Το βράδυ της Δευτέρας παρακολουθήσαμε ένα ακόμα επεισόδιο της κόντρας μεταξύ της Ευρωλίγκα και της ΦΙΜΠΑ. Έτσι έχουν διαφημιστεί τα τραγελαφικά γεγονότα που παρακολουθούμε στο μπάσκετ, να διεξάγονται παράλληλα διεθνείς αγώνες μεταξύ συλλόγων και ματς μεταξύ εθνικών ομάδων, όχι φιλικά, αλλά για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, υποτίθεται την κορωνίδα των διοργανώσεων που γίνονται υπό την αιγίδα της ΦΙΜΠΑ.
Είναι λογικό, ως ένα σημείο, να μας απασχολεί η συγκεκριμένη κόντρα υπό αυτό το πρίσμα. Είναι, άλλωστε, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά και μας ξενίζει. Στην ουσία, όμως, δίνει μόνο τη μισή διάσταση. Διότι εκτός από τους παίκτες της Ευρωλίγκα, οι εθνικές ομάδες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ούτε αυτούς του ΝΒΑ. Αυτό γιατί δεν μας απασχολεί όσο πρέπει;Όσοι παρακολουθούν την μπασκετική επικαιρότητα μόνο μέσω του ελληνικού πρίσματος νιώθουν τον Γιάννη Αντετοκούμπο ως ένα εξαιρετικό… κερασάκι στο ρόστερ που μπορεί να κατεβάσει η ελληνική εθνική ομάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Ο Κουφός, ο Παπαγιάννης και ο Ντόρσεϊ, που επίσης αγωνίζονται στο ΝΒΑ, δεν θεωρούνται και μεγάλες απώλειες! Το ντόπιο επίπεδο είναι υψηλότατο και η συμμετοχή μόνο των παικτών από Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό στην εθνική θα έφτανε και θα περίσσευε για να σφραγίσουμε μια άνετη πρόκριση στα τελικά, και να περιμένουμε αν οι Μπακς επιτρέψουν στον Γιάννη να αγωνιστεί.
Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με άλλους. Είτε γιατί έχουν πάρα πολλούς παίκτες που αγωνίζονται στο ΝΒΑ και στην κυριολεξία θα κατέβαζαν τα «δεύτερα» ακόμα και με την συμμετοχή των παικτών της Ευρωλίγκα, είτε θα έχουν μία-δύο απουσίες, αλλά τόσο σημαντικές, που στοιχίζουν σε μια ομάδα το «ξεπέταγμα» που θα της έδινε ελπίδες για την πρόκριση.
Στο ΝΒΑ αγωνίζονται αυτή τη στιγμή 123 «διεθνείς» παίκτες από 42 διαφορετικές χώρες. Ένας αριθμός τεράστιος, δεδομένης της αξίας των συγκεκριμένων παικτών και της «επίδρασης» που θα μπορούσαν να έχουν στο παιχνίδι της ομάδας τους.
Αμφιβάλει κανείς ότι η Κροατία με Μπογκντάνοβιτς (Ιτιάνα), Ζίζιτς (Κλίβελαντ), Σάριτς (Φιλαδέλφια), Μπέντερ (Φίνιξ), Χεζόνια (Ορλάντο) δεν θα’ χανε από την Ολλανδία; Η Λετονία με τον Πορζίνγκινς θα έχανε από την Τουρκία; Ακόμα και το Κογκό στην Αφρική, με Μουντιάι (Ντένβερ) και Μπιγιόμπο (Ορλάντο) προφανώς δεν θα’ χε τρεις ήττες σε τρία ματς στον όμιλό του; Ακόμα και η ανυπόληπτη μπασκετικά Ελβετία με Σεφολόσα (Γιούτα) και Καπέλα (Χιούστον) θα γινόταν ομάδα κάποιου επιπέδου; Για να μην αναφερθούμε σε Ισπανούς, Γάλλους, Γερμανούς και Σέρβους, που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν εξ ορισμού καμιά δεκαριά παίκτες;
Μέχρι και οι συμπαθείς Μπαχάμες στην Καραϊβική χτυπήθηκαν από το ζήτημα αυτό. Δεν μπορούν να παίξουν ούτε ο Μπάντι Χιλντ (Σακραμέντο), ούτε όμως και ο Ντε Αντρέ Άιτον, ένα 19χρονο παιδί ύψους 2μ.13 από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα, που προορίζεται για Νο1 στο ντραφτ του 2018. Προφανώς μόνο με αυτούς τους δύο (αλλά και πέντε-έξι άλλα παιδιά που αγωνίζονται επίσης στο NCAA και δεν πήγαν) οι Μπαχάμες θα είχαν σοβαρές ελπίδες για να παίξουν στο επόμενο Μουντομπάσκετ.
Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες χώρες στις μεγάλες διοργανώσεις. Πολλές ομάδες στερούνται τους πολύ καλούς τους παίκτες, που θα μπορούσαν να τις ανεβάσουν επίπεδο, να τις οδηγήσουν σε μια επιτυχία και να δώσουν την ώθηση για εξάπλωση του μπάσκετ σε μαζικότερο επίπεδο στη χώρα τους.
Το να αποκλείεις εξ ορισμού το ΝΒΑ απ’ αυτή τη διαδικασία κάποτε έμοιαζε φυσιολογικό. Το 1990 οι μη Αμερικάνοι παίκτες που αγωνίζονταν στο επαγγελματικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ δεν ξεπερνούσαν τους 10-15. Τώρα είναι δεκαπλάσιοι. Και θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα υπόλοιπα χρόνια, αν υπολογίσουμε και αυτούς που αγωνίζονται στη G League, το «δεύτερο» πρωτάθλημα του ΝΒΑ με θυγατρικές των ομάδων, όπου οι παίκτες περιμένουν ένα επαγγελματικό συμβόλαιο, και το NCAA με τις 300 και πλέον ομάδες μόνο στην πρώτη κολλεγιακή κατηγορία.
Χρειάζεται συνεννόηση. Η οποία θα ξεκινήσει από το αμοιβαίο συμφέρον. Δεν μπορεί να γίνει μια προσέγγιση, ώστε τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ να γίνουν σε ημερομηνίες που δεν συμπίπτουν με την κανονική περίοδο του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκας; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να αξιοποιηθούν κιόλας διαφημιστικά και εμπορικά από τους δύο επαγγελματικούς οργανισμούς; Να συνδυαστούν δηλαδή τα ματς των εθνικών ομάδων με καμπάνιες των ομάδων του ΝΒΑ στις χώρες όπου αγωνίζονται οι παίκτες τους;
Μια τέτοια οπτική (που ούτως ή άλλως έχει το ΝΒΑ με την παγκόσμια εξάπλωσή του) θα άλλαζε τελείως τον χάρτη του παγκόσμιου μπάσκετ. Φανταστείτε οι ομάδες του ΝΒΑ όχι μόνο να μην δημιουργούν προβλήματα στους παίκτες, αλλά να τους ωθούν κιόλας να αγωνιστούν στην εθνική τους! Θα βλέπαμε μπάσκετ υψηλού επιπέδου κι από χώρες που ούτε καν πάει το μυαλό σας ότι μπορούν να σταθούν με αξιοπρέπεια… Αργύρης Παγαρτάνης(Δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Τρίτης, 28 Νοεμβρίου)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.