Αν είσαι άνθρωπος, δε μπορείς να είσαι εύκολα δημοσιογράφος –και αντίστροφα

Στην εποχή μας, η δημοσιογραφία έχει συρρικνωθεί. Τα social media την έχουν καταστήσει αχρείαστη. Απλώς αρνείται να το παραδεχτεί, έχει ισχυρούς μηχανισμούς και πουλάει καλά τον εαυτό της.
Το 70% της ειδησεογραφίας αυτές τις δύο μέρες, ήταν βγαλμένο από τα social media. Στις ιστοσελίδες δε, ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό, αν προσθέσουμε και τα αποσπάσματα των εκπομπών. Ειδικά η δημοσιογραφία στις ιστοσελίδες, είναι η θνησιγενέστερη όλων.
Η ανάγκη της επιβίωσης είναι τέτοια, ώστε όταν βρίσκεται κανείς καθημερινά κοντά στην αποδοχή της ασημαντότητας του, επιστρατεύει όσα μέσα διαθέτει.
Ξαφνικά, η δημοσιογραφία έχει γίνει εποχή storytelling. Να βρούμε την καλή οπτική, να δώσουμε τόνωση στον δράμα, να πούμε μια ιστορία που θα συγκινήσει, ακόμα κι αν χρειαστεί να την επινοήσουμε.
Αντιλαμβάνεται κανείς πως, αυτοί που ψάχνουν να επινοήσουν, βρήκαν πρόσφορο έδαφος με αυτή την τραγωδία.
Κι η δημοσιογραφία στις μέρες μας έχει περισσότερα χαρακτηριστικά πολέμου αρπακτικών. Σε έναν τέτοιο πόλεμο, όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο αφήνεις πίσω τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά σου. Αν είσαι άνθρωπος, δε μπορείς να είσαι εύκολα δημοσιογράφος και τούμπαλιν.
Ο Γιώργος Λιάγκας ρώτησε πόσο γρήγορα καίγονται οι άνθρωποι στους 1.300 βαθμούς Κελσίου. Αχρείαστη ερώτηση. Στην περίπτωσή του ξέρουμε τι εξυπηρετούσε.
Πέραν όλων των άλλων, δε βρίσκεται και εύκολα η ενσυναίσθηση. Ο Λιάγκας το έχει γυρίσει φέτος στο κουτσελινικό-τατιανικό στυλ για να αντέξει στην τηλεθέαση. Η Τατιάνα και η Κουτσελίνη είναι οι μετρ. Και στις υπόλοιπες εκπομπές, ψυχαγωγικές και ενημερωτικές, ακολουθούν τα ίδια χνάρια.
Έτσι είναι η δημοσιογραφία. Ένας εθισμός άκριτος. Θα ρωτήσεις ανθρώπους που τρέχουν να γλιτώσουν το βιος τους από πυρκαγιές και θα ακούσεις ένα «σταμάτα να ρωτάς μαλακίες». Και δεν θα έχεις καταλάβει τι ρώτησες τελικά, ούτε πόσο λάθος ήταν αυτό που ρώτησες.