Τον περασμένο Αύγουστο, όταν είχαν «σκάσει» αλλεπάλληλα κρούσματα κορωνοϊού σε οίκους ευγηρίας, και κυρίως της Θεσσαλονίκης, ο ρεπόρτερ του Star Γιάννης Ευσταθίου, θέλησε να μπει στα ενδότερα αυτών των
ιδρυμάτων, όχι των «επίδικων», και να μιλήσει με έναν από τους υπευθύνους. Το πέτυχε μετά από πολλή προσπάθεια πείθοντας το άνθρωπο που δυο μήνες μετά ξάφνιασε και συγκίνησε με την επιλογή του: να αυτοκτονήσει μετά τον εντοπισμό τριών κρουσμάτων κορωνοϊού στον Άγιο Στέφανο, τον οίκο ευγηρίας που, σύμφωνα με την περιγραφή τού ρεπόρτερ, «δίνει την εντύπωση ξενοδοχείου» και «έχει κήπο, πράσινο, μεγάλη βεράντα, με τα τραπέζια τοποθετημένα σε απόσταση μεταξύ τους, παντού σήματα κι ενδείξεις και να τηρούνται οι αποστάσεις συνεχώς».Ο Δημήτρης Καμπανάρος, ο ιδιοκτήτης, είχε αρχικά αντιρρήσεις που κάμφθηκαν, αλλά με τον όρο ότι θα τηρούνταν αυστηρά μέτρα ασφαλείας και προστασίας των φιλοξενούμενων του οίκου. Ο Γιάννης Ευσταθίου, που είχε προσβληθεί από κορωνοϊό τον Απρίλιο, ήταν απόλυτα αποθεραπευμένος και είχε αναπτύξει αντισώματα 14 φορές πάνω από το επιθυμητό όριο. Προσφέρθηκε να παρουσιάσει στον Δ. Καμπανάρο και τις σχετικές βεβαιώσεις. Στις 20 Αυγούστου, με την παρουσίαση του ρεπορτάζ στον Star, ο δημοσιογράφος έγραψε για τα μέτρα που ελήφθησαν από τον οίκο ευγηρίας για την είσοδό του: «Για να μπορέσω όμως να μπω στον οίκο ευγηρίας, με ψέκασαν από τα μαλλιά ως τα πόδια, μπρος και πίσω, καθάρισα τις σόλες των παπουτσιών σε χαλί με μικροβιοκτόνο υγρό, με θερμομέτρησαν, μου φόρεσαν ειδικά γάντια-μούντζες και διπλή μάσκα και μια ρόμπα που έκανε το ανοιχτό κρεμ σακάκι μου με τη γαλάζια γραβάτα μου να μοιάζουν χρώματος λαδί». Για την εξωτερική εμφάνισή του μετά από όλα αυτά, είχε δημοσιεύσει τη φωτογραφία που εικονογραφεί τούτο το θέμα.
Αν και για τον οίκο ευγηρίας είχαν ληφθεί όλα τα μέτρα –και μάλιστα παραπάνω από τα πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ – ο Δημήτρης Καμπανάρος φοβόταν το απρόοπτο. «Τρέμω να μη συμβεί κάτι... Εχω χάσει τον ύπνο μου... Από το Μάρτιο έχω έρθει και κοιμάμαι στο γηροκομείο», είχε πει στον Γιάννη Ευσταθίου. Του ανέφερε ακόμα: «Έχουμε τεράστια κοινωνική ευθύνη απέναντι στους φιλοξενούμενούς μας και τις οικογένειές τους που μας τους εμπιστεύτηκαν». Αλλά εκείνο που τάραξε τον δημοσιογράφο («μου σηκώθηκε η τρίχα», αναφέρω) ήταν η εξής αποστροφή: «Αν γίνει η στραβή, δεν είναι ότι την πατάς εσύ.. Αν μου συμβεί, να το πληρώσω, δεν έχω πρόβλημα...»
Για εκείνο το ρεπορτάζ, και την εμπειρία της συνάντησής του με έναν ξεχωριστό επιστήμονα-γεροντολόγο, ο δημοσιογράφος ανέβασε στην σελίδα του, στο fb, το ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενο που ακολουθεί.
Ο Γιάννης Ευσταθίου για τη επίσκεψή του στον οίκο ευγηρίας
Γνώρισα τον τραγικό αυτόχειρα, ιδιοκτήτη του γηροκομείου στον Αγιο Στέφανο, στις 20 Αυγούστου... Βρισκόταν σε έξαρση ο κορονοϊός σε οίκους ευγηρίας στην περιοχή πέριξ της Θεσσαλονίκης και ήθελα να κάνω ρεπορτάζ για το κεντρικό δελτίο του STAR, κατά πόσο ήταν ασφαλή τα ιδρύματα για ηλικιωμένους...
Ηταν ταμίας του Συλλόγου των ιδιοκτητών των Οίκων Ευγηρίας. Μιλήσαμε αρχικά στο τηλέφωνο νωρίς το πρωί... Είχε αρκετούς δισταγμούς, όμως τελικά πείστηκε... Με τίμησε δε, λέγοντάς μου ότι με παρακολουθεί καιρό, θεωρεί πως είμαι σοβαρός κι αξιοπρεπής στη δουλειά μου και πιστεύει πως το αποτέλεσμα ούτε θα τρομάζει, ούτε θα μεροληπτεί...
