{...} Το «σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού» (forgotten baby syndrome) ούτε πρωτοφανές είναι ούτε ασύλληπτο, ούτε τίποτε από όλα αυτά, και φυσικά η απόδοση ευθυνών δεν είναι τόσο απλή όσο θέλουν οι εκπομπές και οι χρήστες των social να πιστεύουν.
Σήμερα καταγράφονται περίπου 40-50 τέτοια περιστατικά τον χρόνο παγκοσμίως και από τότε που άρχισε να παρακολουθείται το φαινόμενο, το 1992, οι θάνατοι τέτοιου είδους έχουν ξεπεράσει τους 900. Κι αυτά μόνο στις χώρες που όντως καταγράφουν τα περιστατικά, όπως οι ΗΠΑ κυρίως, και οι δυτικοευρωπαϊκές. Κι αυτό λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι θάνατοι συμβαίνουν κατά κανόνα στις νότιες χώρες και από τον Μάιο ως τον Σεπτέμβριο.
Τους υπόλοιπους μήνες και σε άλλα μέρη του κόσμου ξεχνούν μωρά στα αυτοκίνητα, απλώς δεν πεθαίνουν και φυσικά κανένας δεν θα πάει να προσφέρει αυτοβούλως την πληροφορία ότι άφησε το παιδί του 6-7 ώρες σε ένα κλειστό όχημα, σε κανέναν αρμόδιο φορέα, χάριν στατιστικής. Το πιο εντυπωσιακό από τις πολλές σχετικές έρευνες και μελέτες που έχουν γίνει είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στους γονείς στους οποίους συμβαίνει αυτό.
Εχει συμβεί «και στις καλύτερες οικογένειες», έχει συμβεί σε ανθρώπους απολύτως νευροτυπικούς, σε ανθρώπους χωρίς ψυχολογικά και άλλα θέματα, σε καθηγητές, νοσοκόμες, γιατρούς, ένας από τους γονείς που ξέχασαν το παιδί τους στο αυτοκίνητο και αυτό πέθανε από θερμοπληξία (τη συνηθέστερη αιτία τέτοιων θανάτων) ήταν πυρηνικός επιστήμονας.
Η στατιστική δεν διαπιστώνει απολύτως καμία «προτίμηση» σε φυλή, φύλο ή κοινωνική/οικονομική κατάσταση. Οι περισσότεροι είναι κανονικοί άνθρωποι, με λίγα λόγια, κάτι που σημαίνει ότι, ναι, όσο κι αν δεν μας αρέσει, θα μπορούσε να συμβεί σε καθέναν από μας. Το λένε οι επιστήμονες, το φωνάζουν για την ακρίβεια. Εκεί που έχουν καταλήξει οι ίδιοι επιστήμονες είναι ότι πρόκειται απλώς για ένα «κακόβουλο» παιχνίδι της λειτουργικής μνήμης, η λειτουργική μνήμη είναι το αντίστοιχο RAM των υπολογιστών: Οχι η μνήμη στην οποία αποθηκεύουμε αναμνήσεις και γνώσεις, αλλά αυτή που χρησιμοποιούμε για να λειτουργήσουμε καθημερινά, το λέει και η λέξη.
Εχουμε, λοιπόν δύο ειδών λειτουργικές μνήμες: τη σημασιολογική και την προοπτική. Η πρώτη είναι ο «αυτόματος πιλότος». Οταν οδηγείς, για παράδειγμα, δεν σκέφτεσαι κάθε φορά που πατάς τον συμπλέκτη, ή αλλάζεις ταχύτητα, αλίμονο. Αν δεν είχαμε αυτού του είδους τη μνήμη και έπρεπε να σκεφτόμαστε κάθε στιγμή ότι πρέπει να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο για να περπατήσουμε, η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμη σε κατάσταση ερπετού.
