της Μαρίας Δεδούση*
Με όσα διάβασα για την υπόθεση του Δημήτρη Παπανώτα, αλλά και τις υπερασπιστικές γραμμές που παρατάχθηκαν μπροστά του, κάνω κάποιες πιο συνολικές σκέψεις.
Η πρώτη σκέψη είναι ότι ανήκω σε μια γενιά γυναικών που μεγάλωσαν με τη διαρκή επωδό «μα, καλά, δεν βλέπεις πόσα βελτιώθηκαν; Τι άλλο θες πια;»
Δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση αυτό, ή και χρειάζεται.
Ο Παπανώτας, κατά την άποψή μου, το εννοούσε απόλυτα αυτό που έλεγε. Και δεν είναι ο μόνος. Τουναντίον, είναι η μεγάλη πλειονότητα αυτοί που πιστεύουν ότι πράγματι στην ΕΕ και στην Ελλάδα και στο δυτικό κόσμο γενικότερα, τα
έμφυλα ζητήματα είναι εν πολλοίς λυμένα και οι γυναίκες «δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Κι αν έχουν είναι τελικά επιλογή τους».Η πεποίθηση αυτή βασίζεται σε μια εντελώς στρεβλή ερμηνεία της σύγκρισης με το παρελθόν:
«Παλιά», δεν ψήφιζες, τώρα ψηφίζεις και εκλέγεσαι (άλλο αν η εκπροσώπιση είναι τραγικά μικρή, μην τα θες όλα δικά σου)· «παλιά» ήσουν κλεισμένη στο σπίτι και σιδέρωνες, τώρα είσαι έξω και κάνεις καριέρα (άλλο αν αμείβεσαι χειρότερα και πρέπει να κάνεις ζογκλερικά για να ισορροπήσεις δουλειά και οικογένεια, μην τα θες όλα δικά σου)· «παλιά» σε σκοτώνανε για πλάκα, τώρα σε δέρνουν λιγότερο, ε, όχι και καθόλου, ΜΗΝ τα θες όλα δικά σου...
Αυτός ο «συγκαταβατικός αντρικός φεμινισμός», όπως τον αποκάλεσε ένας φίλος και μου άρεσε πολύ -που δεν είναι μόνο αντρικός, βέβαια- αναπαράγεται διαρκώς και ορθώνεται σαν τείχος μπροστά σε κάθε διεκδίκηση.
Και εργαλειοποιεί διάφορα άσχετα προς την πραγματικότητα επιχειρήματα: Η φύση που μας θέλει να κάνουμε πρωτίστως τις μανούλες και δευτερευόντως τους ανθρώπους, οι ρόλοι (ποιος τους καθορίζει άραγε; ) που μας θέλουν πρωτίστως φροντιστικές και δευτερευόντως διεκδικητικές, διάφορες δήθεν βιολογικές ψευδοθεωρίες που μας θέλουν «τόσο-όσο» απελευθερωμένες.
Και χαρούμενες, σ' αυτήν τη διαρκή ευγνωμωσύνη που πρέπει να έχουμε προς την κοινωνία, η οποία μάς «επέτρεψε» να είμαστε «καλύτερα από παλιά».
Είναι οριζόντιο αυτό, όπως τα περισσότερα πράγματα. Και οι μαύροι όταν διεκδικούν ισονομία, έρχονται συχνά αντιμέτωποι με την υπενθύμιση ότι πριν από μόλις 150 χρόνια ήταν σκλάβοι.
Είναι η κοινωνική προέκταση της θεωρίας του Φουκουγιάμα αυτή: Επειδή συνολικά ο κόσμος προχωράει μπροστά (και μάλλον προχωράει, παρά τα πισωγυρίσματα), μην στέκεσαι σε όσα υπολείπονται και να είσαι απλώς ευχαριστημένος/η με όσα βελτιώθηκαν.
Λες και δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο μαζί...
Σε τελική ανάλυση, αν όλα πάνε καλά, σε μερικές γενιές ίσως οι γυναίκες κερδίσουν αυτά που εσύ διεκδικείς τώρα. Για τώρα, σταμάτα όμως.