Δώσαμε ραντεβού για τις 12.30 το μεσημέρι. Τελικά επειδή παρουσιάστηκε μια δυσκολία με τις κάμερες, τον ειδοποίησα ότι θα πήγαινα με τον συνάδελφο καμεραμάν Άρη Σταθακόπουλο γύρω στις 14.15-14.30... «Εγώ εδώ θα είμαι», μου είπε...|
Ο οίκος ευγηρίας, δίνει την εντύπωση ξενοδοχείου... Έχει κήπο, πράσινο, μεγάλη βεράντα, με τα τραπέζια τοποθετημένα σε απόσταση μεταξύ τους... Παντού σήματα κι ενδείξεις και να τηρούνται οι αποστάσεις συνεχώς...
Όταν τον συνάντησα, μου φάνηκε πολύ μικρός. Πολύ μικρότερος από 41 ετών... Ήταν ευγενέστατος... Μου μίλησε αναλυτικά και μου εκμυστηρεύτηκε το μεγάλο φόβο που είχε, για το ενδεχόμενο να εμφανιστούν κρούσματα στο γηροκομείο, το οποίο είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του... «Τρέμω -μου είπε- να μη συμβεί κάτι τέτοιο... Εχω χάσει τον ύπνο μου... Από το Μάρτιο έχω έρθει και κοιμάμαι στο γηροκομείο»... Με πήγε και μου έδειξε μάλιστα το χώρο που είχε μετατρέψει σε κρεβατοκάμαρα...
Του ζήτησα να μπω μέσα στο ίδρυμα, αποκαλύποντάς του ότι 4-5 μήνες νωρίτερα είχα νοσήσει από κορονοϊό, αλλά το ξεπέρασα και είχα αποκτήσει αντισώματα 14 φορές πάνω από το όριο... Του είπα πως μπορώ να του δείξω και τα αποτελέσματα που είχα περάσει στο κινητό μου... «Να καταγράψουμε τα μέτρα προφύλαξης», επέμεινα... Με μεγάλο δισταγμό -κι ύστερα από ενδεχομένως φορτική μου πίεση- δέχθηκε, υπό την προϋπόθεση πως προσωπικά κι ο συνάδελφος καμεραμάν, θα φορέσουμε ειδικές μάσκες και στολές, σαν αυτή της φωτογραφίας και θα μας ψεκάσουν από την κορυφή ως τα νύχια... Στη λεζάντα της φωτογραφίας τα περιγράφω αναλυτικά...
Ημασταν απολύτως τυχεροί στο ρεπορτάζ, λόγω της δίωρης αργοπορίας μας και πέσαμε πάνω στην αλλαγή βάρδιας των εργαζομένων... Καθεμιά υποβαλλόταν σε σχολαστικό ψέκασμα και φορούσε στολή, ανάλογη με τη δική μας... «Πρωί, μεσημέρι -μου είπε ο μετέπειτα αυτόχειρας- πάντα τα ίδια με την ίδια σχολαστικότητα... Μια φορά να γίνει στραβή, την πάτησες... Αν και όπως πάνε τα πράγματα, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος 100% ότι δεν θα σου συμβεί το κακό».
Μου έδειξε βιβλία, χαρτιά, στα οποία αναγράφονταν τα τεστ που είχαν υποβληθεί οι εργαζόμενοι επιστρέφοντας από διακοπές, αλλά και ότι ψεκάστηκαν κατά την είσοδο... Μου έδειξε διάφορα μηχανήματα κι αντικείμενα προστασίας που, όπως μου δήλωσε, τα προμηθεύτηκε για μεγαλύτερη ασφάλεια, χωρίς να προβλέπεται κάτι τέτοιο από τα πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ...
«Εχουμε τεράστια κοινωνική ευθύνη απέναντι στους φιλοξενούμενούς μας και τις οικογένειές τους που μας τους εμπιστεύτηκαν», μου ανέφερε ακόμη... «Δεν μπορείς τη λειτουργία του Γηροκομείου, να τη βλέπεις στενά επαγγελματικά, ως κέρδος. Αν σκέφτεσαι έτσι, θα το βρεις μπροστά σου... Πρέπει να αγαπάς και να νιώθεις αυτό που κάνεις, σαν να πρόκειται για λειτούργημα»...
Και μου είπε και το άλλο που το θυμάμαι και μου σηκώνεται η τρίχα... «Αν γίνει η στραβή, δεν είναι ότι την πατάς εσύ.. Αν μου συμβεί, να το πληρώσω, δεν έχω πρόβλημα... Το ζήτημα είναι ότι χάνεται η εμπιστοσύνη στα γηροκομεία... Την πληρώνω εγώ, αλλά την πληρώνει κι ο συνάδελφος που δεν φταίει...»
Κι όταν μίλησα με τους φιλοξενούμενους, αντιλήφθηκα ότι έπιναν νερό στο όνομά του... Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν ήταν στημένο... Ολοι φάνηκαν να αιφνιδιάζονται από την παρουσία της κάμερας του STAR... Κι έδειχναν να μιλούν από καρδιάς... Ισως κάποιοι να τον έβλεπαν κι ως αποκούμπι τους, σαν παιδί τους...
Αναρωτιέμαι ποια θα είναι πλέον η τύχη της δομής αυτής... Οπως μου είχε πει ο τραγικός αυτόχειρας, είχε μια αδελφή η οποία ζει στην Αμερική και δεν ενδιαφερόταν... Φυσικά τώρα όλα μπορούν να αλλάξουν, αν και δεν είμαι απολύτως βέβαιος... Ετσι κι αλλιώς, πρωτεύουσα σημασία έχουν πια οι ζωντανοί και δη οι ευάλωτοι...
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.