Στα μέσα του Αυγούστου η ιστορική εφημερίδα «Μακεδονία» έκανε διάλειμμα για να πάρει ανάσα από τα δεινά. Τι έκανε; Ανέστειλε την έκδοσή της για μια βδομάδα. Γιατί; Τι θα άλλαζε σε ένα επταήμερο; Καμιά λογική εξήγηση για το «πότε κυκλοφορώ, πότε δεν κυκλοφορώ» μιας από τις ιστορικότερες εφημερίδες όχι μόνο της Βόρειας Ελλάδας, αλλά της χώρας. Η «Μακεδονία» ήταν πριν από δεκαετίες η
ναυαρχίδα των εκδόσεων Βελλίδη. Πολυσέλιδη, έγκυρη, με πλούσια θεματολογία, πολλές στήλες, άρθρα, θέματα πολιτισμού και ένα γιγάντιο κύρος που ενέπνεε δημοσιογραφικό σεβασμό, ανάλογο με εκείνον που απολάμβαναν το «Βήμα» του Λαμπράκη και η «Καθημερινή» τής Βλάχου.
Σοβαρή και «βαριά» εφημερίδα, κιμπάρικη τότε, με στρατιές δημοσιογράφων, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα όπου είχε γραφεία, στο Σύνταγμα, με είσοδο από τη στοά που ενώνει τη Φιλελλήνων με τη Μητροπόλεως. Όντας πιτσιρίκος, δούλευα «παιδί γραφείου» στην «Εστία» και ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου ήταν να μεταφέρω την ύλη ενός στελέχους τής εφημερίδας μας, του αρχισυντάκτη Χρήστου Αγελομάτη (που συνεργαζόταν με τη «Μακεδονία»), από την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπου τα τότε γραφεία της «Εστίας» (Ανθίμου Γαζή), στο Σύνταγμα. Έμπαινα καθημερινά στα γραφεία της θεσσαλονικιώτικης αρχόντισσας, μύριζα δημοσιογραφικό αιθέρα που τον χρειάζονταν τα παιδικά δημοσιογραφικά μου οράματα, έπαιρνα και δυο φύλλα – ένα για τον Αγγελομάτη και ένα για εμένα, που το ξεκοκάλιζα.
Η «Μακεδονία» κυκλοφορούσε και στην Αθήνα αλλά, φυσικά, η μεγάλη κυκλοφορία της, το βασίλειό της, εκτεινόταν από την οριογραμμή τής Λάρισας και πάνω. Δηλαδή από εκεί που σβήνει το κύμα του αθηναϊκού Τύπου και αρχίζει το αντιμάμαλο τού θεσσαλονικιώτικου για να φτάσει ώς τον Λευκό Πύργο και ακόμα πιο πέρα. Στη Βόρεια Ελλάδα η «Μακεδονία» πουλούσε περισσότερα φύλλα από όσα διέθεταν στον ίδιο χώρο, τον βορειοελλαδίτικο, όλες μαζί οι εφημερίδες της πρωτεύουσας – απογευματινές και πρωινές.
Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του '70, νεαρός όντας, ταξίδεψα πρωί με το λεωφορείο από τη Θεσσαλονίκη στο Κιλκίς. Η εικόνα θα μου μείνει αλησμόνητη. Το 80% των επιβατών είχαν σκυμμένα κεφάλια πάνω από τις σελίδες τής «Μακεδονίας» – κάτι σαν τα σκυμμένα κεφάλια στις οθόνες των τάμπλετ και των κινητών που βλέπουμε σήμερα...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί και η «Μακεδονία» μαστίζεται από την κρίση που ξεριζώνει τον Τύπο. Χρωστάει μισθούς ενός χρόνου στους εργαζόμενους, ενώ πότε κυκλοφορεί και πότε εξαφανίζεται από τα περίπτερα, όπως γίνεται –πάλι!– αυτές τις μέρες. Συμβαίνουν, δηλαδή, πράγματα που παραπέμπουν σε ρόγχο.