Μου είναι απόλυτα κατανοητό το πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά. Κάθε status quo που απειλείται, θεωρεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ παραχώρηση το παραμικρό που εκχωρεί. Και, φυσικά, εκπλήσσεται, που το άλλο μέρος δεν είναι ευχαριστημένο. Διότι, στην πραγματικότητα, πιστεύει ότι του έχει κάνει χάρη.
Μου είναι κατανοητό, αλλά δεν έχω απολύτως κανέναν λόγο να το αποδέχομαι.
Σαφέστατα έχει κόστος να ζητάς περισσότερα και να μην ξαποσταίνεις όσο δεν επιτυγχάνεται το ορθό, η απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη και χωρίς αστερίσκους (για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις των ημέρών) ισότητα εν προκειμένω. Έχει κόστος προσωπικό και κοινωνικό, αλλά δεν πειράζει καθόλου.
Είναι κι αυτό ένα από τα perks του να μεγαλώνεις: Σε ενδιαφέρει και σε αφορά όλο και λιγότερο αυτό το κόστος. Έως και καθόλου, μην σου πω το χαίρεσαι κιόλας κάποια στιγμή. Ακους το περίφημο «με τα μυαλά που κουβαλάς, κ.λπ» και σκέφτεσαι ναι, πράγματι, με τα μυαλά που κουβαλάω γλίτωσα τελικά από πολλούς και πολλά.
Ούτε καν ακούω, δε, αυτό το άντρες και γυναίκες είναι ίσοι, ΑΛΛΑ όχι ίδιοι. Διότι κρύβει πίσω του μια τεράστια πονηριά: Δεν είναι ίδιοι, άρα η ισότητά τους εξαρτάται από αυτό που ορίζουμε (ποιοι το ορίζουμε άραγε; ) ως διαφορετικότητα.
--------------
Στις 15 Απριλίου, ανακοινώθηκε η επιλογή «από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ» του Δημήτρη Παπανώτα ως υποψήφιου Ευρωβουλευτή.
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 18 Απριλίου, μια πρωινή εκπομπή μεγάλης θεαματικότητας, ρώτησε τον Παπανώτα για τη Νόνη Δούνια, με την οποία είχε διαπληκτιστεί όταν είχε πει την περίφημη φράση που τον πέταξε από το ψηφοδέλτιο.
Απάντησε επί λέξει «καλή επιτυχία στην Ευρωβουλή, θα τους μάθει όλους μόντελινγκ εκεί». Ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το εκστόμισε αυτό.
Πολλοί το άκουσαν, κανείς δεν έδωσε σημασία. Άντρες και γυναίκες εξίσου έσπευσαν, με κάτι απίθανα επιχειρήματα να υπερασπιστούν τον Παπανώτα όταν έσκασε, λίγο αργότερα, η υπόθεση, προκειμένου να μην θιγεί η «απόφαση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να γίνει χαμός για να εκτιμήσει τις -ή απλώς να αντιδράσει στις- απόψεις του υποψηφίου του, οι οποίες δεν ήταν ένα γλωσσικό μπέρδεμα, δεν ήταν ένα lapsus της στιγμής, ήταν αυτό που είναι ο ίδιος.
Θα τον έστελνε στην Ευρωβουλή, όπου εσένα κι εμένα θα παιχτεί το μέλλον μας.
Και θα παιχτεί άμεσα, διότι σε μια Ένωση 28 χωρών όπου μια στις 3 γυναίκες έχει δεχθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της σεξουαλική ή φυσική βία, όπου το 5% των γυναικών έχουν βιαστεί, όπου μια στις τέσσερις γυναίκες έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακής βίας, θα συζητηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο η πρώτη κοινή ευρωπαϊκή οδηγία για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας.
Δεν τα ήξερε, βέβαια, όλα αυτά ο Δημήτρης Παπανώτας. Όπως ενδεχομένως δεν τα ξέρει και κανείς από αυτούς που πιστεύουν ότι «οι γυναίκες στην Ευρώπη σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, έχουν μόνο αν θέλουν».
Πολλοί άλλοι τα ξέρουν, όμως. Αλλά δεν τους νοιάζει. Τα θεωρούν ίσως και κάπως φυσιολογικά όλα αυτά.
Στην τελική ανάλυση, ώχου κι εσύ, μας ζάλισες με τους φεμινισμούς σου.
Όλα δικά σου τα θες.
*Δημοσιεύθηκε στη σελίδα της Μαρίας Δεδούση, στο fb
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.