Η άλλη μνήμη, η προοπτική, είναι αυτή που σου θυμίζει όσα έχεις να κάνεις. Να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, να πας νωρίς στη δουλειά γιατί έχεις μίτινγκ, και όλα αυτά τα όχι και τόσο χαριτωμένα. Α, και να πας εκτάκτως εσύ το παιδί στον παιδικό. Κάτι που δεν κάνεις κάθε μέρα και, άρα, δεν έχει εγγραφεί στη σημασιολογική σου μνήμη {...}
Σήμερα καταγράφονται περίπου 40-50 τέτοια περιστατικά τον χρόνο παγκοσμίως και από τότε που άρχισε να παρακολουθείται το φαινόμενο, το 1992, οι θάνατοι τέτοιου είδους έχουν ξεπεράσει τους 900. Κι αυτά μόνο στις χώρες που όντως καταγράφουν τα περιστατικά, όπως οι ΗΠΑ κυρίως, και οι δυτικοευρωπαϊκές. Κι αυτό λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι θάνατοι συμβαίνουν κατά κανόνα στις νότιες χώρες και από τον Μάιο ως τον Σεπτέμβριο.
Τους υπόλοιπους μήνες και σε άλλα μέρη του κόσμου ξεχνούν μωρά στα αυτοκίνητα, απλώς δεν πεθαίνουν και φυσικά κανένας δεν θα πάει να προσφέρει αυτοβούλως την πληροφορία ότι άφησε το παιδί του 6-7 ώρες σε ένα κλειστό όχημα, σε κανέναν αρμόδιο φορέα, χάριν στατιστικής. Το πιο εντυπωσιακό από τις πολλές σχετικές έρευνες και μελέτες που έχουν γίνει είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στους γονείς στους οποίους συμβαίνει αυτό.
Εχει συμβεί «και στις καλύτερες οικογένειες», έχει συμβεί σε ανθρώπους απολύτως νευροτυπικούς, σε ανθρώπους χωρίς ψυχολογικά και άλλα θέματα, σε καθηγητές, νοσοκόμες, γιατρούς, ένας από τους γονείς που ξέχασαν το παιδί τους στο αυτοκίνητο και αυτό πέθανε από θερμοπληξία (τη συνηθέστερη αιτία τέτοιων θανάτων) ήταν πυρηνικός επιστήμονας.
Η στατιστική δεν διαπιστώνει απολύτως καμία «προτίμηση» σε φυλή, φύλο ή κοινωνική/οικονομική κατάσταση. Οι περισσότεροι είναι κανονικοί άνθρωποι, με λίγα λόγια, κάτι που σημαίνει ότι, ναι, όσο κι αν δεν μας αρέσει, θα μπορούσε να συμβεί σε καθέναν από μας. Το λένε οι επιστήμονες, το φωνάζουν για την ακρίβεια. Εκεί που έχουν καταλήξει οι ίδιοι επιστήμονες είναι ότι πρόκειται απλώς για ένα «κακόβουλο» παιχνίδι της λειτουργικής μνήμης, η λειτουργική μνήμη είναι το αντίστοιχο RAM των υπολογιστών: Οχι η μνήμη στην οποία αποθηκεύουμε αναμνήσεις και γνώσεις, αλλά αυτή που χρησιμοποιούμε για να λειτουργήσουμε καθημερινά, το λέει και η λέξη.
Εχουμε, λοιπόν δύο ειδών λειτουργικές μνήμες: τη σημασιολογική και την προοπτική. Η πρώτη είναι ο «αυτόματος πιλότος». Οταν οδηγείς, για παράδειγμα, δεν σκέφτεσαι κάθε φορά που πατάς τον συμπλέκτη, ή αλλάζεις ταχύτητα, αλίμονο. Αν δεν είχαμε αυτού του είδους τη μνήμη και έπρεπε να σκεφτόμαστε κάθε στιγμή ότι πρέπει να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο για να περπατήσουμε, η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμη σε κατάσταση ερπετού.
Η άλλη μνήμη, η προοπτική, είναι αυτή που σου θυμίζει όσα έχεις να κάνεις. Να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, να πας νωρίς στη δουλειά γιατί έχεις μίτινγκ, και όλα αυτά τα όχι και τόσο χαριτωμένα. Α, και να πας εκτάκτως εσύ το παιδί στον παιδικό. Κάτι που δεν κάνεις κάθε μέρα και, άρα, δεν έχει εγγραφεί στη σημασιολογική σου μνήμη {...}
** Από το άρθρο της Μαρίας Δεδούση στο protagon.gr. Τίτλος του: «Ξέχασα το παιδί στο αυτοκίνητο»: Πώς εξηγείται; Ολόκληρο εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.