του Γρηγόρη Δημακάκου*
Ο Παναθηναϊκός πέρασε ίσως το πιο ήρεμο βράδυ του στη φετινή σεζόν. Στο ματς μισός τίτλος έκανε περίπατο με αντίπαλο τον μέχρι πριν την έναρξη του ντέρμπι συνδιεκδικητή Ολυμπιακό. Το 2-0 ήρθε απόλυτα φυσιολογικά. Οι Παπασταθόπουλος, Ελ Αραμπί έδωσαν απλόχερα τα δώρα και οι «πράσινοι» τα δέχθηκαν με ευχαρίστηση.
Με βάση την εικόνα του αγώνα, οι «ερυθρόλευκοι» δεν δικαιούνταν και δεν πήραν τίποτα. Έτσι, ψαλιδίστηκαν ουσιαστικά και τα όνειρά τους για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Σε ολόκληρο το ματς δεν δημιούργησαν μια άξια αναφοράς φάση, όχι μόνο γιατί αδυνατούσαν να τη φτιάξουν, αλλά και γιατί ο συμπαγής σε όλες τις γραμμές του Παναθηναϊκός δεν τους το επέτρεψε. Ο Μπρινιόλι μόνο καφέ δεν παρήγγειλε για να απολαύσει τη μοναξιά του.
Πώς είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ο Ολυμπιακός, όταν με παράλληλες πάσες ο Παπασταθόπουλος μοίραζε στον Μπα, αυτός στον Ρέαμπτσιουκ και ο Μολδαβός σε αντίπαλο ή εκτός αγωνιστικού χώρου; Δεν είναι σχέδιο χτισίματος επίθεσης αυτό, αφού ο Ρέαμπτσιουκ δεν την έχει την κάθετη πάσα. Θα αναρωτηθείτε γιατί πήγαινε η μπάλα συνέχεια σ’ αυτόν. Γιατί πολύ απλά ο Χάμες περπατούσε επιδεικτικά στο γήπεδο, σαν να έλεγε του Ανιγκό βγάλε με από το γήπεδο, όπως και έγινε δηλαδή στη λήξη του ημιχρόνου. Ο δε Φορτούνης είχε μόνιμα δύο αντιπάλους κολλημένους πάνω του. Και όσες φορές ξεμαρκαρίστηκε δεν βρήκε συμπαίκτη του σε καίρια θέση. Ο Γιοβάνοβιτς ήταν άριστα διαβασμένος. Η εντολή ήταν σαφής, να μπλοκαριστεί ο κινητήριος μοχλός των «ερυθρόλευκων».
Ούτε οι αλλαγές βοήθησαν. Ο Μπιέλ είναι πολύ καλός παίκτης με ένα μεγάλο ελάττωμα. Όταν χάνει τη μπάλα τελειώνει και η προσπάθειά του. Δεν κυνηγάει σχεδόν ποτέ τον αντίπαλό του. Ο Μπακαμπού ήταν απομονωμένος, ενώ πολλά λάθη έκανε και ο Βαλμπουενά.
Στην πλευρά των νικητών όλα λειτούργησαν άψογα. Ο Χουάνκαρ εξαφάνισε τον Μασούρα και ο Σάντσες ανάγκασε τον Φορτούνη να γυρίσει πιο πίσω για να πάρει μπάλα. Κορυφαίος όλων ήταν με διαφορά ο Ρούμπεν Πέρεθ. Προσωπικά είναι ο μοναδικός παίκτης που θα ήθελα να έχει ο Ολυμπιακός. Ο Ισπανός κάνει ακριβώς ότι και ο Εμβιλά στον Ολυμπιακό, πραγματικός κυματοθραύστης.
Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να μαντέψει την εξέλιξη του αγώνα αν δεν υπήρχε η γκάφα του Παπασταθόπουλου, που έδωσε το «πάρε βάλε» στον Σπόραρ, όμως με βάση το αποτύπωμα που είχαν ήδη αφήσει οι δύο ομάδες στο χορτάρι, θεωρώ ότι το βελάκι θα έδειχνε και πάλι Παναθηναϊκός.
Οι παίκτες του ήταν μια ταχύτητα πιο πάνω, κυνηγούσαν κάθε μπαλιά, ακόμη και τις θεωρητικά χαμένες, ενώ κέρδιζαν μονίμως και τις δεύτερες μπάλες, άρα ανανέωναν την επίθεσή τους, προσθέτοντας έξτρα πίεση στους αντιπάλους.
Ομολογώ ότι δεν τον είχα παρακολουθήσει εκτενώς. Μου έκανε εντύπωση το πείσμα και η διάθεση του Τσέριν, ενώ πολύ καλός ήταν και ο Μπερνάρ όχι τόσο στο να δημιουργεί, παρά το γεγονός ότι το αυτογκόλ του Ελ Αραμπί προήλθε από δική του εκτέλεση κόρνερ, όσο στο να εκνευρίσει αφάνταστα τον Ροντινέι. Ο Βραζιλιάνος μπακ των «ερυθρόλευκων» έχασε πολλές φορές τη μπάλα από το στενό μαρκάρισμα του Μπερνάρ, σίγουρα περισσότερες από όσες βγήκε χαμένος ο Ρέαμπτσιουκ με αντίπαλο τον Παλάσιος.
Ο Μίτσελ κατακρίθηκε σε πολλά ματς για την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των Χάμες, Φορτούνη. Στην ίδια «παγίδα» έπεσε και ο Ανιγκό, με τον Κολομβιανό να εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Γάλλο προπονητή.
Ο Ντελ Θέρο Γκράντε φάνηκε εξ αρχής ότι είναι διαιτητής από το πάνω ράφι. Έβγαλε το ντέρμπι με χαρακτηριστική άνεση. Στα μάτια του τέτοια ματς δεν είναι τίποτε περισσότερο από αγώνες μικρομεσαίων ομάδων της Λα Λίγκα.
* Η κριτική του Γ.Δ. για το 2-0 της Λεωφόρου, όπως την κατέθεσε στη σελίδα του στο fb.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.