Κι άκουσα ακόμα ένα ηλικιωμένο κύριο να διηγείται ότι μπήκε στο τρένο και δεν ήξερε καν πώς λεγόταν η πόλη που κατέληξε. Και ότι κοιμήθηκε στο σπίτι ενός συχωριανού που ΤΥΧΑΙΑ βρήκε στο δρόμο του και πως την πρώτη μέρα που έπρεπε να δουλέψει στο εργοστάσιο (μικρό παιδί αυτός, που ο κόσμος του όλος ήταν ένα χέρσο χωράφι στο χωριό) είχε χιονίσει τόσο που έχασε το δρόμο: ούτε να φτάσει στη δουλειά μπορούσε ούτε να γυρίσει στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν. Απόγνωση!
Ήταν μια εκπομπή με πετρωμένους στο χρόνο σπαραγμούς. Που αυτόματα γίνονταν αναγωγή στη σημερινή Ελλάδα που διολισθαίνει, εδώ και μια τριετία, προς τον μαζικό μεταπολεμικό ξενιτεμό του έθνους – στη Μεγάλη Έξοδο. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι θα σηκωθεί ο Στέλιος από την αιωνιότητά του και θα τραγουδήσει «Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα, η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω».
** Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 25 Σεπτεμβρίου 2012 και παραμένει πάντα επίκαιρο –ιδιαίτερα τούτες της μέρες με τους Δυστυχισμένους της Γης, που προσπαθώντας για μια καλύτερη ζωή, χάνουν τη ζωή τους. Θα το βρείτε εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.