Το κτίσιμο είναι δύσκολη δουλειά· το γκρέμισμα δυσκολότερη αν παλεύεις με παλιά εργαλεία. Στον Σύριζα χρησιμοποίησαν για την κατεδάφιση μια καινοτόμο μέθοδο: την παράνοια. Είναι αδιανόητο το πώς αυτό το κόμμα, που έδωσε κάποια στιγμή προοπτική για μια ευρύτερη και κυβερνητική Αριστερά, ηγήθηκε του τόπου και έβαλε πλάτη για να ξεπεραστούν σοβαρά προβλήματα, βρέθηκε σε «χρόνο μηδέν» από τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα σε εκείνα ενός ανθρώπου που περνούσε από την Ελλάδα για διακοπές και σκέφτηκε (μόνος;) «δεν βάζω υποψηφιότητα για αρχηγός;» Έβαλε, λοιπόν, σάρωσε στις ενδοκομματικές εκλογές και μετά τα σάρωσε όλα.
Και έτσι φεύγουν μαζικά βουλευτές, ευρωβουλευτές, στελέχη, νεολαίοι, μέλη Οργάνων και πιο πολύ φεύγει κόσμος –πολύς κόσμος.
Πώς το πέτυχαν όλο αυτό στον Σύριζα –και όχι μόνο, και αποκλειστικά, ο Κασσελάκης; Πώς έφτασαν στο κατόρθωμα της καταστροφής, στον άθλο της ισοπέδωσης, στη διαλυτική έκρηξη;
Μετά από όλο αυτό, τουλάχιστον θα περίμενε κάποιος κάτι αν εκείνοι που έμειναν ήταν μια γροθιά γύρω από τον αρχηγό, πίστευαν στις ηγετικές του ικανότητες και δεν ενοχλούνταν από τις αλλεπάλληλες διολισθήσεις του. Αλλά δεν έγινε αυτό. Το σχόλιο Ραγκούση (που δεν είναι αντι-προεδρικός) στα περί «επιστροφής στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα» δείχνει τη χαλαρότητα των αρμών πέριξ του προέδρου. Και το ίδιο δείχνει η κριτική που άσκησε χθες ο Τεμπονέρας στη συνεδρίαση του Π.Γ.
Ο Σύριζα μοιάζει πλέον άδειος και λες πως παίζεται η τελευταία σκηνή του δράματος. Σαν και εκείνη στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, όταν όλη η ξεπεσμένη, άλλοτε ισχυρή οικογένεια, αποχωρεί από το κτήμα και το αρχοντικό που έχει πουληθεί και αλλάζει μορφή. Στο σπίτι μένει μόνο ο πιστός γέρο-υπηρέτης, ο Φιρς. Τον αφήνουν ξεχασμένο και κλειδωμένο στα άδεια δωμάτια. Απ’ έξω ακούγεται ο ήχος του τσεκουριού που κόβει τις βυσσινιές…
Στην περίπτωση του Σύριζα δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο ξεχασμένος και κλειδωμένος Φιρς. Ο οποίος –έχει σημασία αυτό στην αλληγορία– ήταν κουφός…
Και έτσι φεύγουν μαζικά βουλευτές, ευρωβουλευτές, στελέχη, νεολαίοι, μέλη Οργάνων και πιο πολύ φεύγει κόσμος –πολύς κόσμος.
Πώς το πέτυχαν όλο αυτό στον Σύριζα –και όχι μόνο, και αποκλειστικά, ο Κασσελάκης; Πώς έφτασαν στο κατόρθωμα της καταστροφής, στον άθλο της ισοπέδωσης, στη διαλυτική έκρηξη;
Μετά από όλο αυτό, τουλάχιστον θα περίμενε κάποιος κάτι αν εκείνοι που έμειναν ήταν μια γροθιά γύρω από τον αρχηγό, πίστευαν στις ηγετικές του ικανότητες και δεν ενοχλούνταν από τις αλλεπάλληλες διολισθήσεις του. Αλλά δεν έγινε αυτό. Το σχόλιο Ραγκούση (που δεν είναι αντι-προεδρικός) στα περί «επιστροφής στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα» δείχνει τη χαλαρότητα των αρμών πέριξ του προέδρου. Και το ίδιο δείχνει η κριτική που άσκησε χθες ο Τεμπονέρας στη συνεδρίαση του Π.Γ.
Ο Σύριζα μοιάζει πλέον άδειος και λες πως παίζεται η τελευταία σκηνή του δράματος. Σαν και εκείνη στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, όταν όλη η ξεπεσμένη, άλλοτε ισχυρή οικογένεια, αποχωρεί από το κτήμα και το αρχοντικό που έχει πουληθεί και αλλάζει μορφή. Στο σπίτι μένει μόνο ο πιστός γέρο-υπηρέτης, ο Φιρς. Τον αφήνουν ξεχασμένο και κλειδωμένο στα άδεια δωμάτια. Απ’ έξω ακούγεται ο ήχος του τσεκουριού που κόβει τις βυσσινιές…
Στην περίπτωση του Σύριζα δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο ξεχασμένος και κλειδωμένος Φιρς. Ο οποίος –έχει σημασία αυτό στην αλληγορία– ήταν κουφός…
ΥΓ.: Ο Τσέχωφ έγραψε τον Βυσσινόκηπο για κωμωδία. Η μοίρα του έργου του ήταν διαφορετική. Ανεβαίνει ως δράμα…
@@@@@
harddog.sport@gmail
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.