Δεν θα κρύψω ποτέ ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι στη δική μου ταπεινή ιεραρχία ένα από τα πρόσωπα του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση από τότε
που τον γνώρισα με το τεράστιο 10 στην πλάτη ως δεκάρι του Ηρακλή και στη συνέχεια ως προπονητή, τότε που ο συγχωρεμένος αποδυτηριάκιας Κώστας Καίσαρης είχε γράψει το αμίμητο ότι… «σε κάθε ματς γερνάει δέκα χρόνια». Κάτι που ο ίδιος μου το είχε παραδεχθεί μερικά χρόνια αργότερα, όταν έχτιζε πετραδάκι-πετραδάκι το προπονητικό του όνομα στον ΑΠΟΕΛ της Κύπρου, πριν έρθει η μεγάλη πορεία μέχρι τους 8 του Champions League.Έκτοτε τον αναζητούσα πάντα είτε ως δημοσιογράφος, είτε ως… αντίπαλος γιατί η συνύπαρξη με έναν τόσο απλό και αυθεντικό άνθρωπο του ποδοσφαίρου, με τα δικά του κουσούρια, όπως όλοι μας, ήταν πάντα απολαυστική. Δεν γνωρίζω πως είναι η συνεργασία μαζί του, δεν μου δείχνει από τους εύκολους ανθρώπους στη συνεργασία, αλλά σε κάθε περίπτωση η εκτίμησή μου στο πρόσωπό του δεν κλονίστηκε ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
**Απόσπασμα από άρθρο του Ανδρέα Δημάτου στο gazzetta.gr. Ολόκληρο εδώ/
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.