Απορρύπανε τον χώρο από τα σκουπίδια (κυριολεκτικά επί σκηνής), τις βωμολοχίες και τους εξωφρενικούς πειραματισμούς παραστάσεων που προηγήθηκαν
Το να θεατρίζεσαι στην Επίδαυρο είναι πράξη αναζωογόνησης ψυχής, ανεξάρτητα από την παράσταση. Και υπάρχουν λόγοι για αυτό. Είναι η διαδρομή προς το θεατρικό λίκνο τής αρχαιότητας, είναι ο ευρύτερος χώρος που περιβάλλει το αργολικό θέατρο, είναι το ίδιο το θέατρο –το φορτισμένο με το παρελθόν όχι μόνο των αρχαίων χρόνων, αλλά και των πρόσφατων δεκαετιών. Γιατί εκεί σκηνοθέτησε ο πελώριος Κουν, σκηνογράφησε ο τεράστιος Τσαρούχης, σύνθεσαν μουσικά οι κορυφαίοι Θοδωράκης, Χατζιδάκις και άλλες μορφές της μουσικής τέχνης, έπαιξαν όλοι αυτοί που τους αποκαλούμε «ιερά τέρατα» της υποκριτικής. Είναι δεκάδες, εκατοντάδες αν συμπεριλάβουμε και τους σπουδαίους των νεότερων γενεών που τιμήθηκαν με τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ και το τίμησαν με τις ερμηνείες τους.
Στην Επίδαυρο ευφραίνεσαι, έτσι και αλλιώς μόνο από τον χώρο:
-είτε σε εκνευρίζει η Κιτσοπούλου με τον κακοποιημένο Αριστοφάνη,
-είτε πέφτεις πάνω στα 200 και πλέον λεπτά της Μήδειας του Κάστορφ και ψάχνεις διάδρομο για να φύγεις,
-είτε απολαμβάνεις τον υπέροχο Καταλειφό στον Οιδίποδα επί Κολωνώ.
Ο τελευταίος, στην πρώτη επιδαύρεια εμφάνιση στην καριέρα του, το βράδυ τής Παρασκευής, ανέβηκε ένα σκαλοπάτι προς τους μεγάλους αλλοτινών εποχών τού Θεάτρου και είναι βέβαιο ότι στον τελικό απολογισμό θα βρεθεί κοντά τους. Όπως είναι βέβαιο ότι τον περιμένει ένα βάθρο πλάι στους αξέχαστους σπουδαίους τών παραστατικών τεχνών.
Η πρώτη γνωριμία με την τέχνη του Καταλειφού
Είχα προσωπικά την τύχη να παρακολουθήσω την αρχή της γεμάτης ποιότητα, συνέπεια και σεβασμό στην Τέχνη, διαδρομή του Δημήτρη Καραλειφού. Ήταν στις απολυτήριες εξετάσεις της Σχολής Κατσέλη, πριν μερικές δεκαετίες. Η Επιτροπή των εξετάσεων και οι λίγοι θεατές που παρευρέθηκαμε μείναμε κατάπληκτοι από την ερμηνεία του σε μια σκηνή του ιψενικού Πέερ Γκιντ, με επίσης καταπληκτική την παρτενέρ του στον ρόλο της Όζε (δεν έχει σημασία το όνομά της). Έμεινε εκστατικός από την ερμηνεία του ακόμα και ο αείμνηστος Μάνος Κατράκης που βρέθηκε ανάμεσα στους θεατές.
Ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα της πορείας τού Καταλειφού που από τότε έδειχνε ότι θα εξελισσόταν ανοδικά. Μια πορεία σοβαρή και σταθερή σε ό,τι και αν έκανε. Χωρίς λαϊφσταϊλίστικα κόλπα, δίχως να εκτίθεται στα (και από) τα Μέσα και χωρίς να χρησιμοποιεί μια από τις συνήθεις πατερίτσες που έχουν οι καριέρες: τις δημόσιες σχέσεις.
Αντί να παραθέσω περισσότερα για τις δικές μου απόψεις (απόψεις καθόλου ειδικού) γύρω από τον κορυφαίο πρωταγωνιστή της χθεσινής παράστασης, θα αντιγράψω την άποψη του Μάξιμου Μουμούρη, που ερμήνευσε την ρόλο του Πολυνείκη, γιου του Οιδίποδα, όπως τη διατυπώνει στο elculture.gr και την Πέπη Νικολοπούλου:
«Ο Δημήτρης Καταλειφός θα έλεγα είναι ένα θηρίο επί σκηνής, με θετικό πρόσημο φυσικά. Είναι τόσο ισχυρός που δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις και εσύ. Να δώσεις την αντίστοιχη δύναμη για να σταθείς απέναντί του. Ανεβάζει τον πήχη».
Ο Μουμούρης αναφέρεται ακόμα στην τεράστια πειρα του Καταλειφού και συμπληρώνει:
«Και αυτό που με συγκινεί πολύ είναι να τον παρακολουθώ, αναφέρομαι στο τεχνικό κομμάτι, στη χρήση του λόγου. Προσπαθώ ακόμα να το αποκωδικοποιήσω και εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Τον ακούω και προσπαθώ να καταλάβω πώς σκέφτεται, πώς διαχειρίζεται τον λόγο. Είναι πολύ ωραίο μάθημα».
Να είναι καλά όλοι τους! Η αποθέωση τους άξιζε
Το κοινό της Επιδαύρου τίμησε τον χθεσινό Οιδίποδα με έναν τρόπο αποθεωτικό. Για περίπου πέντε λεπτά όρθιο, με αδιάκοπο χειροκρότημα, γύρισε πολλές φορές πίσω τον θίασο μετά τον χαιρετισμό. Γιατί ήταν μια παράσταση που είχε σεμνότητα, σεβασμό στον χώρο και στο κείμενο, πάτησε γερά στην κλασικό πλαίσιο της αρχαίας τραγωδίας αλλά δεν αγνόησε τη σύγχρονη ματιά που πρέπει να έχουν τα σπουδαία έργα άλλων εποχών.
Μια παράσταση που δεν είχε σκηνοθετικά φτιασίδια, αλλά απλότητα και όχι εξωφρενικούς πειραματισμούς. Είχε δηλαδή στοιχεία που έλλειψαν από άλλες φετινές (αλλά και περσινές με τους πολλούς τηλεοπτικούς), παραστάσεις τού Φεστιβάλ. Μπορούμε να πούμε ότι ο Οιδίποδας του Γιώργου Σκεύα (σκηνοθέτης), του Δημήτρη Καταλειφού, του εξαιρετικού Χρήστου Χατζηπαναγιώτη (υπέροχος στον Θησέα του) και των άλλων επίσης εξαιρετικών συντελεστών, «ξέπλυνε» την Επίδαυρο από τα σκουπίδια (κυριολεκτικά επί σκηνής), τις αισχρολογίες και τους εξωφρενικούς πειραματισμούς παραστάσεων που προηγήθηκαν. Ναι είναι καλά όλοι τους για ό,τι πρόσφεραν στην απορρύπανση του χώρου με τη μαγνητική φόρτιση της αρχαιότητας, αλλά και των κλασικών δημιουργών των νεότερων εποχών.
Διονύσης Βραϊμάκης
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.