Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ «ΓΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ»
Παλιό το αξίωμα: η δημοσιογραφία σε πάει παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις την κατάλληλη στιγμή. Σε κάνει, λόγου χάρη, βουλευτή, υπουργό, διοικητή οργανισμού, κομματικό στέλεχος, αρχηγό κόμματος. Βέβαια, μπορείς να μην την εγκαταλείψεις και εκείνη να σε ταξιδεύει συνέχεια, κυριολεκτικά και
μεταφορικά - αλλά εν προκειμένω τα παρακάτω αφορούν το «κυριολεκτικά». Ο Σεραφείμ Φυντανίδης έχει πει ότι με το δημοσιογραφικό επάγγελμα του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει όλον τον κόσμο. Φυσικά, αυτό ισχύει για πολλούς άλλους.
Αναφορά στα ταξίδια του με αφορμή τη δημοσιογραφία, αλλά και το μπάσκετ, κάνει ο διευθυντής του sdna.gr, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, με άρθρο του που αναρτήθηκε στο αθλητικό σάιτ. Ανάμεσα σε άλλα γράφει για το ταξίδι του, τούτες τις ημέρες, στην Κωνσταντινούπολη και την ευτυχία να ζήσει από κοντά δυο πολύ ωραία παιχνίδια με νίκες των ελληνικών ομάδων: του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε και του Παναθηναϊκού με την Εφές. Σπουδαίες νίκες που ήρθαν (και) ως απάντηση στα απαξιωτικά, έως ισοπεδωτικά, σχόλια οπαδών που είχαν προηγηθεί και για τις δύο ομάδες μετά από πρόσφατες αποτυχίες τους (ο Ολυμπιακός ήττα από Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, ο Παναθηναϊκός ήττες από ΑΕΚ, Μπασκόνια κ.λπ.).
Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο, πέρα από τη σύντομη αναφορά τού συντάκτη στα ταξίδια μιας εικοσαετίες, γίνεται σφοδρή επίθεση στους «άρχοντες του Facebook» που αποκτούν αυτοδίκαια ρόλο τιμητή για οτιδήποτε. Στο ίδιο άρθρο ασκείται κριτική στους δημοσιογράφους και γίνεται λόγος για την ευθύνη του Τύπου να παραθέτει στον κόσμο «επιχειρήματα και όχι αρλούμπες».
Από το άρθρο ξεχωρίσαμε τρία αποσπάσματα:
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΩΣ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
«(...) Από το πρώτο ταξίδι στην Ποντγκόριτσα, με τις φάκες για ποντίκια κάτω από τα κρεβάτια (!), μέχρι το διήμερο στην Πόλη μεσολάβησαν σχεδόν 20 χρόνια, αμέτρητα ταξίδια, αναμνήσεις, στα πιο τρελά μέρη του κόσμου, εκεί που δύσκολα θα έφτανα χωρίς το μπάσκετ. Από τη Βενεζουέλα όταν ένα μικρό μπουκάλι νερό ήταν πιο ακριβό από ένα γέμισμα πολυτελούς τζιπ, από την Ιαπωνία λίγο μετά τους μεγάλους σεισμούς ως τη Δανία που κάποτε φιλοξένησε αγώνα Εθνικών ομάδων σε κάτι σαν σχολικό γήπεδο, το μπάσκετ ήταν παρέα, ήταν δώρο Θεού, ένα φευγιό από την ιδρυματοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου (...)».
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΟΡΦΩΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΡΟΛΕΣ
«(...) Πριν είχαμε τους αμόρφωτους του κλάδου μας, τώρα όλοι έγιναν... δημοσιογράφοι. Και βαράνε αλύπητα κιόλας πίσω από τον μανδύα του «αγαπώ την ομάδα». Όλα αυτά για στελέχη της δικής τους ομάδας: Μπορούν να μπινελικώνουν άφοβα, σε έναν άτυπο διαγωνισμό οπαδικής λατρείας, να λένε στα ραδιόφωνα ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, να ρίχνουν στο FB κατάρες. Αν βρίσω περισσότερο, πονάω περισσότερο, παίρνω like, είμαι αγαπητός, για μια αυτοεπιβεβαίωση ζούμε όλοι (...)».
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
«(...) Κι είναι απόλυτα δική μας ευθύνη, των δημοσιογράφων πρώτα από όλα, που αδυνατούμε να πείσουμε τον κόσμο παραθέτοντας πραγματικά επιχειρήματα κι όχι αρλούμπες. Ο λαϊκισμός λειτουργεί στο φουλ. Ο κόσμος όμως, πρέπει να μάθει την αλήθεια κι όχι ό,τι ηχεί πιο γλυκά στα αυτιά του (...)».
