Η ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ
Ο Γιάννης Σμαραγδής στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας σκηνοθέτησε το «Δυο τρία πράγματα». Μια πρωτόλεια ταινία, δύσκολη στην κατανόησή της, που έδειχνε έναν καλλιτέχνη με γκονταρική κατεύθυνση, δηλαδή προσανατολισμένο να φτιάξει έργα διανόησης, ακολουθώντας ένα
κινηματογραφικό είδος και ύφος που άνθιζε τότε –πολλές φορές όχι μόνο με έργα διανόησης αλλά στην πραγματικότητα διανοουμενίστικα. (Ακόμα και ο Μανούσος Μανουσάκης, που αργότερα θριάμβευσε στην εύπεπτη θεματολογία της τηλεόρασης, εκείνη την εποχή είχε κάνει τον «Βαρθολομαίο», μια ταινία που κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση, του «δύσκολου» έργου τέχνης, και για την οποία ο ίδιος δηλώνει ότι είναι «μια υπερρεαλιστική κριτική στην εξουσία».
Ακόμα και ο τίτλος της δουλειάς του Σμαραγδή, παρέπεμπε σε Γκοντάρ, ο οποίος μερικά χρόνια πριν είχε σκηνοθετήσει το «Δυο τρία πράγματα που ξέρω γι αυτήν», μια ταινία που έκανε αίσθηση και επηρέασε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, αλλά ήταν δύσκολη στην προσέγγιση, όπως δηλαδή και το ελληνικό «Δυο τρία πράγματα». Έχω δει στην εποχή της την πρωτόλεια δουλειά του Σμαραγδή (όλα τα μάσαγαν τότε τα νιάτα που ψάχνονταν ΚΑΙ στις κινηματογραφικές αίθουσες!) αλλά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, παρά μόνο τις μεγάλες διχογνωμίες: άλλοι την εγκωμίαζαν ως τη δουλειά ενός νέου ποιοτικού καλλιτέχνη πολλά υποσχόμενου και άλλοι την κατέτασσαν στις κινηματογραφικές διανοουμενίστικες δηθενιές τής εποχής.
Στη διαδρομή της καριέρας του ο Γιάννης Σμαραγδής δεν έγινε ο Έλληνας Γκαντάρ αλλά ο εθνικός βιογράφος των μεγάλων Ελλήνων. Οι δουλειές του δεν αναγνωρίστηκαν ως ταινίες υψηλής ποιότητας, αλλά πραγματοποιώντας καλές εισπράξεις βρίσκει χρήματα και παραγωγούς για να φτιάχνει νέες ταινίες σε σχετικά σύντομα διαστήματα μεταξύ τους. Η τελευταία, για τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη, προκάλεσε κύμα αποδοκιμασίας από τους κριτικούς και μη («η επιτομή του καλτ και του κιτς έγραψε μια κύρια») και αυτό έφερε την απίστευτη αντίδραση του σκηνοθέτη που απείλησε με προσφυγή στη Δικαιοσύνη! Μια αντίδραση εκπληκτική, καθώς ο Σμαραγδής επιδιώκει την ποινικοποίηση της άποψης και της κριτικής. Τελείως παράλογο! Και, φυσικά, τελείως άστοχο να του απαντήσει κάποιος με λογικά και αυτονόητα επιχειρήματα. Το καλύτερο το έκανε η Έλενα Άκριτα η οποία έγραψε στο facebook κάτι που έχει αξία δυνατής δαγκωνιάς:
«Ο Γιάννης Σμαραγδής κινείται νομικά εναντίον των κριτικών που έγραψαν άσχημα για τον ‘Καζαντζάκη’ του. Μάλλον δεν έχει δει την ταινία».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι αλήθεια, πάντως, ότι ο Σμαραγδής αντιμετωπίζεται με μεγάλη σκληρότητα (όχι, αυτό δεν είναι αυστηρότητα) και με έλλειψη σεβασμού που οφείλεται σε κάθε δημιουργό τέχνης -όσο και αν η δουλειά του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική τέχνη. Από την άλλη πλευρά, η διαφωνία και η έκφρασή της αποτελεί υποχρέωση και όχι, απλώς, δικαίωμα. Και δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται και να διώκεται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
«Εμένα μου άρεσε η ταινία σας, κύριε Σμαραγδή, και ας μην την είδα» (από τους Zoornalistas και το efsyn.gr)
Ακολουθήστε το μπλογκ στο facebook και κάνετε like, αν σας αρέσει, πατώντας εδώ
Ο Γιάννης Σμαραγδής στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας σκηνοθέτησε το «Δυο τρία πράγματα». Μια πρωτόλεια ταινία, δύσκολη στην κατανόησή της, που έδειχνε έναν καλλιτέχνη με γκονταρική κατεύθυνση, δηλαδή προσανατολισμένο να φτιάξει έργα διανόησης, ακολουθώντας ένα
κινηματογραφικό είδος και ύφος που άνθιζε τότε –πολλές φορές όχι μόνο με έργα διανόησης αλλά στην πραγματικότητα διανοουμενίστικα. (Ακόμα και ο Μανούσος Μανουσάκης, που αργότερα θριάμβευσε στην εύπεπτη θεματολογία της τηλεόρασης, εκείνη την εποχή είχε κάνει τον «Βαρθολομαίο», μια ταινία που κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση, του «δύσκολου» έργου τέχνης, και για την οποία ο ίδιος δηλώνει ότι είναι «μια υπερρεαλιστική κριτική στην εξουσία».
