Ο ΜΗΝΑΣ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ
Το Μουντιάλ είναι παγκόσμια γιορτή που απολαμβάνουν οι άντρες και, στην καλύτερη περίπτωση, αφήνει αδιάφορες τις γυναίκες –αν δεν τους προκαλεί απέχθεια, αντιπάθεια ή και μίσος. Το Μουντιάλ μάς πλημμυρίζει με
μπάλα. Μετά το μεσημέρι, ιδιαίτερα στα προκριματικά, ό,τι ώρα και να ανοίξεις την τηλεόραση η εικόνα φτάνει από κάποιο γήπεδο στο σαλόνι μας. Ίσως είναι η μοναδική φορά σε κάθε τετραετία που ο άντρας αποκτά την απόλυτη κυριαρχία τού τηλεκοντρόλ στο σπίτι–μπορεί και μόνο τότε να γίνεται στην ολότητά του ο πραγματικός αρχηγός της οικογένειας.
Για έναν μήνα στον άντρα ξυπνάει μέσα του ο ποδοσφαιρικός πρωτογονισμός και μεταβάλλεται σε τρελαμένο οπαδό ομάδων με τις οποίες η συναισθηματική του σχέση δεν έχει καμιά λογική εξήγηση. Γιατί, τι μπορεί να τον δένει τόσο πολύ με την Αργεντινή ώστε να αγκαλιάζει παράφορα και να σηκώνει ψηλά τα εκατό κιλά τής πεθεράς του στο γκολ-κεραυνό του Ντι Μαρία και από την άλλη να θέλει να πηδήσει από το μπαλκόνι στο γκολ-οβίδα του Παβάρ και την τελευταία στιγμή να τον συγκρατεί η αγωνιώδης παιδική φωνή: «Μπαμπά στάσου, δεν τελείωσε!»
Αυτόν τον μήνα ο άντρας γίνεται αυθεντικός άντρας και η έξυπνη γυναίκα τον αφήνει να αισθάνεται πως έτσι είναι. Και ας πλήττει η ίδια. Και ας έχει χάσει εξόδους, θέατρα, κινηματογράφους, φίλους και τα σίριάλ της χωρίς να αντιδρά. Εκτός αν –λέμε τώρα– κάνει παθητική αντίσταση σαν και εκείνη των Ιταλίδων στο Italia Novanta, δηλαδή στο Μουντιάλ του 1990 που έγινε στη χώρα τους. Τότε μια υποχθόνια σαδιστική στατιστική μέτρηση (πιθανόν υπό τη διεύθυνση γυναικών στατιστικολόγων) έβγαλε ότι καταγράφηκε το μεγαλύτερο ποσοστό μοιχείας –από γυναίκες φυσικά– προφανώς τις ώρες που ο ανδρικός πληθυσμός αποχαυνωνόταν από πολύωρες τηλεοπτικές θεάσεις. Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι είδους άντρες ήταν αυτοί –τι φλώροι για να ακριβολογούμε– που άφησαν την μπάλα για να μοιχεύσουν.
Θα έβαζα και ένα ακόμα ερώτημα: τι ποσοστά μοιχείας μπορεί να καταγράφονταν από ανάλογη έρευνα στην Ελλάδα. Θα το ρωτούσα, αλλά πώς να εμπιστευτείς την στατιστική έρευνα στη χώρα μας όταν μια εταιρία βγάζει για τη Νέα Δημοκρατία δέκα τέσσερις μονάδες διαφορά από τον Σύριζα και μια άλλη την κατεβάζει στις έξι, ενώ την ίδια ημέρα –τo περασμένο Σάββατο – δύο βαρύγδουπα πρωτοσέλιδα (φωτο) είναι τόσο κραυγαλέα και τόσο αντιφατικά.
Ασ’ το καλύτερα, ας μην ξέρουμε πόσες μουντιαλικές μοιχαλίδες έχουμε. Δηλαδή, και να μας το πουν τα γκάλοπ, ποιος τα πιστεύει; Μόνο εκείνες, οι τσακισμένες από την μπάλα, ξέρουν.
