Ο Αργύρης Παγαρτάνης σμιλεύει το πορτρέτο του Γιώργου Γεωργίου με ένα εξαιρετικό κείμενο
{...} Για τα δόντια, το’ χε εξηγήσει ο ίδιος τι πέρασε και πώς του πέσανε. Ένα μεσημέρι, όταν είχε αρχίσει να παίρνει την άνω βόλτα οικονομικά, με παίρνει από το χέρι, πάμε παράμερα, σ’ ένα μικρό δωματιάκι δίπλα στο στούντιο. Μου γυρνάει την πλάτη, βάζει το χέρι στην τσέπη και εμφανίζεται με μασέλα. Γούρλωσα τα μάτια. «Τι, ρε, δεν σ’ αρέσουν»; Τι να πεις εκείνη την ώρα; Όχι δεν είναι αυτό, αλλά με ξάφνιασες. «Άσε ρε, δε θα τη βάλω. Ο κόσμος με γνώρισε φαφούτη, έτσι θα πεθάνω». Μετά είπε ο ίδιος ότι την είχε φυλάξει τη μασέλα στο κομοδίνο του.
Και μετά ήλθε η Ευγενία. Ο άνθρωπος που τον άλλαξε. Τον έστρωσε. Τον έβαλε σε καλούπι, όσο μπορεί να μπει ένας άνθρωπος έμπειρος και περπατημένος, όπως αυτός. Σε λίγο ήλθε και η Σταυρούλα, ο άλλος μεγάλος του έρωτας. Για χρόνια, δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Η Σταυρούλα, η Σταυρούλα. Του’ λεγες για μπάλα, σου’ λεγε για το μπαλέτο της Σταυρούλας.
Μπάλα, από τεχνική άποψη, δεν ήξερε. Από overlap και τρίγωνα και πρώτες μπάλες και τέτοια άλλα, λίγα πράματα. Άκουγε, όμως. Μιλούσε πολύ συχνά με προπονητές, του λέγανε και μάθαινε. Με τον Αλέφαντο ήταν πολύ κοντά. Όταν ερχόταν ο Νικόλας στον «ΦΙΛΑΘΛΟ», τους βάζαμε σε δύο καρέκλες στη μέση. Και ρουφούσαμε.
Το χάρισμά του δεν ήταν η ανάλυση. Ήταν η αποτύπωση με λέξεις αυτού που έχεις δει. Με συναίσθημα, με εξυπνάδα, με αντικειμενικότητα. Σκληρή πολλές φορές. Σ’ αυτό ήταν ασυναγώνιστος.
Λένε ότι ήταν βασανισμένος απ’ αυτά που πέρασε. Το τι κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του δεν το ξέρει κανείς. Εγώ είδα ότι έζησε τη ζωή όπως του ήλθε. Πέρασε από πολλά. Από τα πάνω και τα κάτω. Το φιλοσόφησε. Δεν έχει χαρές μόνο η ζωή, δεν έχει και μόνο πίκρες. Απλά, αυτός τις μοιράστηκε. Δεν φοβήθηκε να τα βγάλει, να τα πει. Να τσαλακωθεί. Ποτέ του.
Θα περάσει στην ιστορία της αθλητικής δημοσιογραφίας ως ένας ρόλος. Αυτός του τύπου που τον συναντούσες παλιά πολύ συχνά (και πλέον σπάνια) στην εξέδρα τοπικών ποδοσφαιρικών αγώνων ή σ’ ένα καφενείο, να παίρνει αφορμή από αυτά που γίνονται στο γήπεδο ή στη ζωή και να πετάει ατάκες. Άλλοτε βαθιά φιλοσοφημένες, άλλοτε ανατριχιαστικές, άλλοτε χιουμοριστικές.
Σ’ αυτό το ρόλο ήταν Μινωτής και Χορν μαζί. Γιατί δεν χρειαζόταν να παίξει, να υποκριθεί. Ήταν ο εαυτός του.
Καλή αντάμωση, Γεωργίου.
** Είναι το τελευταίο μέρος του κειμένου που έγραψε ο Αργύρης Παγαρτάνης λίγες ώρες μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του Γιώργου Γεωργίου. Το δημοσίευσε στη σελίδα του στο fb και θα το βρείτε εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ HARDDOG:
Μαρία Δεδούση: Ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα να είσαι αυτός που έβριζε ο κάθε Γεωργίου, παρά αυτός που γέλαγε μαζί του και τον θαύμαζε
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.