Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΓΑΡΤΑΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ 30 ΧΡΟΝΙΑ - ΕΝΑ ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΟΡΕΕΣ
Κάθε φορά που υπάρχουν στο πρόγραμμα μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, είτε παγκόσμιες είτε ασιατικές, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στις δύο χώρες της κορεατικής χερσονήσου. Το
ερώτημα αν θα παρελάσουν μαζί στην τελετή έναρξης, κάτω από την ίδια «ενοποιητική» σημαία, μοιάζει πλανάται στον αέρα για καιρό και μοιάζει να γίνεται ακριβώς για να ενεργοποιήσει τους αθλητικούς παράγοντες ανά τον κόσμο, να βάλουν το χεράκι τους και να πιέσουν όσο γίνεται, ώστε οι αγώνες να στείλουν ένα πανανθρώπινο μήνυμα ειρήνης…
Κάτι ανάλογο έγινε την Παρασκευή, στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στην Πιονγκτσάνγκ της Νότιας Κορέας. Το γεγονός ότι μία από τις δύο χώρες φιλοξενεί τους αγώνες έφερε το θέμα σε πρώτη προτεραιότητα. Η αθλητική κοινότητα έβαλε τα δυνατά της και έπεισε τους αξιωματούχους του άτεγκτου Κιμ Γιονγκ Ουν να συναινέσουν, ώστε η κορεατική αποστολή να παρελάσει μαζί στην τελετή έναρξης.
Κι όχι μόνο… Αυτή τη φορά οι αποστολές των δύο κορεατικών κρατών λένε ότι… ξεπέρασαν τους εαυτούς τους! Για πρώτη φορά στα χρονικά οποιασδήποτε αθλητικής διοργάνωσης, λέει, θα υπάρξει μια ενιαία κορεάτικη ομάδα: Πρόκειται για την ομάδα γυναικών του χόκεϊ επί πάγου, η οποία θα αποτελείται από 23 Νοτιοκορεάτισσες και 12 Βορειοκορεάτισσες! Ο συμβολισμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, δεδομένου ότι όλες τις φορές στο παρελθόν ο συμβολισμός έμενε στην τελετή έναρξης, η οποία ούτως ή άλλως είχε σκοπό να συγκινήσει.
Προσπάθεια 30 χρόνων
Είναι προς όφελος του αθλητισμού να αναφέρεται ότι έχει προσπαθήσει να ενώσει τα δύο κορεατικά κράτη. Είναι, άλλωστε, ο μόνος παγκόσμιος θεσμός όπου υπάρχει αναγνώριση και ανοχή: Ομάδες και αθλητές από τις δύο Κορέες ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε κάθε μορφής γήπεδα. Από την άλλη, όμως, το βήμα που έγινε είναι πολύ μικρό για μια προσπάθεια που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δηλαδή βρίσκεται σε εξέλιξη περίπου 30 χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι ενωμένες κορεατικές ομάδες υπήρξαν και στο παρελθόν, και μάλιστα σε παγκόσμιες διοργανώσεις, το 1991. Η ενωμένη ομάδα γυναικών της Κορέας συμμετείχε στο 41ο παγκόσμιο πρωτάθλημα πιγκ-πογκ, και μάλιστα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο! Η ιστορία έχει γίνει και κινηματογραφική ταινία (νοτιοκορεάτικη), που γυρίστηκε το 2012 και μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ.
Μια επιτυχία στο ποδόσφαιρο και μια άρνηση των Νοτίων
Την ίδια χρονιά μια ενωμένη ομάδα της Κορεάς συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στο ποδόσφαιρο, που έγινε στην Πορτογαλία. Από τους 18 παίκτες οι δέκα ήταν από τη Νότια Κορέα και οι οκτώ από τη Βόρεια, όπως και ο προπονητής. Η ομάδα είχε εξαιρετική επιτυχία, μάλιστα πέρασε από τη φάση των ομίλων με νίκη επί της Αργεντινής με 1-0 (στην οποία αγωνίζονταν πασίγνωστοι παίκτες, όπως οι Πελεγκρίνο, Ποκετίνο, Εσνάιντερ), πριν αποκλειστεί από τη Βραζιλία (των Ρομπέρτο Κάρλος, Έλμπερ) στα προημιτελικά.
Τα περιστατικά αυτά θεωρήθηκαν εξαιρετικά σημαντικά, δεδομένου ότι μόλις τρία χρόνια πριν οι αθλητικές σχέσεις των δύο χωρών βρέθηκαν σε τεντωμένο σχοινί. Η Βόρεια Κορέα ζήτησε να διοργανώσει μερικά αθλήματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη Σεούλ, για να συναντήσει την κάθετη άρνηση των Νότιων, που δεν ήθελαν να μοιραστούν τη δόξα με κανέναν. Ως συνέπεια αυτής της στενοκεφαλιάς, οι Βόρειοι δεν πέρασαν τον 38ο παράλληλο για να συμμετάσχουν στους Αγώνες των «αδελφών» τους. Ήταν μια από τις λίγες χώρες που επέμειναν στο μποϋκοτάζ.