** Η (επίκαιρη) γελοιογραφία που πλαισιώνει το κείμενο στο μπλογκ είναι του φίλου μας και παλιού συνεργάτη Νίκου Ζήκου, για τη συμμετοχή του οποίου στην επιβίωση τους κοινωνικής γελοιογραφίας έχουμε γράψει εδώ
Το Μουντιάλ είναι παγκόσμια γιορτή που απολαμβάνουν οι άντρες και, στην καλύτερη περίπτωση, αφήνει αδιάφορες τις γυναίκες –αν δεν τους προκαλεί απέχθεια, αντιπάθεια ή και μίσος. Το Μουντιάλ μάς πλημμυρίζει με
μπάλα. Μετά το μεσημέρι, ιδιαίτερα στα προκριματικά, ό,τι ώρα και να ανοίξεις την τηλεόραση η εικόνα φτάνει από κάποιο γήπεδο στο σαλόνι μας. Ίσως είναι η μοναδική φορά σε κάθε τετραετία που ο άντρας αποκτά την απόλυτη κυριαρχία τού τηλεκοντρόλ στο σπίτι–μπορεί και μόνο τότε να γίνεται στην ολότητά του ο πραγματικός αρχηγός της οικογένειας.
Για έναν μήνα στον άντρα ξυπνάει μέσα του ο ποδοσφαιρικός πρωτογονισμός και μεταβάλλεται σε τρελαμένο οπαδό ομάδων με τις οποίες η συναισθηματική του σχέση δεν έχει καμιά λογική εξήγηση. Γιατί, τι μπορεί να τον δένει τόσο πολύ με την Αργεντινή ώστε να αγκαλιάζει παράφορα και να σηκώνει ψηλά τα εκατό κιλά τής πεθεράς του στο γκολ-κεραυνό του Ντι Μαρία και από την άλλη να θέλει να πηδήσει από το μπαλκόνι στο γκολ-οβίδα του Παβάρ και την τελευταία στιγμή να τον συγκρατεί η αγωνιώδης παιδική φωνή: «Μπαμπά στάσου, δεν τελείωσε!»
Αυτόν τον μήνα ο άντρας γίνεται αυθεντικός άντρας και η έξυπνη γυναίκα τον αφήνει να αισθάνεται πως έτσι είναι. Και ας πλήττει η ίδια. Και ας έχει χάσει εξόδους, θέατρα, κινηματογράφους, φίλους και τα σίριάλ της χωρίς να αντιδρά. Εκτός αν –λέμε τώρα– κάνει παθητική αντίσταση σαν και εκείνη των Ιταλίδων στο Italia Novanta, δηλαδή στο Μουντιάλ του 1990 που έγινε στη χώρα τους. Τότε μια υποχθόνια σαδιστική στατιστική μέτρηση (πιθανόν υπό τη διεύθυνση γυναικών στατιστικολόγων) έβγαλε ότι καταγράφηκε το μεγαλύτερο ποσοστό μοιχείας –από γυναίκες φυσικά– προφανώς τις ώρες που ο ανδρικός πληθυσμός αποχαυνωνόταν από πολύωρες τηλεοπτικές θεάσεις. Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι είδους άντρες ήταν αυτοί –τι φλώροι για να ακριβολογούμε– που άφησαν την μπάλα για να μοιχεύσουν.
Θα έβαζα και ένα ακόμα ερώτημα: τι ποσοστά μοιχείας μπορεί να καταγράφονταν από ανάλογη έρευνα στην Ελλάδα. Θα το ρωτούσα, αλλά πώς να εμπιστευτείς την στατιστική έρευνα στη χώρα μας όταν μια εταιρία βγάζει για τη Νέα Δημοκρατία δέκα τέσσερις μονάδες διαφορά από τον Σύριζα και μια άλλη την κατεβάζει στις έξι, ενώ την ίδια ημέρα –τo περασμένο Σάββατο – δύο βαρύγδουπα πρωτοσέλιδα (φωτο) είναι τόσο κραυγαλέα και τόσο αντιφατικά.
Ασ’ το καλύτερα, ας μην ξέρουμε πόσες μουντιαλικές μοιχαλίδες έχουμε. Δηλαδή, και να μας το πουν τα γκάλοπ, ποιος τα πιστεύει; Μόνο εκείνες, οι τσακισμένες από την μπάλα, ξέρουν.
** Η (επίκαιρη) γελοιογραφία που πλαισιώνει το κείμενο στο μπλογκ είναι του φίλου μας και παλιού συνεργάτη Νίκου Ζήκου, για τη συμμετοχή του οποίου στην επιβίωση τους κοινωνικής γελοιογραφίας έχουμε γράψει εδώ
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.