Κάπως έτσι –λίγο χειρότερα, λίγο καλύτερα– η νεανική αντίληψη ενός ξενόφερτου μοντερνισμού, έβλεπε τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έναν τραγουδιστή που «έψελνε» συνεχώς για την ξενιτιά, τους οικοδόμους, τις πληγωμένες αγάπες, τις προδοσίες της καρδιάς και τις πονεμένες μανούλες. Σήμερα –και πολύ πριν από το σήμερα– ο Καζαντζίδης θεωρείται το μεγαλύτερο μέταλλο φωνής στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού,
Ο Νίκος Ξανθόπουλος έφυγε από τη ζωή με διαφορά εικοσιτετραώρων μετά από τον Ερρίκο Ανδρέου, αλλά η πινακοθήκη τού ελληνικού κινηματογράφου παραμένει πλούσια και με τη δική τους παρουσία. Οι ελληνικές ταινίες που εξακολουθούμε να βλέπουμε βουλιμικά έχουν όλο και λιγότερους ζώντες, όμως η αξία τους παραμένει σταθερή και αμείωτη για πολλές δεκαετίες. Και είναι αγαπημένες για πολλές γενιές που δεν τις γνώρισαν στον φυσικό τους χώρο –δηλαδή στη μεγάλη και όχι στη μικρή οθόνη. Αλλά αυτό δεν τις εμπόδισε να καταλάβουν ότι οι πρωταγωνιστές τους ήταν μεγάλοι. Και πολλοί από αυτούς σπουδαίοι.
Διον. Βραϊμάκης
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.