Ακόμα και ο τίτλος της δουλειάς του Σμαραγδή, παρέπεμπε σε Γκοντάρ, ο οποίος μερικά χρόνια πριν είχε σκηνοθετήσει το «Δυο τρία πράγματα που ξέρω γι αυτήν», μια ταινία που έκανε αίσθηση και επηρέασε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, αλλά ήταν δύσκολη στην προσέγγιση, όπως δηλαδή και το ελληνικό «Δυο τρία πράγματα». Έχω δει στην εποχή της την πρωτόλεια δουλειά του Σμαραγδή (όλα τα μάσαγαν τότε τα νιάτα που ψάχνονταν ΚΑΙ στις κινηματογραφικές αίθουσες!) αλλά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, παρά μόνο τις μεγάλες διχογνωμίες: άλλοι την εγκωμίαζαν ως τη δουλειά ενός νέου ποιοτικού καλλιτέχνη πολλά υποσχόμενου και άλλοι την κατέτασσαν στις κινηματογραφικές διανοουμενίστικες δηθενιές τής εποχής.
Στη διαδρομή της καριέρας του ο Γιάννης Σμαραγδής δεν έγινε ο Έλληνας Γκαντάρ αλλά ο εθνικός βιογράφος των μεγάλων Ελλήνων. Οι δουλειές του δεν αναγνωρίστηκαν ως ταινίες υψηλής ποιότητας, αλλά πραγματοποιώντας καλές εισπράξεις βρίσκει χρήματα και παραγωγούς για να φτιάχνει νέες ταινίες σε σχετικά σύντομα διαστήματα μεταξύ τους. Η τελευταία, για τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη, προκάλεσε κύμα αποδοκιμασίας από τους κριτικούς και μη («η επιτομή του καλτ και του κιτς έγραψε μια κύρια») και αυτό έφερε την απίστευτη αντίδραση του σκηνοθέτη που απείλησε με προσφυγή στη Δικαιοσύνη! Μια αντίδραση εκπληκτική, καθώς ο Σμαραγδής επιδιώκει την ποινικοποίηση της άποψης και της κριτικής. Τελείως παράλογο! Και, φυσικά, τελείως άστοχο να του απαντήσει κάποιος με λογικά και αυτονόητα επιχειρήματα. Το καλύτερο το έκανε η Έλενα Άκριτα η οποία έγραψε στο facebook κάτι που έχει αξία δυνατής δαγκωνιάς:
«Ο Γιάννης Σμαραγδής κινείται νομικά εναντίον των κριτικών που έγραψαν άσχημα για τον ‘Καζαντζάκη’ του. Μάλλον δεν έχει δει την ταινία».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι αλήθεια, πάντως, ότι ο Σμαραγδής αντιμετωπίζεται με μεγάλη σκληρότητα (όχι, αυτό δεν είναι αυστηρότητα) και με έλλειψη σεβασμού που οφείλεται σε κάθε δημιουργό τέχνης -όσο και αν η δουλειά του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική τέχνη. Από την άλλη πλευρά, η διαφωνία και η έκφρασή της αποτελεί υποχρέωση και όχι, απλώς, δικαίωμα. Και δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται και να διώκεται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
«Εμένα μου άρεσε η ταινία σας, κύριε Σμαραγδή, και ας μην την είδα» (από τους Zoornalistas και το efsyn.gr)
Ακολουθήστε το μπλογκ στο facebook και κάνετε like, αν σας αρέσει, πατώντας εδώ
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.