Φύγαμε πλέον από τη Μανίλα, διαπιστώνω. Φύγαμε από την κριτική της συγκεκριμένης ομάδας, του συγκεκριμένου τιμ προπονητών, των συγκεκριμένων παικτών, και πάμε σε κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό: Το δάσος που λέγεται αναπτυξιακή διαδικασία του μπάσκετ.
Διαβάζω πολλά. Πάρα πολλά. Για γονείς που υπερ-ανακατεύονται, για σωματεία που αδιαφορούν, για υπεύθυνους ακαδημιών που σκέφτονται την ποσότητα (30άρικα-50άρικα) και όχι την ποιότητα, για προπονητές που νοιάζονται για τη νίκη ακόμα και στο μίνι, για μάνατζερ που τους νοιάζει ακόμα και το κατοστάρικο προμήθεια για «μισθό» ενός παιδιού 500 ευρώ το μήνα, για παιδιά που στα 18 τους έχουν αλλάξει πέντε ομάδες, για μοριο-θηρία... Σταματώ διότι οι παθογένειες είναι πολλές. Κι όσοι ασχολούνται με αυτό το χώρο, τις ξέρουν.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα; ο ΕΡΩΤΑΣ που λείπει. Η κάψα. Η τρέλα που προκαλεί η μπάλα.
Για τα περισσότερα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ, το σπορ έχει εξομειωθεί με τις άλλες δραστηριότητές τους. ΑΥΤΟ είναι το πιο ύπουλο. Ότι το μπάσκετ (γράφω γι' αυτό επειδή αυτό ζω, το γενικεύουμε και σε άλλα σπορ αν θέλετε) μπήκε στο «ωρολόγιο πρόγραμμα» στα
παιδικά δωμάτια. Πρωί σχολείο, μετά φροντιστήριο, αγγλικά, καμιά άλλη γλώσσα, καμιά κιθάρα, και μπάσκετ Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο 7-9. Και αγώνας, εσωτερικό διπλό, την Κυριακή. Με γκρίνια του γονιού «πάλι στο γήπεδο θα τον/την πάμε; Μια Κυριακή μας μένει να πάμε καμιά βόλτα, πάλι θα τη χάσουμε τη μέρα».Ρε παιδιά, έχετε ερωτευθεί ποτέ σας μερικές ώρες την εβδομάδα; Πώς θα βγει ο έρωτας, η κάψα; Πηγαίνοντας σε μια ακαδημία, ακόμα και την καλύτερη, με εγκαταστάσεις σύγχρονες, με προπονητές καλούς, με τμήμα 15 παιδιών κι όχι 25;
Έρωτας είναι...
Στο ανοιχτό το ερωτεύεσαι το μπάσκετ. Όχι μαθαίνοντας να ακολουθείς οδηγίες από μικρούλης. Αυτά έρχονται αργότερα.
Ο έρωτας είναι να μάθεις να ντριμπλάρεις μόνος σου, αφού πρώτα έχεις μπουρδουκλωθεί 100 φορές.
Ο έρωτας είναι να παίξεις ρολόι το καταμεσήμερο, με ντάλα ήλιο, να στάζει ο ιδρώτας και να σε τυφλώνει όταν βρίσκεσαι κάτω από το καλάθι για να ξεκινήσεις.
Ο έρωτας είναι να αντιληφθείς μόνος σου στο μονό ότι ο χοντρούλης που σε σπρώχνει και σου βάζει καλάθια από κοντά είναι πιο αργός, οπότε θα τον τραβήξεις έξω, να τον περάσεις και να σκοράρεις από κοντά.
Ο έρωτας είναι να βάζεις όλη σου τη δύναμη και την ενέργεια για να πετύχεις το πρώτο σου τρίποντο μετά από 200 άστοχες προσπάθειες και να το καταφέρνεις την ώρα που έχεις ξεθεωθεί, πονάνε οι αγκώνες σου.
Αυτό δεν υπάρχει πια.
Μαθαίνεται η κιθάρα με δύο δίωρα;
Κι όπως δεν μπορείς να μάθεις κιθάρα με δύο δίωρα στο ωδείο κάθε εβδομάδα, δεν μπορείς να μάθεις και μπάσκετ με τρία δίωρα (στην καλύτερη περίπτωση) την εβδομάδα. Ούτε μπορείς να το ερωτευθείς.
Ούτε φυσικά και η λύση είναι οι... ατομικές. Η βιομηχανοποίηση του μπάσκετ ενώ ακόμα στο παιδικό-προεφηβικό μυαλό πρέπει να είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ! ΠΑΙΧΝΙΔΙ!
Άπαξ και το μπάσκετ γίνεται θέμα συζήτησης των γονιών κάθε Σεπτέμβριο, το χάσαμε το κορμί, πατριώτη. Διότι οι γονείς, όπως πληρώνουν για τα αγγλικά και θέλουν να βλέπουν πρόοδο και διπλώματα, πληρώνουν και για το μπάσκετ κι έχουν απαιτήσεις.
Ακόμα κι αν δεν είσαι γονιός-κουκουβάγια, που βλέπεις το παιδί σου Διαμαντίδη και Σπανούλη και Γιάννη, όσο να' ναι δεν μπορείς να το δεχτείς ότι ο γιόκας σου ή η κορούλα σου θα πάει τόσα χρόνια σε μια ομάδα και δεν θα γίνει κάτι. Οπότε, αφού τις περισσότερες φορές εκτός από τα χρήματά σου χάνεις και το χρόνο σου στα πήγαινε-έλα, αρχίζεις θέλοντας και μη να ασχολείσαι.
