Αν υπάρχει Αντάμωση, θα ανταμώσουμε και θα τα ξαναπούμε
Από το πρωί της Κυριακής προστέθηκε για το υπόλοιπο της ζωής μας μια ακόμα οδυνηρή ανάμνηση, μια νέα απουσία που πληγώνει, πλάι στις πολλές άλλες, συγγενών, φίλων, συναδέλφων, γνωστών. Φτάσαμε σε έναν ακόμα τερματισμό, σε ένα τέλος: στο τέλος της ζωής του Γιώργου! Και από το πικρό τέλος κάναμε βαθιά κατάδυση στις μνήμες της αισιόδοξης αρχής. Τότε που γνωριστήκαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τέλη δεκαετίας του '70:
Νέοι! Συναρπαστικά νέοι!
Δυναμικοί!
Πλούσιοι σε αντοχές!
Ζάμπλουτοι σε όρεξη!
Φτωχοί σε λεφτά!
Έναν χρόνο πριν με καλέσουν ο Γιώργος Βογιατζίδης και ο Γιάννης Λάβδας για να συνεργαστούμε, είχε κυκλοφορήσει μια νέα εβδομαδιαία ειδική αθλητική εφημερίδα –η δική τους– με έμφαση στο ποδοσφαιρικά προγνωστικά. Ήταν τόλμημα! Μια κίνηση με πολύ περίσσευμα άγνοιας κινδύνου. Μια παρέα φίλων (που τότε δεν τους γνώριζα) είχε γυρίσει ανάποδα τις τσέπες των παντελονιών, μάζεψε ό,τι βρήκε στο βάθος τους κι έβγαλε το 1-2-Χ. Αποκοτιά! Ένα άλμα στο κενό με την ελπίδα ότι θα προσγειώνονταν σε εκδοτική βλάστηση. Άλμα στο κενό ήταν και η έκδοση της Live Sport, αλλά πάλι πέτυχε!
Όταν πήγα και φορτώθηκα τις δημοσιογραφικές ευθύνες τής έκδοσης πλάι στον Γιώργο και στον Γιάννη, η εφημερίδα βρισκόταν εν πτήσει. Όχι ανόδου, αλλά του άλματος στο κενό που συνεχιζόταν. Όμως, μόλις είχε αρχίσει μια συνεργασία που (ποιος το 'ξερε τότε;) θα κρατούσε χωρίς διακοπή κοντά τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν σαν ριπή ανέμου, σαν αστραπή. Μια συνεργασία άλλοτε στενή, με ξενύχτια, αγωνίες, πολύ τρέξιμο, κι άλλοτε πιο χαλαρή, παράλληλα με κάτι άλλο που έκανα στον δημοσιογραφικό χώρο, αλλά πάντα σταθερή.
Τώρα που ο Γιώργος έφυγε, με κατακλύζουν οι στιγμές από το παρελθόν. Άναρχα, χωρίς σειρά, δίχως προτεραιότητα. Έρχονται στον νου τα τυπογραφεία στην Ακαδημία Πλάτωνος, μετά στη Γερανίου, ύστερα στη Λένορμαν, κατόπιν στην Επικούρου. Καταφθάνουν τα γραφεία πίσω από το υπουργείο Εμπορίου, ακολούθως στα Εξάρχεια, στη συνέχεια στο αδιέξοδο της Πατησίων, στη Σκαραμαγκά, επίσης στην Επικούρου, τέλος στον Ρέντη. Έρχονται εικόνες από την αναμονή να τελειώσει η εκτύπωση από το κυλινδρικό πιεστήριο του Θεοφανίδη στα υπόγεια του κτιρίου του Ρομάντσου, στην Αναξαγόρα, από τις συσκέψεις, από τις διαφορές, από τις επανενώσεις, από τη συνεργασία στη Live Sport.
Όλα αυτά, τα παλιά και τα νεότερα (που έμελλε να είναι πιο δυνατά, πιο κοντινά) έρχονται και κατακλύζουν τον νου μου. Ο Γιώργος προστέθηκε σε εκείνους τους απόντες που δούλεψαν σε αυτόν παραγωγικό διαχρονικά Όμιλο εφημερίδων και περιοδικών. Πρόχειρα θυμάμαι –κι ίσως να μου ξεφεύγουν κάποιες– τις παντοτινές απουσίες του Γιώργου Καστρινάκη, του Κώστα Αριδάκη, του Δημήτρη Πιτέρη, του Κώστα Αγγελόπουλου, του Κυριάκου Μπαμπάη, του Βασίλη Μαυράκη, του Γιάννη Ξενάκη (του σπουδαίου φίλου), του Θανάση Μάνθου.
