Πολύ δυσκολότερο σε έναν κόσμο που σε βομβαρδίζει με εικόνες πολύ νέων και πολύ όμορφων -
Δεν έχω ιδέα όμως. Πίστεψα στη ζωή μου ότι με είχαν ερωτευτεί τρελά άντρες που δεν ήξεραν ότι υπάρχω και με ερωτεύτηκαν τρελά άντρες που δεν το πήρα χαμπάρι ποτέ. Αυτή είναι και η μαγεία του πράγματος όμως: ο έρωτας είναι και λίγο ρωσική ρουλέτα, συχνά με έξι σφαίρες στο περίστροφο, αλλά πού να ξέρεις;
Είναι δύσκολο, λοιπόν να ερωτεύεσαι στα 50+, πολλές οι ανασφάλειες, πολλές οι συσσωρευμένες ματαιώσεις, πολλή η βαρεμάρα επίσης, πού να τρέχεις τώρα, έχει μια καλή σειρά το Netflix, άσ’ τον, που σημαίνει με απλά λόγια «κι αν αποδειχθεί άλλος ένας κρετίνος;». Οτι μπορεί να έχεις υπάρξει στο παρελθόν εσύ ο κρετίνος της υπόθεσης δεν σου περνάει από το μυαλό, οι ματαιώσεις αυτό κάνουν τελικά: μια ατελείωτη αυτοθυματοποίηση αγκαλιά με την αυτοδικαιολόγηση.
Δεν σου περνάει ΚΑΝ από το μυαλό ότι ίσως ο έρωτας και η έκβασή του τελικά να είναι στο χέρι σου…
Μετά είναι και το σεξ.
Είμαι αρκετά καλή; Κρατάει το σώμα μου; Μα, έχει τόσες 25χρονες εκεί έξω, πω… κρέμασε η κοιλιά μου, άλλη μια ρυτίδα εδώ, τρεις παραπέρα, χάλι η κατάσταση. Ναι, αλλά κοίτα το Δεσποινάκι που λιώνει στη γυμναστική… Κι εγώ λιώνω στο δρομολόγιο υπολογιστής/νεροχύτης/καναπές/ας πιω κι ένα ουίσκι να με πάρει ο ύπνος/τερματικός σταθμός, εδώ κατεβαίνετε.
Δύσκολο πρότζεκτ ο έρωτας
Ούτως ή άλλως είναι δηλαδή, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις και άβαφη ρίζα.
Πολύ δυσκολότερο σε έναν κόσμο που σε βομβαρδίζει με εικόνες πολύ νέων και πολύ όμορφων ανθρώπων που κυλιούνται ερωτευμένοι, ημίγυμνοι και αψεγάδιαστοι στα χωράφια.
Μοιραία μαθαίνεις υποσυνείδητα να τον συνδέεις με την οπτική τελειότητα.
Ομως, αν κοιτάξουμε και πίσω στη ζωή μας, τότε που κυλιόμασταν κι εμείς αψεγάδιαστοι στα χωράφια, ήμασταν όντως τόσο αψεγάδιαστοι;
Ερωτευόμασταν ποτέ κοιλιακούς-φέτες και τέλειες αναλογίες; Ή απλώς οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε και μας ερωτεύτηκαν ήταν κι εκείνοι τότε νέοι και μας φαινόταν ότι το βασικό τους ατού ήταν η εμφάνισή τους;
Και αν μέναμε μαζί, δεν θα έπεφτε ο ρημάδης ο κοιλιακός κάποτε; Δεν θα άσπριζε το μαλλί; Δεν θα βάθαινε η ρυτίδα;
Τι θα έμενε; Αυτό που είχαμε δει κάποτε κάτω από όλα αυτά.
Και αυτό το «κάτω από όλα αυτά» δεν παύει να υπάρχει όταν παλιώνει το περίβλημα.
