Κι όμως, αφενός η πολιτεία έχει προσπαθήσει αρκετά «φιλότιμα» σχεδόν όλα αυτά τα χρόνια να τους δυσκολέψει όσο γίνεται τη ζωή –ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ο νέος μεταναστευτικός κώδικας, ο οποίος, σύμφωνα με καταγγελία δεκαέξι οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο πεδίο, αφήνει «ξεκρέμαστους» τόσο τους μετανάστες β’ γενιάς όσο και τους ασυνόδευτους ανήλικους, με την κυβέρνηση να λέει τώρα ότι θα επανεξετάσει κάποιες διατάξεις–, αφετέρου μια όχι αμελητέα κατηγορία συμπατριωτών μας θεωρεί τους ανθρώπους αυτούς από λιγότερο έως καθόλου Έλληνες, ανάλογα βέβαια και με την καταγωγή, τη θρησκεία, την κοινωνική θέση, το χρώμα του δέρματός τους και τις εκάστοτε ιστορικές συγκυρίες.
Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, για παράδειγμα, οι Αλβανοί, οι οποίοι αποτελούσαν –κι ακόμα αποτελούν– τη μεγαλύτερη μεταναστευτική κοινότητα της χώρας και το κατεξοχήν εργατικό της δυναμικό, ήταν ταυτόχρονα εκείνοι που βίωναν τον πιο ακραίο ρατσισμό: από δαιμονοποιήσεις, λογής διακρίσεις και εγκληματικές επιθέσεις, μέχρι που θεωρούνταν και υπεύθυνοι για όλες μας σχεδόν τις κακοδαιμονίες, από την εγκληματικότητα μέχρι τις... αποτυχίες της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου. Κόντρα, όμως, σε όλα τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, οι Αλβανοί εντάχθηκαν στην κοινωνία και αφομοιώθηκαν σε εντυπωσιακό βαθμό, ακόμα και σε βάρος της εθνικής τους κουλτούρας και ταυτότητας – πλέον το «απόλυτο κακό» είναι οι μουσουλμάνοι μετανάστες, οι φτωχοί και οι κυνηγημένοι φυσικά, όχι τίποτα Σαουδάραβες πρίγκιπες, ενώ οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί είναι από τους πλέον στοχοποιημένους.
{...} Στη μουσική –αν οι ποπ διασημότητες της πρώτης γενιάς, Ελένη Φουρέιρα και Τάμτα, «έκρυβαν» λίγο-πολύ τη μεταναστευτική τους καταγωγή, οι νεότεροι καλλιτέχνες της ποπ (όπως η «διγενής» Μαρίνα Σάττι) και ιδίως της χιπ-χοπ και της τραπ σκηνής, όπως οι Sin Boy, Light, Kareem, Toquel, Yinka, Νέγρος του Μοριά κ.ά., δεν έχουν κανένα θέμα να τη διατρανώνουν–, στη σκηνοθεσία (Ένκε Φεζολάρι στο θέατρο, Σιαμάκ Ετεμάντι, Νεριτάν Ζιντζιρία στο σινεμά), στην υποκριτική (Νίκος Γκέλια, Κώστας Νίκουλι, Κρις Ραντάνοφ, Ρομάνα Λόμπατς) κι ακόμη περισσότερο στη λογοτεχνία και στην ποίηση οι μετανάστες τόσο της πρώτης (όπως οι αλβανικής καταγωγής Γκαζμέντ Καπλάνι, Έρβιν Σέχου, Φατός Ρόζα, ο Κούρδος Τζεμίλ Τουράν και η Κουρδοϊρανή Χίβα Παναχί, με τους δύο τελευταίους να έχουν λάβει πολιτικό άσυλο) όσο και της δεύτερης γενιάς, καθώς και του «δεύτερου κύματος» –οι αλβανικής καταγωγής Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Ελσόν Ζγκούρη και Νικόλας Σάπο, ο Αφγανός Ρεζά Γκολαμί και άλλοι– κάνουν πια αισθητή την παρουσία τους στις τέχνες και τα γράμματα, είτε γράφοντας στα ελληνικά είτε εμπνεόμενοι από την ελληνική τους εμπειρία, όπως ο Σύρος Νούρι Αλ Τζαράχ και η νεαρή Αφγανή Παρβάνα Αμίρι, αμφότεροι μετανάστες «εξ ανάγκης», καθότι πρόσφυγες.
** Δύο αποσπάσματα από το θέμα του Θοδωρή Αντωνόπουλου στην έντυπη Lifo. Θα το βρείτε εδώ.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.