Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΕΣΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ - «ΕΝΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ» - «ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ»
«Νοιώθω κουρασμένος εδώ μέσα. Πολύ κουρασμένος». Έτσι καταλήγει το κείμενο του Γιώργου Σαρηγιάννη στο facebook, με το οποίο δηλώνει για μια ακόμα φορά (το είχε κάνει και πριν από έναν και πλέον χρόνο) ότι θα πάψει να χρησιμοποιεί αυτόν τον διαδικτυακό τόπο, εκτός από να αναρτά λινκ θεμάτων του στο προσωπικό του μπλογκ, στο
Τέταρτο Κουδούνι. Το κείμενο του δημοσιογράφου δίνει αδρά την εικόνα που διαμορφώνεται στο fb όπου «αυτά που κυριαρχούν είναι ο ναρκισσισμός, η αρρωστημένη αυτοαναφορικότητα, η αυτοπροβολή, τα αιτήματα φιλίας με σκοπιμότητα, η έκθεση κάθε προσωπικής στιγμής, η εμπάθεια -κυρίως η εμπάθεια...»
Ο Γ.Σ. αναφέρεται στο «δηλητήριο που ξεχειλίζει, με ρίζες, με πηγές κομματικές, μια εθελοτυφλία -οι "δικοί μας" είναι οι άριστοι και πράττουν πάντα άριστα, οι "άλλοι" είναι οι μπούφοι και πράττουν πάντα ηλίθια» και κάνει λόγο για ανθρώπους, «υποτίθεται καλλιεργημένους», που όταν διαφωνούν τους βλέπει «να είναι τυφλωμένοι απ’ το κομματικό μίσος, να χάνουν το χιούμορ τους, να μιλούν σαν νταλικέρηδες σε καυγά, να χουλιγκανίζουν».
Βέβαια, κάνει σύντομη αναφορά και στα θετικά του fb, όπου: «Έκανα καινούργιους φίλους. Επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που 'χα δεκαετίες να επικοινωνήσω. Βρήκα απρόσμενα νήματα που με συνέδεσαν με το παρελθόν -και πολλές φορές συγκινήθηκα. Διάβασα αξιόλογες απόψεις, άρθρα σημαντικά. Ενημερωνόμουν». Το κείμενο-εικόνα τού fb ακολουθεί (η επιλογή των λέξεων με έντονα γράμματα είναι δική μας):
Καιρός για αποφάσεις
Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους. Έκανα καινούργιους φίλους. Επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που 'χα δεκαετίες να επικοινωνήσω. Βρήκα απρόσμενα νήματα που με συνέδεσαν με το παρελθόν -και πολλές φορές συγκινήθηκα. Διάβασα αξιόλογες απόψεις, άρθρα σημαντικά. Ενημερωνόμουν. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν αυτά που κυριαρχούν στο face book.
Αυτά που κυριαρχούν είναι ο ναρκισσισμός, η αρρωστημένη αυτοαναφορικότητα, η αυτοπροβολή, τα αιτήματα φιλίας με σκοπιμότητα, η έκθεση κάθε προσωπικής στιγμής, η εμπάθεια -κυρίως η εμπάθεια... Η απρόσμενη κακία, η οποθενδήποτε προερχόμενη, ένα δηλητήριο που ξεχειλίζει, με ρίζες, με πηγές κομματικές, μια εθελοτυφλία -οι «δικοί μας» είναι οι άριστοι και πράττουν πάντα άριστα, οι «άλλοι» είναι οι μπούφοι και πράττουν πάντα ηλίθια. Βλέπω ανθρώπους, υποτίθεται καλλιεργημένους, όταν διαφωνούν, τυφλωμένοι απ’ το κομματικό μίσος, να χάνουν το χιούμορ τους, να μιλούν σαν νταλικέρηδες σε καυγά, να χουλιγκανίζουν, να βρίζονται, να ξεσκίζονται, να υποτιμούν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτοϋποτιμώνται, να μοιράζουν αφειδώς τα fake news και να μην τα παίρνουν πίσω όταν αποδεικνύεται πως είναι fake news ή, όταν συμφωνούν, να αλληλοκολακεύονται και να αλληλογλείφονται. Λες και αγνοούν ότι στη «μικρή μας πόλη» όλοι γνωρίζουμε τα γιατί και τα διότι... Βλέπω τον «καθημερινό φασισμό» να αναβλύζει -λες κι ο επόμενος Γεωργαλάς ζει ανάμεσά μας.
