(Σωτήρης Μήλιος, sdna.gr, απόσπασμα)
Πήγα την πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή εκτός συνόρων το φθινόπωρο του 2006. Δεν ήμουν μικρός, ήμουν όμως μικρός στην δουλειά. «Νεούδι». «Ψαράς».
Ήταν η εποχή των παχέων αγελάδων του ελληνικού Τύπου με καμιά δεκαριά ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες και αμέτρητες πολιτικές με αξιόλογα αθλητικά τμήματα. Τα σάιτ ήταν ακόμα σε εμβρυακό, ανιχνευτικό επίπεδο, δεν είχαν μπει για τα καλά στο κόλπο.
Για να ξεχωρίσεις έπρεπε να βρεις, να φέρεις, να γράψεις, να παρουσιάσεις κάτι ξεχωριστό. Κάτι διαφορετικό. Κάπως έτσι ήταν και οι εντολές που είχα: «Πήγαινε φέρε μας κάτι»!
Τι; Οτιδήποτε. «Στύψε το μυαλό σου και βρες. Γι’ αυτό σε στέλνουμε».
Γαλλομαθής γαρ, ταξίδεψα στο Λιλ για να φέρω κάτι πριν από την αναμέτρηση με την ΑΕΚ για τους ομίλους Champions League.
Εκεί έπαιζε ο Στάθης Ταυλαρίδης, ένα εξαιρετικό παιδί, από τους λίγους
Έμοιαζε ευκολάκι. Τι στο καλό; Θα σεβόταν τα χιλιόμετρα που έκανα, θα μου έλεγε δυο κουβέντες, τα υπόλοιπα θα τα έβρισκα στην πορεία.
Ο Στάθης ήταν απίθανα συνεργάσιμος. Μιλήσαμε, βγήκαμε, με πήγε, με έφερε, φάγαμε, ήπιαμε καφέ, μόνο που υπήρχε… ένα μικρό θεματάκι. Είχε αποφασίσει να μην μιλήσει σε κανένα ελληνικό Μέσο, πριν από την ιδιαίτερη συνθήκη, το παιχνίδι απέναντι σε ελληνική ομάδα.
Μπίνγκο!
Με μιας, έχασα το μοναδικό σίγουρο και πιασάρικο θέμα που είχα. Έπρεπε να βρω κάτι άλλο. Κινδύνευα να ξεφτιλιστώ, να μην έχω τίποτα.
Πήγα στα γραφεία των δύο τοπικών εφημερίδων, της Voix du Nord και της Nord Ecalire, ψάχνοντας ειδήσεις, παρασκήνια, ρεπορτάζ, τηλέφωνα, γνωριμίες, επαφές, άκρες, οτιδήποτε.
Μου είπαν ελάχιστα πράγματα που δεν γνώριζα ήδη για την ομάδα που κάλυπταν! Αντί να μου δώσουν αυτοί τηλέφωνα Γάλλων παικτών, τους έδωσα εγώ!
Δεν τα ήθελαν. Δεν τα χρειάζονταν. Δεν είχαν προσωπικές σχέσεις με παίκτες, προπονητές ή παράγοντες. Το ρεπορτάζ τους ήταν μερικά δελτία τύπου και ό,τι μάθαιναν από τις συνεντεύξεις τύπου και τις ερωτήσεις που έκαναν. Δεν έγραφαν καθημερινό κομμάτι για την ομάδα που κάλυπταν, παρά μόνο μία προαναγγελία, το εβδομαδιαίο παιχνίδι της, μία συνέντευξη τύπου και αν προέκυπτε κάτι έκτακτο! Ζωάρα!
Πήγα για αντλήσω πληροφορίες και έφυγα με δύο προτάσεις στα χέρια για να γίνω ο Έλληνας ανταποκριτής των Μέσων τους! Και πάλι όμως δεν είχα κανένα θέμα για να παρουσιάσω στην εφημερίδα.
Έστυψα το μυαλό μου για να βρω λύσεις. Ικέτευσα και μπήκα κρυφά στην προπόνηση της Λιλ, μίλησα, φωτογραφήθηκα σχεδόν με όλους, γύρισα όλη την πόλη με τα πόδια, έβγαλα θέματα πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο της πόλης, σε μπουτίκ, σε εστιατόρια, σε εκκλησίες, όπου μου ερχόταν.
Δεν είχα πρώτο θέμα, αλλά είχα κάτι. Έψαξα και βρήκα, γέμισα φύλλα τριών ημερών. Εμφάνισα κάτι, από το τίποτα, σε μία εποχή που όταν έφευγες αποστολή έξω ήσουν εσύ και το τηλέφωνο σου. Ούτε google maps δεν υπήρχε, ούτε καν social media.
Ήταν η πρώτη μου μεγάλη απομυθοποίηση των… έξω δημοσιογράφων.
Ο μέσος Έλληνας αθλητικός δημοσιογράφος της εποχής μιλούσε καθημερινά με πρόεδρο, αντιπρόεδρο, μέλη του Δ.Σ., παίκτες, προπονητές, φροντιστές, μασέρ και οποιονδήποτε άλλο μπορούσε να του δώσει κάτι, για να γράψει την επόμενη ημέρα 50-100 λέξεις ρεπορτάζ. Ήξερε γλώσσες, είχε πτυχία, είχε γενικές γνώσεις, επίπεδο, μπορούσε να σταθεί παντού.
Ζώντας σε μία δύσκολη χώρα είχε αναπτύξει την καπατσοσύνη του, την ικανότητα να βρίσκει λύσεις σε πραγματικό χρόνο, στα προβλήματα που προέκυπταν. Είχε άγνοια κινδύνου, θάρρος, θράσος, γνώσεις, άποψη, είχε σκληραγωγηθεί δημοσιογραφικά στις πιο δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες ανταγωνισμού.
Πολλά Μέσα υπέκυψαν και έγιναν άτυπα γραφεία Τύπου, οι μεταγραφές από τα γραφεία (των εφημερίδων) στα γραφεία των (ομάδων ή των κομμάτων) έγιναν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, η διαφορά ανάμεσα στην δημοσιογραφία και την αυτοαναφορικότητα άρχισε να γίνεται δυσδιάκριτη, η ελευθερία του τύπου άρχισε να συνθλίβεται, όπως σφίγγει η μέγγενη. Οι θύλακες αντίστασης ήταν λίγοι, αδύναμοι και δακτυλοδεικτούμενοι. Η διάβρωση είχε επιτευχθεί. Μπορεί να ήταν έτσι και παλιότερα. Δεν ξέρω. Δεν νομίζω πάντως.
Σταδιακά πίσω από την ταμπέλα του δημοσιογράφου «τσουβαλιάστηκαν» όλες οι ειδικότητες: Παρουσιαστές, ρεπόρτερ, περφόρμερ, άνκορμεν, ερευνητές, γραφιάδες, μπλόγκερ, συντάκτες ροής / υποδοχής, ραδιοφωνατζήδες, τηλεοπτικοί, αρθρογράφοι έγιναν όλα ένα στην λαϊκή συνείδηση. Ένας (άδικος) αχταρμάς {...}
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου στο sdna.gr. Τίτλος του: «Γιατί ο κόσμος δεν συμπαθεί (sic) τους δημοσιογράφους;»
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.