Δεν έχω λόγια παρηγορητικά να πω σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στη θλίψη τής απώλειας του Γιώργου Βογιατζίδη. Τα συλλυπητήριά μου μόνο –καθόλου τυπικά, αλλά από καρδιάς, με οδύνη– στη Ρούλα, στον Γιάννο, στην Κατερίνα, στον Αργύρη και στον Γιάννη Λάβδα με τον οποίο τον συνέδεσε ένας στέρεος, δημιουργικός, συνεταιρισμός και φιλία μεγαλύτερη των σαράντα χρόνων.
Χαιρετώ τον Γιώργο με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη μακρόχρονη συνεργασία μας. Για τις ευκαιρίες που μου έδωσε. Για τον ιδρώτα που του (τους) ανταπέδωσα. Για την πρωτοβουλία να ξαναβρούμε τα «χαμένα». Για το υπέροχο διάστημα των τελευταίων χρόνων με την επανατοποθέτηση των (όχι μόνο επαγγελματικών) σχέσεων…
Αν υπάρχει Αντάμωση, θα ανταμώσουμε. Και θα τα ξαναπούμε. Ίσως είναι καλύτερα να τα λένε οι άνθρωποι μακριά από τα εγκόσμια. Αν γίνεται αυτό. Κι αν υπάρχει Επέκεινα.
Διον. Βραϊμάκης
** Το απόγευμα της Δευτέρας αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο στο κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες -παλιοί και νεότεροι.
*** Στη δεύτερη εικόνα το πρωτοσέλιδο του 1-2-Χ που πενθεί για τον εκδότη του (κυκλοφορεί το πρωί της Τρίτης). Στην κορυφή υπάρχουν λίγα λόγια του Γιάννη Λάβδα: «44 χρόνια συνοδοιπόροι, συμπολεμιστές στο ίδιο γραφείο. Χαρές, πίκρες, επιτυχίες! Οι σκηνές, οι στιγμές περνούν μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία -ένα τεράστιο ψηφιδωτό. Αμοντάριστο. Έτσι θα το αφήσω. Φυλαγμένο στη σκέψη μου. Θα σε θυμάμαι κάθε στιγμή. Αλήθεια, τι περάσαμε μαζί μισό αιώνα! Θα τα ξαναπούμε, όμως. Αντίο φίλε...»
**** Στην ίδια έκδοση, υπάρχει άρθρο του διευθυντή των αθλητικών εκδόσεων της εταιρίας, του Γιάννη Μηνδρινού, το οποίο θα αναρτηθεί αργότερα στον Harddog. Στην ίδια έκδοση φιλοξενείται και το άρθρο του Διονύση Βραϊμάκη που δημοσιεύεται πιο πάνω.
Διον. Βραϊμάκης
Από το πρωί της Κυριακής προστέθηκε για το υπόλοιπο της ζωής μας μια ακόμα οδυνηρή ανάμνηση, μια νέα απουσία που πληγώνει, πλάι στις πολλές άλλες, συγγενών, φίλων, συναδέλφων, γνωστών. Φτάσαμε σε έναν ακόμα τερματισμό, σε ένα τέλος: στο τέλος της ζωής του Γιώργου! Και από το πικρό τέλος κάναμε βαθιά κατάδυση στις μνήμες της αισιόδοξης αρχής. Τότε που γνωριστήκαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τέλη δεκαετίας του '70:
Νέοι! Συναρπαστικά νέοι!
Δυναμικοί!
Πλούσιοι σε αντοχές!
Ζάμπλουτοι σε όρεξη!
Φτωχοί σε λεφτά!
Έναν χρόνο πριν με καλέσουν ο Γιώργος Βογιατζίδης και ο Γιάννης Λάβδας για να συνεργαστούμε, είχε κυκλοφορήσει μια νέα εβδομαδιαία ειδική αθλητική εφημερίδα –η δική τους– με έμφαση στο ποδοσφαιρικά προγνωστικά. Ήταν τόλμημα! Μια κίνηση με πολύ περίσσευμα άγνοιας κινδύνου. Μια παρέα φίλων (που τότε δεν τους γνώριζα) είχε γυρίσει ανάποδα τις τσέπες των παντελονιών, μάζεψε ό,τι βρήκε στο βάθος τους κι έβγαλε το 1-2-Χ. Αποκοτιά! Ένα άλμα στο κενό με την ελπίδα ότι θα προσγειώνονταν σε εκδοτική βλάστηση. Άλμα στο κενό ήταν και η έκδοση της Live Sport, αλλά πάλι πέτυχε!
Όταν πήγα και φορτώθηκα τις δημοσιογραφικές ευθύνες τής έκδοσης πλάι στον Γιώργο και στον Γιάννη, η εφημερίδα βρισκόταν εν πτήσει. Όχι ανόδου, αλλά του άλματος στο κενό που συνεχιζόταν. Όμως, μόλις είχε αρχίσει μια συνεργασία που (ποιος το 'ξερε τότε;) θα κρατούσε χωρίς διακοπή κοντά τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν σαν ριπή ανέμου, σαν αστραπή. Μια συνεργασία άλλοτε στενή, με ξενύχτια, αγωνίες, πολύ τρέξιμο, κι άλλοτε πιο χαλαρή, παράλληλα με κάτι άλλο που έκανα στον δημοσιογραφικό χώρο, αλλά πάντα σταθερή.
