Οι εχθροί τού ποδοσφαίρου δεν βρίσκονται στο γρασίδι του γηπέδου. Τουλάχιστον δεν βρίσκονται πλέον. Το ποδόσφαιρο έχει απομακρυνθεί αιώνες από τις ομαδικές συρράξεις στον αγωνιστικό χώρο –τότε που πολύ συχνά, αν όχι κάθε Κυριακή σε κάποιο παιχνίδι, ποδοσφαιριστές γρονθοκοπούνταν, κυνηγιόντουσαν για να δαρθούν, βρίζονταν, έσχιζαν φανέλες, ακόμα και… έβαζαν χέρι ο ένας στα οπίσθια ή στα απόκρυφα του άλλου –γιατί έχει συμβεί και αυτό.
Η λήξη του σαββατιάτικου αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν δυνατή απόδειξη αυτής της βεβαιότητας: ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν να χωρίσουν μόνο γκολ, βαθμούς, προκρίσεις και αποκλεισμούς. Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ ήρθε στη Αθήνα κουβαλώντας στην πλάτη το βάρος ενός εγκλήματος που έκαναν οπαδοί της. Ήταν μισητή και αποτρόπαια –φάνηκε από τα γιουχαΐσματα που έφτασαν ως… την Ομόνοια. Και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ είχαν απέναντί τους παίκτες που τους υποστήριζαν, ανάμεσα στους πολλούς, και ναζιστές δολοφόνοι. Καμιά σημασία όλα αυτά όταν όλοι πάτησαν στον αγωνιστικό χώρο. Ένταση και αγωνιστικότητα στη διάρκεια του αγώνα υπήρχε, πνεύμα εκδίκησης όχι.
Η πρόκριση κρίθηκε στα τελευταία λεπτά, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, με δραματικό τρόπο (από 0-2 για την ΑΕΚ, 2-2 στις καθυστερήσεις) που ανέβαζε τους παλμούς και έσπαγε τα πιεσόμετρα. Αλλά αμέσως μετά τη λήξη ήρθε η φιλική προσέγγιση το ποδοσφαιριστών που είχαν χύσεις τον ιδρώτα τους και καταθέσει την ψυχή τους: χειραψίες μεταξύ αντιπάλων, σύντομες συνομιλίες, πιθανόν και ευχές αλλήλων για τη συνέχεια.
Οι εχθροί του ποδοσφαίρου δεν βρίσκονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκονται στις οργανώσεις, στις σφηκοφωλιές της βίας, σε μια μερίδα οργανωμένων και στη διεστραμμένη ψυχοπάθειά τους.
Αυτοί είναι οι εχθροί. Αυτοί και κάποιοι παράγοντες –περασμένων δεκαετιών και τωρινών χρόνων– που με τις πράξεις και τα λόγια τους πριμοδοτούν τη βία. Και ύστερα την εξορκίζουν, για τα μάτια τού κόσμου και της εξουσίας.
Η λήξη του σαββατιάτικου αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν δυνατή απόδειξη αυτής της βεβαιότητας: ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν να χωρίσουν μόνο γκολ, βαθμούς, προκρίσεις και αποκλεισμούς. Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ ήρθε στη Αθήνα κουβαλώντας στην πλάτη το βάρος ενός εγκλήματος που έκαναν οπαδοί της. Ήταν μισητή και αποτρόπαια –φάνηκε από τα γιουχαΐσματα που έφτασαν ως… την Ομόνοια. Και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ είχαν απέναντί τους παίκτες που τους υποστήριζαν, ανάμεσα στους πολλούς, και ναζιστές δολοφόνοι. Καμιά σημασία όλα αυτά όταν όλοι πάτησαν στον αγωνιστικό χώρο. Ένταση και αγωνιστικότητα στη διάρκεια του αγώνα υπήρχε, πνεύμα εκδίκησης όχι.
Η πρόκριση κρίθηκε στα τελευταία λεπτά, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, με δραματικό τρόπο (από 0-2 για την ΑΕΚ, 2-2 στις καθυστερήσεις) που ανέβαζε τους παλμούς και έσπαγε τα πιεσόμετρα. Αλλά αμέσως μετά τη λήξη ήρθε η φιλική προσέγγιση το ποδοσφαιριστών που είχαν χύσεις τον ιδρώτα τους και καταθέσει την ψυχή τους: χειραψίες μεταξύ αντιπάλων, σύντομες συνομιλίες, πιθανόν και ευχές αλλήλων για τη συνέχεια.
Οι εχθροί του ποδοσφαίρου δεν βρίσκονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκονται στις οργανώσεις, στις σφηκοφωλιές της βίας, σε μια μερίδα οργανωμένων και στη διεστραμμένη ψυχοπάθειά τους.
Αυτοί είναι οι εχθροί. Αυτοί και κάποιοι παράγοντες –περασμένων δεκαετιών και τωρινών χρόνων– που με τις πράξεις και τα λόγια τους πριμοδοτούν τη βία. Και ύστερα την εξορκίζουν, για τα μάτια τού κόσμου και της εξουσίας.
Υ.Γ.: Η συμπεριφορά τού κόσμου, χωρίς καπνογόνα, δίχως πανό μίσους, χωρίς λέιζερ, έδειξε ότι οι ΠΑΕ (και οι ΚΑΕ αν θέλετε) μπορούν να έχουν μια δημιουργική «συνομιλία» με το κοινό τους. Και να του δείξουν τη σωστή κατεύθυνση. Με ειρηνικό τρόπο. Περιμένουμε να το ξαναδούμε αυτό, όχι μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.