Η πανδημία, έλεγαν, θα μας άλλαζε. Ναι, μας άλλαξε. Αλλά προς το χειρότερο. Οι φεϊσμπουκικές μάχες -οι σκιαμαχίες μάλλον- μετατοπίστηκαν στον «άγιο» Τσιόδρα, στον τσαμπουκά Χαρδαλιά, στις μάσκες, στους «ασυνείδητους» νέους, στην τρομολαγνεία, στην υστερία, σ’ έναν φιλοτομαρισμό που εμένα με τρομάζει. Το «μέτρον άριστον», από καιρό χαμένο, εδώ γκρεμοτσακίζεται. Βέβαια, για το fb, θα μπορούσα να επαναλάβω το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Αλλά για λόγους που δεν έχω ακριβώς κατανοήσει η εικόνα αυτή, εδώ, έχει τόσο διογκωθεί που καταντάει παραμορφωτική.
Πριν από ένα χρόνο περίπου είχα γράψει ότι δε θέλω να συμμετάσχω πια σ’ αυτό το -με την κακή έννοια- πανηγύρι κι ότι θα απέχω από οτιδήποτε πέραν του ιστολόγιου που θα συνεχίσω να αναρτώ τα κείμενά του -γιατί δεν έχω τρόπο να τα δημοσιοποιώ ευρύτερα-, όσο κι αν το ίδιο το fb μποϊκοτάρει την προσπάθεια. Αφότου ξεκίνησε η πανδημία κι εγκλωβίστηκα στο σπίτι, με πήρε η κάτω βόλτα, τα αναίρεσα όλα κι έπεσα με τα μούτρα στο fb: likes και loves και angry, επαίνεσα, μοίρασα, θύμωσα, τσακώθηκα, με βρίσανε με χυδαίο τρόπο -και δη φίλοι...-, έσβησα «φίλους» που νόμιζα ότι είναι φίλοι, έκανα τα στραβά μάτια μ’ άλλους που δεν ήθελα να τους σβήσω κι αυτούς... Κι όλα αυτά για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη...
Επανέρχομαι στη διαδικασία της «απεξάρτησης». Θέλω -θα προσπαθήσω-, προσωπικά, το δικό μου fb ν’ αφορά πια μόνο τις αναρτήσεις μου, είτε απ’ το ιστολόγιο totetartokoudouni.blogspot.com είτε τις απευθείας, και τα σχόλια πάνω σ’ αυτές. Ελπίζω ότι θα το τηρήσω. Εδώ, δηλαδή, θα ’μαι αλλά «αλλιώς». Πολύ χρόνο σπατάλησα... Μη με παρεξηγήσετε οι άνθρωποι που εκτιμώ. Αλλά νοιώθω κουρασμένος εδώ μέσα. Πολύ κουρασμένος.
**Η σελίδα του Harddog στο facebook (για «Μου αρέσει», αν σας αρέσει, ή για «Ακολουθήστε») είναι εδώ.
«Νοιώθω κουρασμένος εδώ μέσα. Πολύ κουρασμένος». Έτσι καταλήγει το κείμενο του Γιώργου Σαρηγιάννη στο facebook, με το οποίο δηλώνει για μια ακόμα φορά (το είχε κάνει και πριν από έναν και πλέον χρόνο) ότι θα πάψει να χρησιμοποιεί αυτόν τον διαδικτυακό τόπο, εκτός από να αναρτά λινκ θεμάτων του στο προσωπικό του μπλογκ, στο
Τέταρτο Κουδούνι. Το κείμενο του δημοσιογράφου δίνει αδρά την εικόνα που διαμορφώνεται στο fb όπου «αυτά που κυριαρχούν είναι ο ναρκισσισμός, η αρρωστημένη αυτοαναφορικότητα, η αυτοπροβολή, τα αιτήματα φιλίας με σκοπιμότητα, η έκθεση κάθε προσωπικής στιγμής, η εμπάθεια -κυρίως η εμπάθεια...»
Ο Γ.Σ. αναφέρεται στο «δηλητήριο που ξεχειλίζει, με ρίζες, με πηγές κομματικές, μια εθελοτυφλία -οι "δικοί μας" είναι οι άριστοι και πράττουν πάντα άριστα, οι "άλλοι" είναι οι μπούφοι και πράττουν πάντα ηλίθια» και κάνει λόγο για ανθρώπους, «υποτίθεται καλλιεργημένους», που όταν διαφωνούν τους βλέπει «να είναι τυφλωμένοι απ’ το κομματικό μίσος, να χάνουν το χιούμορ τους, να μιλούν σαν νταλικέρηδες σε καυγά, να χουλιγκανίζουν».
Βέβαια, κάνει σύντομη αναφορά και στα θετικά του fb, όπου: «Έκανα καινούργιους φίλους. Επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που 'χα δεκαετίες να επικοινωνήσω. Βρήκα απρόσμενα νήματα που με συνέδεσαν με το παρελθόν -και πολλές φορές συγκινήθηκα. Διάβασα αξιόλογες απόψεις, άρθρα σημαντικά. Ενημερωνόμουν». Το κείμενο-εικόνα τού fb ακολουθεί (η επιλογή των λέξεων με έντονα γράμματα είναι δική μας):
Καιρός για αποφάσεις
Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους. Έκανα καινούργιους φίλους. Επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που 'χα δεκαετίες να επικοινωνήσω. Βρήκα απρόσμενα νήματα που με συνέδεσαν με το παρελθόν -και πολλές φορές συγκινήθηκα. Διάβασα αξιόλογες απόψεις, άρθρα σημαντικά. Ενημερωνόμουν. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν αυτά που κυριαρχούν στο face book.
