια ή τα τουρκικά μνημεία. Αν μπορούσε θα τα είχε εξαφανίσει.
Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη που υποκρίνεται πως ξέρει απέξω και ανακατωτά την ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων, του Φίλιππου και του Αλέξανδρου, 2500 χιλιάδες χρόνια πριν, αυτή η Θεσσαλονίκη που παριστάνει πως ξέρει καλά τι έγινε ακριβώς στο μικρασιατικό μέτωπο και στον Πόντο στα χρόνια του μικρασιατικού πολέμου, αυτή η Θεσσαλονίκη, ιδέα δεν έχει αλλά ούτε και που της καίγεται καρφί τι απέγιναν οι άνθρωποι, που ήταν οι γείτονες της μέχρι προχθές, Εβραίοι, Τούρκοι, Βούλγαροι.
Χαμπάρι δεν έχει για τον πολιτισμό τους, τα μνημεία τους, το αποτύπωμα τους στο χώμα και στον αέρα αυτής της πόλης. Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη που δεν θέλει ούτε στον εαυτό της να παραδεχτεί πόσο μεγάλα είναι τα παραμύθια της, κάνει πως δεν θυμάται ότι μέσα στις οικογένειες προσφυγικής καταγωγής, σαν τη δική μου ας πούμε, μέχρι και τη δεκαετία του ’80, όταν σε ρωτούσαν «Μακεδόνας είσαι;» απαντούσες «όχι πρόσφυγας», γιατί ήξερες πως Μακεδόνες ήταν οι ντόπιοι, οι άλλοι.
Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη θέλει να κλαψουρίζει μόνο για τα ελληνικά σύμβολα της και τους νεκρούς που αναγνωρίζει για δικούς της. Αυτή να παριστάνει πάντα και μόνο το θύμα, ποτέ τον θύτη. Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη για αυτό μισεί τον Μπουτάρη, γιατί δεν την αφήνει ήσυχη να βολεύεται στο θυματοποιημένο ναρκισσισμό και στα ψέματά της.
** Το άρθρο στο Protagon θα το βρείτε εδώ
Αυτή η Θεσσαλονίκη των δοσιλόγων και μαυραγοριτών που έγιναν σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης, αυτή η Θεσσαλονίκη των τραμπούκων που πέταγαν με τις κλωτσιές από τις σκάλες ή από τα μπαλκόνια όσους δεν «συμμορφώνονταν», αυτή η Θεσσαλονίκη της «καρφίτσας» και των χαφιέδων, ναι υπάρχει ακόμη και διαμορφώνει ή έστω επηρεάζει το κλίμα.
Αυτό το βαρύ πνιγηρό κλίμα, την «ακροδεξιίλα» που όσοι γεννηθήκαμε στη Σαλονίκη ξέρουμε να ξεχωρίζουμε από χιλιόμετρα μακριά. Τώρα η βαθιά Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται, μασκαρεύεται για την ακρίβεια, σε μια νέα εθνικοφροσύνη, που τρέχει με αλαλαγμούς στα συλλαλητήρια για τη «Μακεδονία μας» και στα διάφορα «εθνικά» μνημόσυνα, φοράει αρχαίες πανοπλίες, ορθόδοξους ή ρωσόφιλους μανδύες και βγαίνει δημόσια για να βρίσει χυδαία και να απειλήσει όποιον της αντιμιλά.
Αυτή η Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μόνο στα στέκια των αλητών που χτύπησαν τον δήμαρχο, υπάρχει και στις καθωσπρέπει συνάξεις της καλής κοινωνίας. Την βρίσκεις παντού, ακόμη και εκεί που δεν φαντάζεσαι, ακόμη και σε αθλητικά ραδιόφωνα που μόνο σ’ αυτή την πόλη παίζουν ρόλο διαμορφωτή κοινής γνώμης.
Αυτή η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει να μιλά για τους σκελετούς της. Η βαθιά Θεσσαλονίκη αντιπαθεί να της θυμίζουν το παρελθόν της. Δεν θέλει να ξέρει ούτε που βρίσκονταν τα εβραϊκά σπίτια ή τα τουρκικά μνημεία. Αν μπορούσε θα τα είχε εξαφανίσει.
Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη που υποκρίνεται πως ξέρει απέξω και ανακατωτά την ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων, του Φίλιππου και του Αλέξανδρου, 2500 χιλιάδες χρόνια πριν, αυτή η Θεσσαλονίκη που παριστάνει πως ξέρει καλά τι έγινε ακριβώς στο μικρασιατικό μέτωπο και στον Πόντο στα χρόνια του μικρασιατικού πολέμου, αυτή η Θεσσαλονίκη, ιδέα δεν έχει αλλά ούτε και που της καίγεται καρφί τι απέγιναν οι άνθρωποι, που ήταν οι γείτονες της μέχρι προχθές, Εβραίοι, Τούρκοι, Βούλγαροι.
Χαμπάρι δεν έχει για τον πολιτισμό τους, τα μνημεία τους, το αποτύπωμα τους στο χώμα και στον αέρα αυτής της πόλης. Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη που δεν θέλει ούτε στον εαυτό της να παραδεχτεί πόσο μεγάλα είναι τα παραμύθια της, κάνει πως δεν θυμάται ότι μέσα στις οικογένειες προσφυγικής καταγωγής, σαν τη δική μου ας πούμε, μέχρι και τη δεκαετία του ’80, όταν σε ρωτούσαν «Μακεδόνας είσαι;» απαντούσες «όχι πρόσφυγας», γιατί ήξερες πως Μακεδόνες ήταν οι ντόπιοι, οι άλλοι.
Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη θέλει να κλαψουρίζει μόνο για τα ελληνικά σύμβολα της και τους νεκρούς που αναγνωρίζει για δικούς της. Αυτή να παριστάνει πάντα και μόνο το θύμα, ποτέ τον θύτη. Αυτή η βαθιά Θεσσαλονίκη για αυτό μισεί τον Μπουτάρη, γιατί δεν την αφήνει ήσυχη να βολεύεται στο θυματοποιημένο ναρκισσισμό και στα ψέματά της.
** Το άρθρο στο Protagon θα το βρείτε εδώ
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.