Και μην πει κανείς τι μας μέλει εμάς για μια ιστορική εφημερίδα. Θα είναι σαν να λέει κάποιος που βρίσκεται σε έρημο τι με μέλει για την πηγή. Μόνο αν στερέψει θα καταλάβει την αξία τού νερού.
Διον. Βραϊμάκης
ναυαρχίδα των εκδόσεων Βελλίδη. Πολυσέλιδη, έγκυρη, με πλούσια θεματολογία, πολλές στήλες, άρθρα, θέματα πολιτισμού και ένα γιγάντιο κύρος που ενέπνεε δημοσιογραφικό σεβασμό, ανάλογο με εκείνον που απολάμβαναν το «Βήμα» του Λαμπράκη και η «Καθημερινή» τής Βλάχου.
Σοβαρή και «βαριά» εφημερίδα, κιμπάρικη τότε, με στρατιές δημοσιογράφων, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα όπου είχε γραφεία, στο Σύνταγμα, με είσοδο από τη στοά που ενώνει τη Φιλελλήνων με τη Μητροπόλεως. Όντας πιτσιρίκος, δούλευα «παιδί γραφείου» στην «Εστία» και ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου ήταν να μεταφέρω την ύλη ενός στελέχους τής εφημερίδας μας, του αρχισυντάκτη Χρήστου Αγελομάτη (που συνεργαζόταν με τη «Μακεδονία»), από την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπου τα τότε γραφεία της «Εστίας» (Ανθίμου Γαζή), στο Σύνταγμα. Έμπαινα καθημερινά στα γραφεία της θεσσαλονικιώτικης αρχόντισσας, μύριζα δημοσιογραφικό αιθέρα που τον χρειάζονταν τα παιδικά δημοσιογραφικά μου οράματα, έπαιρνα και δυο φύλλα – ένα για τον Αγγελομάτη και ένα για εμένα, που το ξεκοκάλιζα.
Η «Μακεδονία» κυκλοφορούσε και στην Αθήνα αλλά, φυσικά, η μεγάλη κυκλοφορία της, το βασίλειό της, εκτεινόταν από την οριογραμμή τής Λάρισας και πάνω. Δηλαδή από εκεί που σβήνει το κύμα του αθηναϊκού Τύπου και αρχίζει το αντιμάμαλο τού θεσσαλονικιώτικου για να φτάσει ώς τον Λευκό Πύργο και ακόμα πιο πέρα. Στη Βόρεια Ελλάδα η «Μακεδονία» πουλούσε περισσότερα φύλλα από όσα διέθεταν στον ίδιο χώρο, τον βορειοελλαδίτικο, όλες μαζί οι εφημερίδες της πρωτεύουσας – απογευματινές και πρωινές.
Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του '70, νεαρός όντας, ταξίδεψα πρωί με το λεωφορείο από τη Θεσσαλονίκη στο Κιλκίς. Η εικόνα θα μου μείνει αλησμόνητη. Το 80% των επιβατών είχαν σκυμμένα κεφάλια πάνω από τις σελίδες τής «Μακεδονίας» – κάτι σαν τα σκυμμένα κεφάλια στις οθόνες των τάμπλετ και των κινητών που βλέπουμε σήμερα...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί και η «Μακεδονία» μαστίζεται από την κρίση που ξεριζώνει τον Τύπο. Χρωστάει μισθούς ενός χρόνου στους εργαζόμενους, ενώ πότε κυκλοφορεί και πότε εξαφανίζεται από τα περίπτερα, όπως γίνεται –πάλι!– αυτές τις μέρες. Συμβαίνουν, δηλαδή, πράγματα που παραπέμπουν σε ρόγχο.
Και μην πει κανείς τι μας μέλει εμάς για μια ιστορική εφημερίδα. Θα είναι σαν να λέει κάποιος που βρίσκεται σε έρημο τι με μέλει για την πηγή. Μόνο αν στερέψει θα καταλάβει την αξία τού νερού.
Διον. Βραϊμάκης
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.