Δείτε εδώ ολόκληρο το άρθρο που έχει τίτλο: «Μάθε μπαλίτσα ρε Τσάβι από τον άρχοντα του Facebook»
Παλιό το αξίωμα: η δημοσιογραφία σε πάει παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις την κατάλληλη στιγμή. Σε κάνει, λόγου χάρη, βουλευτή, υπουργό, διοικητή οργανισμού, κομματικό στέλεχος, αρχηγό κόμματος. Βέβαια, μπορείς να μην την εγκαταλείψεις και εκείνη να σε ταξιδεύει συνέχεια, κυριολεκτικά και
μεταφορικά - αλλά εν προκειμένω τα παρακάτω αφορούν το «κυριολεκτικά». Ο Σεραφείμ Φυντανίδης έχει πει ότι με το δημοσιογραφικό επάγγελμα του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει όλον τον κόσμο. Φυσικά, αυτό ισχύει για πολλούς άλλους.
Αναφορά στα ταξίδια του με αφορμή τη δημοσιογραφία, αλλά και το μπάσκετ, κάνει ο διευθυντής του sdna.gr, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, με άρθρο του που αναρτήθηκε στο αθλητικό σάιτ. Ανάμεσα σε άλλα γράφει για το ταξίδι του, τούτες τις ημέρες, στην Κωνσταντινούπολη και την ευτυχία να ζήσει από κοντά δυο πολύ ωραία παιχνίδια με νίκες των ελληνικών ομάδων: του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε και του Παναθηναϊκού με την Εφές. Σπουδαίες νίκες που ήρθαν (και) ως απάντηση στα απαξιωτικά, έως ισοπεδωτικά, σχόλια οπαδών που είχαν προηγηθεί και για τις δύο ομάδες μετά από πρόσφατες αποτυχίες τους (ο Ολυμπιακός ήττα από Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, ο Παναθηναϊκός ήττες από ΑΕΚ, Μπασκόνια κ.λπ.).
Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο, πέρα από τη σύντομη αναφορά τού συντάκτη στα ταξίδια μιας εικοσαετίες, γίνεται σφοδρή επίθεση στους «άρχοντες του Facebook» που αποκτούν αυτοδίκαια ρόλο τιμητή για οτιδήποτε. Στο ίδιο άρθρο ασκείται κριτική στους δημοσιογράφους και γίνεται λόγος για την ευθύνη του Τύπου να παραθέτει στον κόσμο «επιχειρήματα και όχι αρλούμπες».
Από το άρθρο ξεχωρίσαμε τρία αποσπάσματα:
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΩΣ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
«(...) Από το πρώτο ταξίδι στην Ποντγκόριτσα, με τις φάκες για ποντίκια κάτω από τα κρεβάτια (!), μέχρι το διήμερο στην Πόλη μεσολάβησαν σχεδόν 20 χρόνια, αμέτρητα ταξίδια, αναμνήσεις, στα πιο τρελά μέρη του κόσμου, εκεί που δύσκολα θα έφτανα χωρίς το μπάσκετ. Από τη Βενεζουέλα όταν ένα μικρό μπουκάλι νερό ήταν πιο ακριβό από ένα γέμισμα πολυτελούς τζιπ, από την Ιαπωνία λίγο μετά τους μεγάλους σεισμούς ως τη Δανία που κάποτε φιλοξένησε αγώνα Εθνικών ομάδων σε κάτι σαν σχολικό γήπεδο, το μπάσκετ ήταν παρέα, ήταν δώρο Θεού, ένα φευγιό από την ιδρυματοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου (...)».
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΟΡΦΩΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΡΟΛΕΣ
«(...) Πριν είχαμε τους αμόρφωτους του κλάδου μας, τώρα όλοι έγιναν... δημοσιογράφοι. Και βαράνε αλύπητα κιόλας πίσω από τον μανδύα του «αγαπώ την ομάδα». Όλα αυτά για στελέχη της δικής τους ομάδας: Μπορούν να μπινελικώνουν άφοβα, σε έναν άτυπο διαγωνισμό οπαδικής λατρείας, να λένε στα ραδιόφωνα ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, να ρίχνουν στο FB κατάρες. Αν βρίσω περισσότερο, πονάω περισσότερο, παίρνω like, είμαι αγαπητός, για μια αυτοεπιβεβαίωση ζούμε όλοι (...)».
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
«(...) Κι είναι απόλυτα δική μας ευθύνη, των δημοσιογράφων πρώτα από όλα, που αδυνατούμε να πείσουμε τον κόσμο παραθέτοντας πραγματικά επιχειρήματα κι όχι αρλούμπες. Ο λαϊκισμός λειτουργεί στο φουλ. Ο κόσμος όμως, πρέπει να μάθει την αλήθεια κι όχι ό,τι ηχεί πιο γλυκά στα αυτιά του (...)».
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.