της Μαρίας Δεδούση*
'
Είναι δύσκολο να ερωτεύεσαι μετά τα 50, λέω 50 για να έχουμε μια τάξη μεγέθους και φυσικά μιλάω για τις γυναίκες, δεν έχω ιδέα πώς ερωτεύονται οι άντρες· αν ήξερα, θα είχα πάρει Νομπέλ, θα είχα γράψει βιβλίο και θα ήμουν πλούσια. Και όλες εσείς θα ήσασταν ευτυχισμένες και θα πίνατε νερό στ’ όνομά μου. Δεν έχω ιδέα όμως. Πίστεψα στη ζωή μου ότι με είχαν ερωτευτεί τρελά άντρες που δεν ήξεραν ότι υπάρχω και με ερωτεύτηκαν τρελά άντρες που δεν το πήρα χαμπάρι ποτέ. Αυτή είναι και η μαγεία του πράγματος όμως: ο έρωτας είναι και λίγο ρωσική ρουλέτα, συχνά με έξι σφαίρες στο περίστροφο, αλλά πού να ξέρεις;
Είναι δύσκολο, λοιπόν να ερωτεύεσαι στα 50+, πολλές οι ανασφάλειες, πολλές οι συσσωρευμένες ματαιώσεις, πολλή η βαρεμάρα επίσης, πού να τρέχεις τώρα, έχει μια καλή σειρά το Netflix, άσ’ τον, που σημαίνει με απλά λόγια «κι αν αποδειχθεί άλλος ένας κρετίνος;». Οτι μπορεί να έχεις υπάρξει στο παρελθόν εσύ ο κρετίνος της υπόθεσης δεν σου περνάει από το μυαλό, οι ματαιώσεις αυτό κάνουν τελικά: μια ατελείωτη αυτοθυματοποίηση αγκαλιά με την αυτοδικαιολόγηση.
Δεν σου περνάει ΚΑΝ από το μυαλό ότι ίσως ο έρωτας και η έκβασή του τελικά να είναι στο χέρι σου…
Μετά είναι και το σεξ.
Είμαι αρκετά καλή; Κρατάει το σώμα μου; Μα, έχει τόσες 25χρονες εκεί έξω, πω… κρέμασε η κοιλιά μου, άλλη μια ρυτίδα εδώ, τρεις παραπέρα, χάλι η κατάσταση. Ναι, αλλά κοίτα το Δεσποινάκι που λιώνει στη γυμναστική… Κι εγώ λιώνω στο δρομολόγιο υπολογιστής/νεροχύτης/καναπές/ας πιω κι ένα ουίσκι να με πάρει ο ύπνος/τερματικός σταθμός, εδώ κατεβαίνετε.
Δύσκολο πρότζεκτ ο έρωτας
Ούτως ή άλλως είναι δηλαδή, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις και άβαφη ρίζα.
Πολύ δυσκολότερο σε έναν κόσμο που σε βομβαρδίζει με εικόνες πολύ νέων και πολύ όμορφων ανθρώπων που κυλιούνται ερωτευμένοι, ημίγυμνοι και αψεγάδιαστοι στα χωράφια.
Μοιραία μαθαίνεις υποσυνείδητα να τον συνδέεις με την οπτική τελειότητα.
Ομως, αν κοιτάξουμε και πίσω στη ζωή μας, τότε που κυλιόμασταν κι εμείς αψεγάδιαστοι στα χωράφια, ήμασταν όντως τόσο αψεγάδιαστοι;
Ερωτευόμασταν ποτέ κοιλιακούς-φέτες και τέλειες αναλογίες; Ή απλώς οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε και μας ερωτεύτηκαν ήταν κι εκείνοι τότε νέοι και μας φαινόταν ότι το βασικό τους ατού ήταν η εμφάνισή τους;
Και αν μέναμε μαζί, δεν θα έπεφτε ο ρημάδης ο κοιλιακός κάποτε; Δεν θα άσπριζε το μαλλί; Δεν θα βάθαινε η ρυτίδα;
Τι θα έμενε; Αυτό που είχαμε δει κάποτε κάτω από όλα αυτά.
Και αυτό το «κάτω από όλα αυτά» δεν παύει να υπάρχει όταν παλιώνει το περίβλημα.
** Απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο της Μαρίας Δεδούση στο protagon.gr. Τίτλος του «Η Μόνικα, ο Τιμ και οι έρωτες της ωριμότητας» Ολόκληρο εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.