Αυτά που κυριαρχούν είναι ο ναρκισσισμός, η αρρωστημένη αυτοαναφορικότητα, η αυτοπροβολή, τα αιτήματα φιλίας με σκοπιμότητα, η έκθεση κάθε προσωπικής στιγμής, η εμπάθεια -κυρίως η εμπάθεια... Η απρόσμενη κακία, η οποθενδήποτε προερχόμενη, ένα δηλητήριο που ξεχειλίζει, με ρίζες, με πηγές κομματικές, μια εθελοτυφλία -οι «δικοί μας» είναι οι άριστοι και πράττουν πάντα άριστα, οι «άλλοι» είναι οι μπούφοι και πράττουν πάντα ηλίθια. Βλέπω ανθρώπους, υποτίθεται καλλιεργημένους, όταν διαφωνούν, τυφλωμένοι απ’ το κομματικό μίσος, να χάνουν το χιούμορ τους, να μιλούν σαν νταλικέρηδες σε καυγά, να χουλιγκανίζουν, να βρίζονται, να ξεσκίζονται, να υποτιμούν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτοϋποτιμώνται, να μοιράζουν αφειδώς τα fake news και να μην τα παίρνουν πίσω όταν αποδεικνύεται πως είναι fake news ή, όταν συμφωνούν, να αλληλοκολακεύονται και να αλληλογλείφονται. Λες και αγνοούν ότι στη «μικρή μας πόλη» όλοι γνωρίζουμε τα γιατί και τα διότι... Βλέπω τον «καθημερινό φασισμό» να αναβλύζει -λες κι ο επόμενος Γεωργαλάς ζει ανάμεσά μας.
Η πανδημία, έλεγαν, θα μας άλλαζε. Ναι, μας άλλαξε. Αλλά προς το χειρότερο. Οι φεϊσμπουκικές μάχες -οι σκιαμαχίες μάλλον- μετατοπίστηκαν στον «άγιο» Τσιόδρα, στον τσαμπουκά Χαρδαλιά, στις μάσκες, στους «ασυνείδητους» νέους, στην τρομολαγνεία, στην υστερία, σ’ έναν φιλοτομαρισμό που εμένα με τρομάζει. Το «μέτρον άριστον», από καιρό χαμένο, εδώ γκρεμοτσακίζεται. Βέβαια, για το fb, θα μπορούσα να επαναλάβω το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Αλλά για λόγους που δεν έχω ακριβώς κατανοήσει η εικόνα αυτή, εδώ, έχει τόσο διογκωθεί που καταντάει παραμορφωτική.
Πριν από ένα χρόνο περίπου είχα γράψει ότι δε θέλω να συμμετάσχω πια σ’ αυτό το -με την κακή έννοια- πανηγύρι κι ότι θα απέχω από οτιδήποτε πέραν του ιστολόγιου που θα συνεχίσω να αναρτώ τα κείμενά του -γιατί δεν έχω τρόπο να τα δημοσιοποιώ ευρύτερα-, όσο κι αν το ίδιο το fb μποϊκοτάρει την προσπάθεια. Αφότου ξεκίνησε η πανδημία κι εγκλωβίστηκα στο σπίτι, με πήρε η κάτω βόλτα, τα αναίρεσα όλα κι έπεσα με τα μούτρα στο fb: likes και loves και angry, επαίνεσα, μοίρασα, θύμωσα, τσακώθηκα, με βρίσανε με χυδαίο τρόπο -και δη φίλοι...-, έσβησα «φίλους» που νόμιζα ότι είναι φίλοι, έκανα τα στραβά μάτια μ’ άλλους που δεν ήθελα να τους σβήσω κι αυτούς... Κι όλα αυτά για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη...
Επανέρχομαι στη διαδικασία της «απεξάρτησης». Θέλω -θα προσπαθήσω-, προσωπικά, το δικό μου fb ν’ αφορά πια μόνο τις αναρτήσεις μου, είτε απ’ το ιστολόγιο totetartokoudouni.blogspot.com είτε τις απευθείας, και τα σχόλια πάνω σ’ αυτές. Ελπίζω ότι θα το τηρήσω. Εδώ, δηλαδή, θα ’μαι αλλά «αλλιώς». Πολύ χρόνο σπατάλησα... Μη με παρεξηγήσετε οι άνθρωποι που εκτιμώ. Αλλά νοιώθω κουρασμένος εδώ μέσα. Πολύ κουρασμένος.
**Η σελίδα του Harddog στο facebook (για «Μου αρέσει», αν σας αρέσει, ή για «Ακολουθήστε») είναι εδώ.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.