Εκτός αν εμείς, οι (αν)άξιοι κληρονόμοι της γης που αφήσαμε, προτιμούμε να τα δούμε όλα γκρεμίδια, από το να τα ζουν, να τα εκμεταλλεύονται και να τα αξιοποιούν αλλοδαποί
Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα εκατομμύρια στρέμματα αγροτικής γης που μένουν ανεκμετάλλευτα. Ακόμη και σε περιοχές που θεωρούνται πλούσιες σε παραγωγική δραστηριότητα, όπως η Κρήτη, ολόκληρες εκτάσεις ρημάζουν αναξιοποίητες. Με το κράτος να μην έχει ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με την περιφέρεια, με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να μας προετοιμάζουν για δουλειές «γραφείου» (και delivery), με την άγνοια, τον φόβο ή και την οκνηρία, που οι της πόλης έχουμε αναπτύξει απέναντι στη φύση και τα φαινόμενά της, η μοίρα των χωριών μας, όπως και η εικόνα τους, δύσκολα θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Θα πρέπει να συμβεί κάτι πολύ καλό ή κάτι πολύ κακό, για να μας διώξει από τα τριάρια μας και να μας στείλει πίσω, στο σπίτι στο χωριό, να το ανοίξουμε, να το καθαρίσουμε, να το φέρουμε στην κατάσταση που θα μπορεί να φιλοξενήσει τα δικά μας παιδιά και εγγόνια.
Έφυγαν και οι Αλβανοί, αυτοί που με τις ανάγκες και τις ικανότητές τους κράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες ζωντανό ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής περιφέρειας. Άλλοι πρόκοψαν και από εργάτες έγιναν εργοδότες, κάποιοι δεν άντεξαν την οικονομική κρίση και κίνησαν για αλλού, πολλοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους με αρκετές οικονομίες και τη διάθεση να συμβάλουν στη δική της ανάπτυξη. Ήταν μια κάποια λύση οι Αλβανοί εργάτες, που δεν την περιμέναμε, που στην αρχή τη φοβηθήκαμε και την πολεμήσαμε, αλλά, έστω και δεκαετίες μετά, αναγνωρίσαμε.
Βλέποντας σήμερα, από τη μία, χωριά και χωράφια να αφήνονται στη φθορά του χρόνου και, από την άλλη, δεκάδες χιλιάδες μετανάστες να στοιβάζονται στα στρατόπεδα της ντροπής, δεν γίνεται να μη σκεφτείς ότι, υπό όρους και με σωστό σχεδιασμό, οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν από «πρόβλημα» να γίνουν «λύση». Ναι, το θέμα είναι δύσκολο ακόμη και για συζήτηση. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Εκτός αν εμείς, οι (αν)άξιοι κληρονόμοι της γης που αφήσαμε, προτιμούμε να τα δούμε όλα γκρεμίδια, από το να τα ζουν, να τα εκμεταλλεύονται και να τα αξιοποιούν αλλοδαποί, αλλόχρωμοι και (όχι πάντα) αλλόθρησκοι, προς όφελος δικό τους, δικό μας, των χωριών μας και της χώρας…
**Απόσπασμα από άρθρο του Στέλιου Σοφιανού, που δημοσιεύεται στο protagon.gr με τίτλο «Το σπίτι στο χωριό και μια δύσκολη συζήτηση». Ολόκληρο εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.