Όποιοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια έχουν ένα ακόμη επιχείρημα στη φαρέτρα τους από τα ξημερώματα της Τετάρτης. Στο ίδιο μέρος που το ποδόσφαιρο των ΗΠΑ ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία, η οποία το έφερε σε κυρίαρχη θέση στη βορειοαμερικάνικη ποδοσφαιρική ζώνη έλαχε να βιώσει και την απόλυτη αποτυχία, τον αποκλεισμό της από μια τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το μακρινό πια 1989 στο Πορτ Οφ Σπέιν, την
πρωτεύουσα του Τρίνινταντ και Τομπάγκο, γράφτηκε μια από τις ιστορικότερες σελίδες του σύγχρονου αμερικάνικου «σόκερ». Στις 19 Νοεμβρίου η εθνική ομάδα των ΗΠΑ αντιμετώπισε τους γηπεδούχους σ’ ένα πυρακτωμένο στάδιο από πλήθος 30.000 ενθουσιωδών οπαδών. Το Τρίνινταντ υπερτερούσε των ΗΠΑ με έναν πόντο και προκρινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελική φάση Μουντιάλ ακόμα και με ισοπαλία.
Ακόμα και σήμερα στις ΗΠΑ το ματς αυτό, και ειδικά το γκολ που το έκρινε είναι γνωστό σαν «shot heard’round the world», το σουτ που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Ένα εξαιρετικό σουτ από τον Πολ Καλιτζούρι στο 30’ του αγώνα έφτανε για να δώσει στις ΗΠΑ μια πολύ δύσκολη και αγχωτική νίκη με 1-0 και το πρώτο εισιτήριο για Μουντιάλ μετά από 40 χρόνια. Ο Καλιτζούρι, παίκτης τότε της άσημης γερμανικής Μέπεν, οδήγησε με αυτό το τέρμα την εθνική στο Μουντιάλ της Ιταλίας, από την οποία κατάγονταν οι πρόγονοί του.
Με «διακριτική προστασία»
Ήταν μια πολύ «βολική» συγκυρία. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αναλάβει να διοργανώσουν το επόμενο Μουντιάλ (1994) και χρειάζονταν την πρόκριση στο «Ιτάλια ‘90» για να πάρουν και μια σοβαρή αγωνιστική γεύση. Το κατάφεραν με πολύ άγχος και, όπως λένε ακόμα και τώρα στο Τρίνινταντ, διακριτική «προστασία» από τον Αργεντινό ρέφερι Λουστάου. Το Τρίνινταντ τότε είχε στις τάξεις του παίκτες που αγωνίζονταν στην Αγγλία και τον 18χρονο τότε Ντουάιτ Γιορκ, που αργότερα έκανε σημαντική καριέρα στην Πρέμιερσιπ.
Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή. Οι Αμερικάνοι «ζεστάθηκαν» απ’ αυτή την επιτυχία, είδαν το ποδόσφαιρο με πιο σοβαρό μάτι. Συνειδητοποίησαν, μάλλον, πόση μεγάλη σημασία του δίνουν οι υπόλοιποι. Η εθνική των ΗΠΑ κυριάρχησε στη ζώνη της CONCACAF (Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής). Από τα 14 Γκολντ Καπ που έγιναν από το 1991 κατέκτησε τα έξι κι άλλες τέσσερις φορές έπαιξε στον τελικό. Κάποια στιγμή θεωρήθηκε ισότιμη, αν όχι ανώτερη, ποδοσφαιρική δύναμη από το Μεξικό, τον απόλυτο κυρίαρχο μέχρι τότε. Και, φυσικά, δεν έλειψε ποτέ από κανένα Μουντιάλ. Το 2002, μάλιστα, έφτασε και στα προημιτελικά.
Κι' όμως, αποκλείστηκε!
Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε στον τελικό όμιλο (το επονομαζόμενο και «εξάγωνο», επειδή παραδοσιακά συμμετέχουν έξι ομάδες) της CONCACAF, κανείς δεν περίμενε ότι η ομάδα των ΗΠΑ θα έφτανε στο σημείο να αποκλειστεί. Όταν από τις έξι ομάδες προκρίνονται σίγουρα οι τρεις και η τέταρτη παίζει μπαράζ, έστω με την πάντα επικίνδυνη Αυστραλία, θέλει… προσπάθεια να αποκλειστείς. Να, που έγινε κι αυτό.