Τι έγινε στην Αθήνα
Έκτοτε, όμως, έγιναν βήματα προς τα πίσω. Έπρεπε να περάσουν εννέα χρόνια μέχρι οι δύο κορεατικές αποστολές να δεχτούν να παρελάσουν έστω κάτω από την κοινή σημαία. Έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Για την επόμενη εξαετία ακολούθησαν αρκετές διοργανώσεις (ανάμεσά τους και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 2004) στις οποίες οι Κορεάτες έμπαιναν μαζί στο στάδιο.
Η ένωση, βέβαια, έμενε εκεί. Οι δύο κορεατικές αποστολές έμεναν σε ξεχωριστούς χώρους, προπονούνταν διαφορετικά, και φυσικά κέρδιζαν για λογαριασμό τους μετάλλια και διακρίσεις, κάτω από τη σημαία τους και με τον εθνικό τους ύμνο να ανακρούεται. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου το 2008 και η διαφωνία των Κορεατών στην πρακτική της κοινής παρέλασης χάλασε κι αυτή την εικόνα.
Ανάρπαστα τα εισιτήρια για μια «ιδιαίτερη» ομάδα
Η ενωμένη ομάδα του χόκεϊ επί πάγου θεωρείται ένα πολύ διστακτικό βήμα προς τα εμπρός. Δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, αλλά ούτε και για ιδιαίτερης σημασίας ένωση από αθλητικής πλευράς. Η ομάδα χόκεϊ της Νότιας Κορέας αν οι αγώνες δεν γίνονταν… εντός έδρας ούτε που θα μπορούσε να σκεφτεί την συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είναι αυτού του επιπέδου. Μάλιστα λέγεται ότι υπήρξε… υστεροβουλία από την πλευρά των διοργανωτών για την επιλογή αυτής ακριβώς της ομάδας, η οποία ούτως ή άλλως δεν έχει ελπίδες διάκρισης, αλλά η ιδιαιτερότητά της έκανε ανάρπαστα τα εισιτήρια των αγώνων.
** Το θέμα δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής
Κάθε φορά που υπάρχουν στο πρόγραμμα μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, είτε παγκόσμιες είτε ασιατικές, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στις δύο χώρες της κορεατικής χερσονήσου. Το
ερώτημα αν θα παρελάσουν μαζί στην τελετή έναρξης, κάτω από την ίδια «ενοποιητική» σημαία, μοιάζει πλανάται στον αέρα για καιρό και μοιάζει να γίνεται ακριβώς για να ενεργοποιήσει τους αθλητικούς παράγοντες ανά τον κόσμο, να βάλουν το χεράκι τους και να πιέσουν όσο γίνεται, ώστε οι αγώνες να στείλουν ένα πανανθρώπινο μήνυμα ειρήνης…
Κάτι ανάλογο έγινε την Παρασκευή, στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στην Πιονγκτσάνγκ της Νότιας Κορέας. Το γεγονός ότι μία από τις δύο χώρες φιλοξενεί τους αγώνες έφερε το θέμα σε πρώτη προτεραιότητα. Η αθλητική κοινότητα έβαλε τα δυνατά της και έπεισε τους αξιωματούχους του άτεγκτου Κιμ Γιονγκ Ουν να συναινέσουν, ώστε η κορεατική αποστολή να παρελάσει μαζί στην τελετή έναρξης.
Κι όχι μόνο… Αυτή τη φορά οι αποστολές των δύο κορεατικών κρατών λένε ότι… ξεπέρασαν τους εαυτούς τους! Για πρώτη φορά στα χρονικά οποιασδήποτε αθλητικής διοργάνωσης, λέει, θα υπάρξει μια ενιαία κορεάτικη ομάδα: Πρόκειται για την ομάδα γυναικών του χόκεϊ επί πάγου, η οποία θα αποτελείται από 23 Νοτιοκορεάτισσες και 12 Βορειοκορεάτισσες! Ο συμβολισμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, δεδομένου ότι όλες τις φορές στο παρελθόν ο συμβολισμός έμενε στην τελετή έναρξης, η οποία ούτως ή άλλως είχε σκοπό να συγκινήσει.