Τώρα που ο Γιώργος έφυγε, με κατακλύζουν οι στιγμές από το παρελθόν. Άναρχα, χωρίς σειρά, δίχως προτεραιότητα. Έρχονται στον νου τα τυπογραφεία στην Ακαδημία Πλάτωνος, μετά στη Γερανίου, ύστερα στη Λένορμαν, κατόπιν στην Επικούρου. Καταφθάνουν τα γραφεία πίσω από το υπουργείο Εμπορίου, ακολούθως στα Εξάρχεια, στη συνέχεια στο αδιέξοδο της Πατησίων, στη Σκαραμαγκά, επίσης στην Επικούρου, τέλος στον Ρέντη. Έρχονται εικόνες από την αναμονή να τελειώσει η εκτύπωση από το κυλινδρικό πιεστήριο του Θεοφανίδη στα υπόγεια του κτιρίου του Ρομάντσου, στην Αναξαγόρα, από τις συσκέψεις, από τις διαφορές, από τις επανενώσεις, από τη συνεργασία στη Live Sport.
Όλα αυτά, τα παλιά και τα νεότερα (που έμελλε να είναι πιο δυνατά, πιο κοντινά) έρχονται και κατακλύζουν τον νου μου. Ο Γιώργος προστέθηκε σε εκείνους τους απόντες που δούλεψαν σε αυτόν παραγωγικό διαχρονικά Όμιλο εφημερίδων και περιοδικών. Πρόχειρα θυμάμαι –κι ίσως να μου ξεφεύγουν κάποιες– τις παντοτινές απουσίες του Γιώργου Καστρινάκη, του Κώστα Αριδάκη, του Δημήτρη Πιτέρη, του Κώστα Αγγελόπουλου, του Κυριάκου Μπαμπάη, του Βασίλη Μαυράκη, του Γιάννη Ξενάκη (του σπουδαίου φίλου), του Θανάση Μάνθου.
Δεν έχω λόγια παρηγορητικά να πω σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στη θλίψη τής απώλειας του Γιώργου Βογιατζίδη. Τα συλλυπητήριά μου μόνο –καθόλου τυπικά, αλλά από καρδιάς, με οδύνη– στη Ρούλα, στον Γιάννο, στην Κατερίνα, στον Αργύρη και στον Γιάννη Λάβδα με τον οποίο τον συνέδεσε ένας στέρεος, δημιουργικός, συνεταιρισμός και φιλία μεγαλύτερη των σαράντα χρόνων.
Χαιρετώ τον Γιώργο με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη μακρόχρονη συνεργασία μας. Για τις ευκαιρίες που μου έδωσε. Για τον ιδρώτα που του (τους) ανταπέδωσα. Για την πρωτοβουλία να ξαναβρούμε τα «χαμένα». Για το υπέροχο διάστημα των τελευταίων χρόνων με την επανατοποθέτηση των (όχι μόνο επαγγελματικών) σχέσεων…
Αν υπάρχει Αντάμωση, θα ανταμώσουμε. Και θα τα ξαναπούμε. Ίσως είναι καλύτερα να τα λένε οι άνθρωποι μακριά από τα εγκόσμια. Αν γίνεται αυτό. Κι αν υπάρχει Επέκεινα.
Διον. Βραϊμάκης
** Το απόγευμα της Δευτέρας αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο στο κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες -παλιοί και νεότεροι.
*** Στη δεύτερη εικόνα το πρωτοσέλιδο του 1-2-Χ που πενθεί για τον εκδότη του (κυκλοφορεί το πρωί της Τρίτης). Στην κορυφή υπάρχουν λίγα λόγια του Γιάννη Λάβδα: «44 χρόνια συνοδοιπόροι, συμπολεμιστές στο ίδιο γραφείο. Χαρές, πίκρες, επιτυχίες! Οι σκηνές, οι στιγμές περνούν μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία -ένα τεράστιο ψηφιδωτό. Αμοντάριστο. Έτσι θα το αφήσω. Φυλαγμένο στη σκέψη μου. Θα σε θυμάμαι κάθε στιγμή. Αλήθεια, τι περάσαμε μαζί μισό αιώνα! Θα τα ξαναπούμε, όμως. Αντίο φίλε...»
**** Στην ίδια έκδοση, υπάρχει άρθρο του διευθυντή των αθλητικών εκδόσεων της εταιρίας, του Γιάννη Μηνδρινού, το οποίο θα αναρτηθεί αργότερα στον Harddog. Στην ίδια έκδοση φιλοξενείται και το άρθρο του Διονύση Βραϊμάκη που δημοσιεύεται πιο πάνω.
Διον. Βραϊμάκης
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.