Οι ΗΠΑ χρειάζονταν τουλάχιστον μια ισοπαλία από το εντελώς αδιάφορο Τρίνινταντ, το οποίο είχε μείνει στην τελευταία θέση του ομίλου με μία νίκη και οκτώ ήττες σε εννέα ματς. Ο αγώνας, μάλιστα, μεταφέρθηκε στην πόλη Κούβα, περίπου 100 χλμ. από το Πορτ Οφ Σπέιν, τυπικά λόγω προβλημάτων στην ηλεκτροδότηση, ουσιαστικά από έλλειψη ενδιαφέροντος. Πράγματι, λιγότεροι από 4.000 θεατές, φίλοι των γηπεδούχων, μαζεύτηκαν για να τους ενθαρρύνουν στο τελευταίο τους ματς.
Η μοιραία στραβοκλωτσιά...
Το Τρίνινταντ προηγήθηκε μ’ ένα περίεργο αυτογκόλ του Γκονζάλεζ στο 17’ (μια στραβοκλωτσιά που «κρέμασε» τον Τιμ Χάουαρντ) και διπλασίασε τα τέρματά του στο 37’ μ’έναν κεραυνό του Άλβιν Τζόουνς. Παρά το ότι οι ΗΠΑ μείωσαν με την έναρξη του δεύτερου μέρους (47’ Πούλισιτς) και είχαν σχεδόν ένα ημίχρονο μπροστά τους για να πετύχουν ένα γκολ, δεν το κατάφεραν.
«Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αποτύχαμε». Αυτή ήταν η δήλωση του Μπρους Αρίνα, ο οποίος επέστρεψε πριν ένα χρόνο στον πάγκο των ΗΠΑ (ήταν στον πάγκο της και την οκταετία 1998-2006) για να διορθώσει την κατάσταση, μετά την παραίτηση του Γιούργκεν Κλίνσμαν. Από τις δηλώσεις του φαίνεται ότι θα παραιτηθεί, αν και η ομοσπονδία δεν έχει συνηθίσει να καρατομεί προπονητές μετά από αποτυχίες. Αυτό, όμως, είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Και τώρα; Οι Αμερικάνοι θα πρέπει να βάλουν το «σόκερ» σε άλλες βάσεις, αν θέλουν πραγματικά να εξελιχθούν σε μια σημαντική δύναμη. Χρόνια τώρα λένε πως το παλεύουν, ωστόσο φαίνεται ότι μάλλον επαναπαύτηκαν στις τοπικές τους δάφνες και θεώρησαν ότι αρκεί η διαφορά ποιότητας για να φέρει τις επιτυχίες. Η έλλειψη ενός βασικού κορμού είναι πρόβλημα. Μέσα σ’ έναν χρόνο, από τον Οκτώβριο του 2016 ως χθες, τη φανέλα της εθνικής φόρεσαν 75 διαφορετικοί παίκτες! Οι ΗΠΑ είναι ένα σύνολο παικτών, όχι ομάδα…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Πέμπτης)
πρωτεύουσα του Τρίνινταντ και Τομπάγκο, γράφτηκε μια από τις ιστορικότερες σελίδες του σύγχρονου αμερικάνικου «σόκερ». Στις 19 Νοεμβρίου η εθνική ομάδα των ΗΠΑ αντιμετώπισε τους γηπεδούχους σ’ ένα πυρακτωμένο στάδιο από πλήθος 30.000 ενθουσιωδών οπαδών. Το Τρίνινταντ υπερτερούσε των ΗΠΑ με έναν πόντο και προκρινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελική φάση Μουντιάλ ακόμα και με ισοπαλία.
Ακόμα και σήμερα στις ΗΠΑ το ματς αυτό, και ειδικά το γκολ που το έκρινε είναι γνωστό σαν «shot heard’round the world», το σουτ που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Ένα εξαιρετικό σουτ από τον Πολ Καλιτζούρι στο 30’ του αγώνα έφτανε για να δώσει στις ΗΠΑ μια πολύ δύσκολη και αγχωτική νίκη με 1-0 και το πρώτο εισιτήριο για Μουντιάλ μετά από 40 χρόνια. Ο Καλιτζούρι, παίκτης τότε της άσημης γερμανικής Μέπεν, οδήγησε με αυτό το τέρμα την εθνική στο Μουντιάλ της Ιταλίας, από την οποία κατάγονταν οι πρόγονοί του.
Με «διακριτική προστασία»
Ήταν μια πολύ «βολική» συγκυρία. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αναλάβει να διοργανώσουν το επόμενο Μουντιάλ (1994) και χρειάζονταν την πρόκριση στο «Ιτάλια ‘90» για να πάρουν και μια σοβαρή αγωνιστική γεύση. Το κατάφεραν με πολύ άγχος και, όπως λένε ακόμα και τώρα στο Τρίνινταντ, διακριτική «προστασία» από τον Αργεντινό ρέφερι Λουστάου. Το Τρίνινταντ τότε είχε στις τάξεις του παίκτες που αγωνίζονταν στην Αγγλία και τον 18χρονο τότε Ντουάιτ Γιορκ, που αργότερα έκανε σημαντική καριέρα στην Πρέμιερσιπ.
Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή. Οι Αμερικάνοι «ζεστάθηκαν» απ’ αυτή την επιτυχία, είδαν το ποδόσφαιρο με πιο σοβαρό μάτι. Συνειδητοποίησαν, μάλλον, πόση μεγάλη σημασία του δίνουν οι υπόλοιποι. Η εθνική των ΗΠΑ κυριάρχησε στη ζώνη της CONCACAF (Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής). Από τα 14 Γκολντ Καπ που έγιναν από το 1991 κατέκτησε τα έξι κι άλλες τέσσερις φορές έπαιξε στον τελικό. Κάποια στιγμή θεωρήθηκε ισότιμη, αν όχι ανώτερη, ποδοσφαιρική δύναμη από το Μεξικό, τον απόλυτο κυρίαρχο μέχρι τότε. Και, φυσικά, δεν έλειψε ποτέ από κανένα Μουντιάλ. Το 2002, μάλιστα, έφτασε και στα προημιτελικά.
Κι' όμως, αποκλείστηκε!
Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε στον τελικό όμιλο (το επονομαζόμενο και «εξάγωνο», επειδή παραδοσιακά συμμετέχουν έξι ομάδες) της CONCACAF, κανείς δεν περίμενε ότι η ομάδα των ΗΠΑ θα έφτανε στο σημείο να αποκλειστεί. Όταν από τις έξι ομάδες προκρίνονται σίγουρα οι τρεις και η τέταρτη παίζει μπαράζ, έστω με την πάντα επικίνδυνη Αυστραλία, θέλει… προσπάθεια να αποκλειστείς. Να, που έγινε κι αυτό.
Οι ΗΠΑ χρειάζονταν τουλάχιστον μια ισοπαλία από το εντελώς αδιάφορο Τρίνινταντ, το οποίο είχε μείνει στην τελευταία θέση του ομίλου με μία νίκη και οκτώ ήττες σε εννέα ματς. Ο αγώνας, μάλιστα, μεταφέρθηκε στην πόλη Κούβα, περίπου 100 χλμ. από το Πορτ Οφ Σπέιν, τυπικά λόγω προβλημάτων στην ηλεκτροδότηση, ουσιαστικά από έλλειψη ενδιαφέροντος. Πράγματι, λιγότεροι από 4.000 θεατές, φίλοι των γηπεδούχων, μαζεύτηκαν για να τους ενθαρρύνουν στο τελευταίο τους ματς.
Η μοιραία στραβοκλωτσιά...
Το Τρίνινταντ προηγήθηκε μ’ ένα περίεργο αυτογκόλ του Γκονζάλεζ στο 17’ (μια στραβοκλωτσιά που «κρέμασε» τον Τιμ Χάουαρντ) και διπλασίασε τα τέρματά του στο 37’ μ’έναν κεραυνό του Άλβιν Τζόουνς. Παρά το ότι οι ΗΠΑ μείωσαν με την έναρξη του δεύτερου μέρους (47’ Πούλισιτς) και είχαν σχεδόν ένα ημίχρονο μπροστά τους για να πετύχουν ένα γκολ, δεν το κατάφεραν.
«Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αποτύχαμε». Αυτή ήταν η δήλωση του Μπρους Αρίνα, ο οποίος επέστρεψε πριν ένα χρόνο στον πάγκο των ΗΠΑ (ήταν στον πάγκο της και την οκταετία 1998-2006) για να διορθώσει την κατάσταση, μετά την παραίτηση του Γιούργκεν Κλίνσμαν. Από τις δηλώσεις του φαίνεται ότι θα παραιτηθεί, αν και η ομοσπονδία δεν έχει συνηθίσει να καρατομεί προπονητές μετά από αποτυχίες. Αυτό, όμως, είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Και τώρα; Οι Αμερικάνοι θα πρέπει να βάλουν το «σόκερ» σε άλλες βάσεις, αν θέλουν πραγματικά να εξελιχθούν σε μια σημαντική δύναμη. Χρόνια τώρα λένε πως το παλεύουν, ωστόσο φαίνεται ότι μάλλον επαναπαύτηκαν στις τοπικές τους δάφνες και θεώρησαν ότι αρκεί η διαφορά ποιότητας για να φέρει τις επιτυχίες. Η έλλειψη ενός βασικού κορμού είναι πρόβλημα. Μέσα σ’ έναν χρόνο, από τον Οκτώβριο του 2016 ως χθες, τη φανέλα της εθνικής φόρεσαν 75 διαφορετικοί παίκτες! Οι ΗΠΑ είναι ένα σύνολο παικτών, όχι ομάδα…
Αργύρης Παγαρτάνης
(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Πέμπτης)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.