Φρέσκοι στο μέτωπο, σε μια ξένη χώρα (δεν ήταν η πατρίδα τους που καιγόταν ολόγυρα) και με κάτι φαντεζί δωράκια που τους είχε στείλει ο βασιλιάς τους για τις γιορτές, ήταν οι πρώτοι που υποχώρησαν στις κρούσεις των Γερμανών φαντάρων για κατά τόπους σιωπηρή παύση του πυρός.
Η πρωτοβουλία ήταν των Γερμανών, αν και κατά τη διάρκεια του πρώτου εκείνου χρόνου του πολέμου υπήρχαν εκατέρωθεν πολλές τέτοιες «σιωπηρές» μικρές εκεχειρίες, συνήθως για να βγουν στο σφαγείο ανάμεσα στα χαρακώματα και να περισυλλέξουν και να θάψουν τους νεκρούς τους. Οι μαρτυρίες που έφτασαν ως εμάς είναι πράγματι ανατριχιαστικές, ιδιαίτερα εάν μπορέσεις να βάλεις για λίγο τον εαυτό σου στη θέση αυτών των ανθρώπων.
Εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν στα λασπωμένα χαρακώματα ανάμεσα στα πτώματα, πολεμούσαν και σκοτώνονταν ατελείωτα, κυριολεκτικά για εκατοστά γης. Ένας πόλεμος εντελώς ακατανόητος (όχι ότι υπάρχει και κατανοητός), και από στρατηγικής απόψεως. Ένας πόλεμος στον οποίον για πρώτη φορά μαχόταν στην πραγματικότητα το πυροβολικό. Αλλά ακόμη, με την παλιά λογική, έπρεπε να πέσουν στη μάχη οι φαντάροι, έρμαια στην πιο κολοσσιαία κρεατομηχανή της παγκόσμιας ιστορίας.
Δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ πιο φτηνή η ανθρώπινη ζωή από το Δυτικό Μέτωπο. Κι όταν η ζωή γίνεται φθηνή, η ανθρωπιά αναζητά μανιασμένα διέξοδο. Οι φαντάροι, ειδικά τον πρώτο χρόνο που η σφαγή δεν είχε συσσωρεύσει ακόμη το μίσος και την κτηνωδία μέσα τους, συναισθάνονταν τους απέναντι. Αυτό μάς λένε οι μαρτυρίες. Ο Φριτς και ο Τόμι ήταν εκεί για να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, αλλά στα διαλείμματα του σκοτωμού ήξεραν ότι όλοι βυθισμένοι στις ίδιες παγωμένες λάσπες είναι.
Τα Χριστούγεννα λειτούργησαν και στις δύο πλευρές ως η τέλεια αφορμή να αναζητήσουν την -όχι εντελώς χαμένη ακόμη- ανθρωπιά τους μέσα στον απόλυτο παραλογισμό. Οι Γερμανοί ανέβασαν τα μικρά τους τάνεμπμπάουμ, με κεριά, στα στηθαία των χαρακωμάτων, γλυκά και τσιγάρα πήγαιναν κι έρχονταν, πολλοί αντάλλαξαν διευθύνσεις, βγήκαν και περπατούσαν στη νεκρή ζώνη, τραγούδαγαν τα κάλαντα, έλεγαν αστεία, κάποιοι έπαιξαν και μπάλα· το τόπι το είχαν μαζί τους φυσικά οι Άγγλοι - «στην πραγματικότητα δεν ήταν συντεταγμένοι αγώνες, αλλά μερικές πάσες και κεφαλιές», γράφει ένας φαντάρος.Όταν έπιασα να διαβάζω για να γράψω την ιστορία, απορροφήθηκα για ώρες. Την ονόμασα «θαύμα», επειδή είναι πράγματι θαύμα να διατηρείς την ανθρωπιά σου όταν αυτή φαίνεται να χάνεται έστω και σαν στοιχειώδης έννοια γύρω σου. Όλες οι εποχές έχουν τα δικά τους χαρακώματα, τις δικές τους σφαγές που αλλάζουν τρόπους και πρόσωπα και εκφράσεις, αλλά και τα δικά τους ανθρώπινα θαύματα. Εκείνους που επιμένουν να βλέπουν ανθρώπους γύρω τους και όχι εχθρούς, αντιπάλους, στρατηγικές, νούμερα, πολιτικές και χάρτες. Η δική μας εποχή εξίσου.
Ένας Βρετανός λοχαγός περιγράφει τη στιγμή που η Εκεχειρία των Χριστουγέννων τελείωσε στο δικό του σημείο του μετώπου:
**Το κείμενο είναι της Μαρίας Δεδούση. Δημοσιεύθηκε στο Harddog στις 25 Δεκεμβρίου 2022 με τίτλο «Όταν η ζωή γίνεται φθηνή η ανθρωπιά αναζητά μανιασμένα διέξοδο»
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.