Προσπάθεια 30 χρόνων
Είναι προς όφελος του αθλητισμού να αναφέρεται ότι έχει προσπαθήσει να ενώσει τα δύο κορεατικά κράτη. Είναι, άλλωστε, ο μόνος παγκόσμιος θεσμός όπου υπάρχει αναγνώριση και ανοχή: Ομάδες και αθλητές από τις δύο Κορέες ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε κάθε μορφής γήπεδα. Από την άλλη, όμως, το βήμα που έγινε είναι πολύ μικρό για μια προσπάθεια που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δηλαδή βρίσκεται σε εξέλιξη περίπου 30 χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι ενωμένες κορεατικές ομάδες υπήρξαν και στο παρελθόν, και μάλιστα σε παγκόσμιες διοργανώσεις, το 1991. Η ενωμένη ομάδα γυναικών της Κορέας συμμετείχε στο 41ο παγκόσμιο πρωτάθλημα πιγκ-πογκ, και μάλιστα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο! Η ιστορία έχει γίνει και κινηματογραφική ταινία (νοτιοκορεάτικη), που γυρίστηκε το 2012 και μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ.
Μια επιτυχία στο ποδόσφαιρο και μια άρνηση των Νοτίων
Την ίδια χρονιά μια ενωμένη ομάδα της Κορεάς συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στο ποδόσφαιρο, που έγινε στην Πορτογαλία. Από τους 18 παίκτες οι δέκα ήταν από τη Νότια Κορέα και οι οκτώ από τη Βόρεια, όπως και ο προπονητής. Η ομάδα είχε εξαιρετική επιτυχία, μάλιστα πέρασε από τη φάση των ομίλων με νίκη επί της Αργεντινής με 1-0 (στην οποία αγωνίζονταν πασίγνωστοι παίκτες, όπως οι Πελεγκρίνο, Ποκετίνο, Εσνάιντερ), πριν αποκλειστεί από τη Βραζιλία (των Ρομπέρτο Κάρλος, Έλμπερ) στα προημιτελικά.
Τα περιστατικά αυτά θεωρήθηκαν εξαιρετικά σημαντικά, δεδομένου ότι μόλις τρία χρόνια πριν οι αθλητικές σχέσεις των δύο χωρών βρέθηκαν σε τεντωμένο σχοινί. Η Βόρεια Κορέα ζήτησε να διοργανώσει μερικά αθλήματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη Σεούλ, για να συναντήσει την κάθετη άρνηση των Νότιων, που δεν ήθελαν να μοιραστούν τη δόξα με κανέναν. Ως συνέπεια αυτής της στενοκεφαλιάς, οι Βόρειοι δεν πέρασαν τον 38ο παράλληλο για να συμμετάσχουν στους Αγώνες των «αδελφών» τους. Ήταν μια από τις λίγες χώρες που επέμειναν στο μποϋκοτάζ.
Τι έγινε στην Αθήνα
Έκτοτε, όμως, έγιναν βήματα προς τα πίσω. Έπρεπε να περάσουν εννέα χρόνια μέχρι οι δύο κορεατικές αποστολές να δεχτούν να παρελάσουν έστω κάτω από την κοινή σημαία. Έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Για την επόμενη εξαετία ακολούθησαν αρκετές διοργανώσεις (ανάμεσά τους και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 2004) στις οποίες οι Κορεάτες έμπαιναν μαζί στο στάδιο.
Η ένωση, βέβαια, έμενε εκεί. Οι δύο κορεατικές αποστολές έμεναν σε ξεχωριστούς χώρους, προπονούνταν διαφορετικά, και φυσικά κέρδιζαν για λογαριασμό τους μετάλλια και διακρίσεις, κάτω από τη σημαία τους και με τον εθνικό τους ύμνο να ανακρούεται. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου το 2008 και η διαφωνία των Κορεατών στην πρακτική της κοινής παρέλασης χάλασε κι αυτή την εικόνα.
Ανάρπαστα τα εισιτήρια για μια «ιδιαίτερη» ομάδα
Η ενωμένη ομάδα του χόκεϊ επί πάγου θεωρείται ένα πολύ διστακτικό βήμα προς τα εμπρός. Δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, αλλά ούτε και για ιδιαίτερης σημασίας ένωση από αθλητικής πλευράς. Η ομάδα χόκεϊ της Νότιας Κορέας αν οι αγώνες δεν γίνονταν… εντός έδρας ούτε που θα μπορούσε να σκεφτεί την συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είναι αυτού του επιπέδου. Μάλιστα λέγεται ότι υπήρξε… υστεροβουλία από την πλευρά των διοργανωτών για την επιλογή αυτής ακριβώς της ομάδας, η οποία ούτως ή άλλως δεν έχει ελπίδες διάκρισης, αλλά η ιδιαιτερότητά της έκανε ανάρπαστα τα εισιτήρια των αγώνων.
** Το θέμα δημοσιεύεται στη Live Sport της Κυριακής
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.