Βεβαίως το παιδί σου μπάσκετ μπορεί να μην μάθει σε τέτοιο επίπεδο που να βγάλει λεφτά απ' αυτό, αλλά στα χρόνια που θα μείνει σε μια ομάδα, ακόμα κι αν παίζει πέντε λεπτά στο τέλος, θα μάθει ΦΟΒΕΡΑ πράγματα, που δεν μπορεί να τα μάθει ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ. Να συνεργάζεται. Να πειθαρχεί. Να διαχειρίζεται το άγχος. Να κάνει λάθη και να ακούει κατσάδες. Να είναι υπεύθυνο. Να νιώσει την αδικία ότι είναι καλό και δεν το βάζουν. Να βιώσει διαιτητικό σφάλμα, εξώφθαλμο, και να το διαχειριστεί. Να κλάψει. Να γελάσει. Να αγκαλιαστεί τσίτσιδο με τα άλλα παιδάκια μετά από μια νίκη. Να κλαίνε όλοι μαζί μετά από μια ήττα. Να μετράει χαρακτήρες και να τους διαχειρίζεται, τον εγωιστή, τον νταή, τον ντροπαλό. Σε ποιο σχολείο θα τα μάθαινε αυτά ρε;
Αφού πληρώνει θέλει να δει κάτι. Τι είναι αυτό
Ο γονιός, λοιπόν, αφού πληρώνει, θέλει να δει κάτι. Τι να' ναι αυτό; Κλιμάκια εθνικών ομάδων; Συμμετοχή στο ανδρικό; Μεταγραφή για να πάει στον μεγάλο σύλλογο, να πάρει κανένα μόριο και να πετύχει στις πανελλαδικές πιο εύκολα; Καμιά υποτροφία στην Αμερική; Καμιά υπόσχεση για συμβολαιάκι του χιλιάρικου στις πιο κάτω εθνικές κατηγορίες; Ε, να μην πάνε χαμένα ούτε τα λεφτά που δώσαμε, ούτε το τρέξιμο που κάναμε για το καμάρι μας.
Από εκεί πρέπει να σπάσει αυτή η τοξική αλυσίδα. Από την αρχή. Με κύρια στόχευση, το μπάσκετ πρέπει να γίνει πάλι ΠΑΙΧΝΙΔΙ (άρα όχι ωράριο, να το βλέπει το παιδί μέχρι κάποια ηλικία σαν «τώρα ξεσκάω» όχι ετοιμάζω τσάντα γιατί 7-9 έχω προπόνηση) και ο γονιός να μένει απ' έξω, με το να ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ. 'Η, τέλος πάντων, να πληρώνει τόσο όσα παίρνει ο προπονητής.
Ακαδημία 200 παιδιών να βγάζει 8.000 το μήνα και να πληρώνει μόνο πέντε προπονητές 500 ευρώ το μήνα (στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή να της στοιχίζει το πράμα 2.500) και να χρησιμοποιεί τα άλλα για να πληρώνει το ρεύμα, να βγάζει μισθούς αντρικού ή προπονητές αντρικού, τέρμα. Πάπαλα. Καπούτ.
Ανοιχτά τα «ανοιχτά» των σχολείων είναι μια λύση
Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό; Αλλάξανε οι εποχές, ρομαντικέ μου. Τα παιδιά είναι πια ρομποτάκια. Με το που τελειώνουν το σχολείο τρέχουνε. Φαϊ, διάβασμα και μετά αλλάζουνε τσάντες για να τα προλάβουνε όλα. Πού καιρός να ερωτευθούν το μπάσκετ; Και τα έξοδα των σωματείων ποιος θα τα πληρώσει; Τους προπονητές; Τις εγκαταστάσεις;
Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να θέλουμε.
Αφού το κάναμε τόσο ζούγκλα το πράμα στις πόλεις που δεν μπορεί πια το παιδάκι να πάρει τη μπάλα μόνο του και να πάει στο γηπεδάκι της γειτονιάς, όπως κάναμε εμείς, ας ρίξω μια ιδέα: Να' ναι προσβάσιμα τα ανοιχτά των σχολείων μέχρι αργά το βράδυ. Να πάνε τα παιδάκια να παίξουνε μόνα τους, ανοργάνωτα, playground. Να' ναι ήσυχος ο γονιός, ότι το παιδί του είναι υπό φύλαξη, αλλά να πάει εκεί το παιδάκι και να ερωτευθεί το μπάσκετ.
Και αυτό το πράμα με τις τεράστιες ακαδημίες των 300-400 παιδιών (βάλτε ένα 40άρι το παιδί) με 25 παιδιά το τμήμα, να δείχνει ο κόουτς δεξί μπάσιμο και να κάνει το παιδάκι δύο μπασίματα και να περνάει το δεκάλεπτο και να πηγαίνουμε στο επόμενο drill (τρομάρα μας), να σταματήσει.
Ας ξεκινήσουμε απ' αυτά. Έτσι σπάει η αλυσίδα. Έχουν να γίνουν πάρα πολλά ακόμα, που αφορούν σεμινάρια γονιών, πιστοποιήσεις προπονητών, απαγόρευση ανακοίνωσης αποτελεσμάτων μέχρι κάποια ηλικία, κατάργηση (ή αλλαγή) μοριοδότησης, κίνητρα «τροφεία» για σωματεία που παράγουν παίκτες υψηλού επιπέδου, απαγόρευση διά ροπάλου προσέγγισης μάνατζερ σε παίκτες ως κάποια ηλικία. Για να πω μόνο μερικά.
Προέχει ο ΕΡΩΤΑΣ.
* Το κείμενο του Αργύρη Παγαρτάνη δημοσιεύεται στη σελίδα του στο fb. Οι μεσότιτλοι μπήκαν από εμάς
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.